ՙՁտում՚
ՈՒզում եմ թռչել, հասնել Արևին,
Որ հրեղեն լույս բերեմ ես ինձ հետ,
Բաժանեմ մարդկանց, բոլոր-բոլորին,
Որ չկուրանան նրանք էլ երբեք,
Ամեն ինչ տեսնեն, զան ինչպես ես,
Արտասվեն ինձ հետ և ուրախանան:
ՈՒզում եմ թռչել, բայց տես չեմ կարող,
Չէ, չէ, չեն թողնում, պինդ բռնել են ինձ,
Նայում են լպիրշ, հայացքիս ցասկոտ,
Ինչպես ազանին՝ փախած վանդակից:
ՈՒզում եմ ոռալ, բացատրել միտքս,
Բերանս են փակել թաթերով կեղտոտ,
Աչքերս են կապել ու ականջներս,
Եվ չեն թողնում, Արև, թռչեմ ես քեզ մոտ,
Որ հրեղեն լույս բերեմ ես ինձ հետ,
Բաժանեմ մարդկանց, բոլոր-բոլորին,
Որ չկուրանան նրանք էլ երբեք,
Ամեն ինչ տեսնեն, զան ինչպես ես,
Արտասվեն ինձ հետ և ուրախանան:
ՈՒզում եմ,
ՈՒզում եմ,
ՈՒզում եմ,
Բայց կապել են ինձ:
Աբովյան, 21.04.1989թ.
ՙԵս քեզ եմ գալիս՚
Անհուն մի ձգտում իմ հոգու խորքում,
Կարոտալի կանչ, կսկիծ ու պայքար,
Պատառոտված եմ ես այս դժողքում,
Չեմ ուզում ապրել որպես դիվահար,
Ես քեզ եմ ալիս Հայր Անկախություն:
Անվերջանալի մեծ սեր եմ զում,
Որ փոթորկել է սիրտս խելաար,
Ոչ ոք չի կարող անութ մշուշում
Պահել ինձ կույր ստրուկ անընդհատ, երկար,
Ես քեզ եմ ալիս Մայր Անկախություն:
Գալիս եմ հոնած, բայց և անկոտրում,
Փրկություն ես դու լույսով կենարար,
Դու մոտիկ ես ինձ և չեմ կասկածում,
Որ դեմս կառնի մի կեղծ ՙփրկարար՚,
Ես քեզ եմ ալիս Սուրբ Անկախություն:
Աբովյան, 14.04.1989թ.
ՙՈւ՞ր էք նոր քաջ ֆիդայիներ՚
Նորից մահվան սուրը եկել
Ու կախվել է լխներին մեր,
Մի՞թե պատրաստ ենք հանդուրժել,
Ու՞ր եք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Ոչ մի անամ չեմ կասկածել,
Ձեզ ծնել է միշտ ազը մեր,
Այսօր դարձյալ պետք է ելնել,
Ու±ր եք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Չաուշ, Սերոբ, Անդրանիկն էլ
Հետևում են պայքարին մեր,
Ոիները զորք են կազմել,
Ու՞ր եք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Թաքստոցից հուշիկ նայել
Սազական չէ հին ազին մեր,
Մենք կարող ենք բաց ճակատել,
Ու՞ր եք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Այսօր ամեն ցավ էլ տեսել,
Վերապրել ենք անցյալը մեր,
Տարբերություն մենք չենք տել,
Ու՞ր էք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Հին ոսոխը և թե նորն էլ
Երազել են միշտ մահը մեր,
Բնաջնջման իր են արել,
Ու՞ր եք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Օրհասի ժամն է եկել,
Ու չոքել է դռանը մեր,
Վերջին հույսն եք դուք մնացել,
Ու՞ր եք նոր քաջ ֆիդայիներ:
Մնում է մեզ արյամբ երդվել
Ազատության մեծ մարտիկներ,
Եվ պայքարել, հետ չկաննել,
Դե ելեք քաջ ֆիդայիներ:
Աբովյան, 20.04.1989թ.
ՙՀողեր պապական՚
Շատ ենք զիջել հողեր պապական,
Մեզ նվիրական ու զուտ հայկական,
Անընդհատ կիսել, արել են բաժան
Դարձրել արևելյան և արևմտյան:
Մասնատել են ձեզ ու նետել զնդան՝
Արցախ, Ջավախք ու Նախիջևան,
Կործանում են մեր աչքի առաջ,
Սեփականացնում գրչով անճանաչ:
Բայց ինչ էլ լինի պիտ հասնենք իրար,
Վերջնականորեն ձելով կապը,
Որն Աստծո կողմից է տրված,
Դա է մեր կյանքի մեծ նպատակը:
Ես հավատում եմ ազիս պանծալի,
Որ հայրենիքն իր պիտ վերածնի,
ՈՒ դեռ կերենք հիմնը միասնության,
Ինչքան էլ լինի մեր ճամփան դաժան:
Աբովյան, 19.05.1989թ.