ՙԲավ է արդեն՚
Ի±նչ եք ուզում դուք մեզանից վայրա շներ,
Կոտորեցիք, թալանեցիք ու խմեցիք Արյունը մեր,
Ոհմակներով ձեր զզվելի շրջապատել եք Մեր Տունը,
Հոշոտում եք դուք օրնիբուն, ու չի տանում դեռ ձեր քունը:
Ի±նչ եք ուզում դուք մեզանից, արդեն մաղե¯լ,
Է°լ ռփելու, է°լ խմելու բան չեք թողել,
Կուլ եք տալիս ավանդույթըª որ դարերով ենք փայփայել,
Այլասերում ձեր բարքերովª անասնականից առավել:
Փոխարինում եք մեկմեկու ամեն անամ,
Հերթով խմում Արյունը մեր Արարչական,
Կուչ է եկել մի Ժողովուրդ, ցավից ոռու¯մ,
Անիծում իր բախտն ու Աստծուն ու տառապում:
Կարծես աշխարհի ցավերը մեզ են տվել
Ու այս փոքրիկ, Սուրբ Հողի մեջ են կուտակել.
Եվ թվում է վերջ չի լինի այս չարիքին,
Չի լինելու պատասխանը նվաստացնող այս ապտակին,
Որ մեր կյանքը ուրիշներին րավ դրած
Հայրենիքը մեր կլքենք մենք ուրացած:
Օ¯, ո°չ Աստված, չար ոսոխներ դուք անիծյալ,
Չե°ք տեսնելու Հայի մահը հավատօծյալ,
Աստվածային համբերություն է մեզ տրված,
Բայց այսօր մեր ապաան է րավ դրված:
Եվ ո°չ մի ուժ, ո°չ մի Աստված, ո°չ մի ոսոխ
Չի զսպելու արնաշաղախ մեր քեն ու ոխ,
Գազանի դեմ ազանաբար պիտի կռվել,
Դե պատրաստվե°ք, ես ուզում եմ արյու°ն խմել...
Աբովյան, 20.04.1989թ.
Կարմիր է կապել Արևը հրե,
Ճառաայթներով ներկել է հողը,
Եվ արթնանում են ծաղիկները քնից,
Ու ծիծաղում է վաղորդյան շողը:
Կապույտ երկինքը ժպտում է հեզ,
Կանչում է վերև ազատ թռիչքի,
Հեռվում դողում են ամպերը բոլոր,
Փայլատակումից նրա ջինջ ույնի:
Ծիրանաույն է շուրջ բոլորը,
Բուրավետ ու եղեցիկ,
Պար է բռնել ուրախ քամին,
Թևածում է երը մեղմիկ:
Եվ անձրևը, որ կաթում է
Մաքրելով օդը անույն,
Պինդ կապում է ծիածանըª
Ներկելով վառ ԵՌԱԳՈՒՅՆ:
Աբովյան, 21.04.1989թ.
Շուտ տար իմ խաբրիկ՚
Եկավ արունը կանաչ սփռելով,
Երկինքը ձվեց, դարձավ կապուտակ,
Շողացին ծաղիկները ունեղ փնջերով,
Եվ առվակները քչքչացին արա:
Արևը նորից վառ կարմիր կապեց
Ալեհեր Մասիսի բարձր աաթին,
Ոսկեույն փայլուն ճառաայթն ուղղեց,
Տիրաբար զարկեց ձնե ծածկույթին:
Ձյունը կուչ եկավ ու դարձավ ձնհալ,
Իջնելով լեռան լանջերն ի վար,
Առվակներ կազմեց, թափվեց ետը զուլալ,
Եվ Մայր Արաքսը հոսեց էլ վարար:
Հոսեց Արաքսը հողն իր հայրենի,
Որն արթնացել էր ձմռան խոր քնից,
Բերելով իր հետ դայլայլն հավքերի,
Որն ուղարկվել էր կարոտի երկրից:
Ոªչ, դա ձնհալ չէր, այլ կա¯նչ էր հոուց,
Որ Սուրբ Մասիսը ուղարկեց ի վար,
Դա մի խաբրիկ էրª սրբության սրբոց,
Որ Արաքսի հետ ուղարկեց վարար:
Որ նա կարոտ է, սպասում է միշտ,
Եվ դեռ կանուն է հույսով իր պայծառ,
Ու չի տապալի նրան ո¯չ մի վիշտ,
Քանզի պատկերն իրª հույս է մե°ծ, համա°ռ:
Ու Մայր Արաքսը բերեց խաբրիկն այդ,
Եվ Արաածի աաթին զարկեց,
Հառաչանք ելավ, քամի, որոայթ,
Եվ լուրը փոքրիկ երկիրը րկեց:
Սևանա լճում ալիքներ եղան,
Արարատ դաշտում կայծակ հուրհրաց,
Արցախի լեռներում քարեր վեր թռան,
Նախիջևանում հողը մղկտաց:
Շիրակի կսկիծ ցավերը անցան,
Էջմիածնում զաներ զնացին,
Լոռվա ձորերի ամպերը փախան,
Եվ Զանեզուրի ժայռերը թնդացին:
Անիի ավերակներն ըմբոստ շարժվեցին,
Սարդարապատից ոիներ ելան,
Ջավախքում հորդառատ անձրևներ տեղացին,
Գանձակի խորքից հողմեր դուրս եկան...
Ու Երևանից խաբրիկ մի ահեղ,
Ելավ ու հասավ հոնած Արաքսին,
Որ տանի սարին, մեր սու°րբ, փառահե°ղ,
Որ ապավինի նա մեր մե°ծ ուժին:
Որ վե°րջ կտրվի բաժանմանն այս ույժ,
Եվ Արաածի հետ շուրջպար կբռնեն
Ու չի դիմանա երբե°ք ոչ մի ուժ,
Եթե միասին պինդ ոտքի ելնեն: