Խորագրերի պահոցը. Հոդվածներ

Միջազգային կազմակերպությունների՝ Հայաստանին պարտադրած «բարե»փոխումներից էր կրթական համակարգում օպտիմալացում կոչվածը: Թե ինչ եղավ դրա հետեւանքով, անդրադառնալու կարիք չկա: Եղավ այն, ինչի նպատակը կար. սերունդը՝ ինչքան բութ, երկրի զարգացումը՝ այնքան ուշացումով:

Եթե, իհարկե, հիվանդի համար ծառայությունը մատչելի լինի

Միջուկային բժշկության մասին մեկ անգամ չէ որ խոսվել է: Բայց բերվել են տարբեր երկրների օրինակներ: Սակայն այսուհետ կարող ենք ասել, որ Հայաստանը կունենա միջուկային բժշկության եւ քաղցկեղի ախտորոշման ու բուժման կենտրոն: Գործադիր իշխանությունը երեկ քննարկեց այդ կենտրոնի ստեղծմանն առնչվող որոշ հարցեր:

Այդ կենտրոնը, ինչպես տեղեկացրեց առողջապահության նախարար Հարություն Քուշկյանը, Երեւանի ֆիզիկայի ինստիտուտի տարածքում կհիմնադրվի:

Հիշեցնեմ, որ դեռ նախորդ տարեվերջին 2008թ. գործունեությունն ամփոփելիս, էկոնոմիկայի նախարար Ներսես Երիցյանը տեղեկացրեց, թե Ա. Ալիխանյանի անվան ֆիզիկայի ինստիտուտը եւ ՌԴ Դուբնայի միջուկային հետազոտությունների միացյալ ինստիտուտը համատեղ մշակել են «Ռադիոնուկլիդների արտադրության արագացուցչային տեխնոլոգիաներ ՀՀ-ի եւ տարածաշրջանի երկրների համար» նախագիծը, որի շրջանակներում նախատեսվում է ֆիզիկայի ինստիտուտի բազայի վրա ստեղծել ցիկլոտրոնային միջուկային կենտրոն՝ ռադիոակտիվ իզոտոպների (ռադիոնուկլիդների) արտադրության եւ հարակից գիտությունների որոշակի հարցերի ուսումնասիրման համար: Արագացուցիչների կիրառմամբ նոր տեխնոլոգիաների ներդրումը բժշկության մեջ եւ հարակից բնագավառներում հնարավորություն կտա մեր երկրին տիրապետել բժշկական ախտորոշման արդիական մեթոդներին եւ Հայաստանը դարձնել միջուկային բժշկության կենտրոն:

Այնպիսի տպավորություն է, որ ինչ միջազգային ֆինանսատնտեսական ճգնաժամը սկսվել է, միջազգային կազմակերպությունների քունը փախել է, ամբողջ օրը մտածում են Հայաստանին օգնելու մասին: Հայաստանի հետ գործ բռնելը հեշտ է. ուշիմ աշակերտ է: Եվ հետո, այդ «օգնելու» մեջ տրամաբանություն կա. հարեւանը վատ վիճակում է ու նրան գումարներ են պետք, իսկ քանի որ վատ վիճակում է, գումարը վերցնում է առանց պայմանների մասին մտածելու: Այդ հետո է զգում, որ վատից հայտնվել է վատթար վիճակում: Եվ հիմա, երբ աշխարհում մոլեգնում է ճգնաժամը, Արժույթի միջազգային հիմնադրամի գործադիր տնօրեն Ահե Բաքերը ժամանում է Երեւան եւ ԵՊՀ այցելում՝ ուսանողների եւ պրոֆեսորադասախոսական կազմի հետ հանդիպելու եւ դասախոսություն կարդալու նպատակով:

Հայտարարում է Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանը

- Նախորդ տարեվերջին վերստին սրվեց արցախյան հիմնահարցը: Դա հիմնականում կապում էին մարտիմեկյան դեպքերի եւ դրա միջազգային արձագանքների, հատկապես՝ ԵԽԽՎ-ի դիրքորոշման հետ…

- Այո՛, նման կապը եւ զարգացումների միտումը նկատելի էր, քանզի Արեւմուտքը, մասնավորապես՝ ԱՄՆ-ն, շահագրգռված էր Արցախի խնդրում որոշակի «առաջընթաց» տեսնելու առումով: Առաջընթացը դնում եմ չակերտներում, քանզի Արեւմուտքի «առաջընթաց» ասածը հայկական ազատագրված տարածքների զիջում է ենթադրում, ինչն ընդունելի չէ Հայ Արիական Միաբանության համար: Կարծում եմ, արեւմտյան կոշտ քաղաքականությունը որոշակի փոփոխության ենթարկվեց Ռուսաստանում ստորագրված Մայնդորֆյան հռչակագրից հետո: Դրա ազդեցությունը մեծ էր, հատկապես վրաց-օսա-ռուսական պատերազմի ռուսաստանյան կողմի շռնդալից հաղթանակից հետո: Սա բացահայտեց ԱՄՆ-ի այն մտահոգությունը, թե ՀՀ իշխանություններն ամերիկյան օժանդակությամբ գործող, այսպես կոչված, արմատական ընդդիմության հետագա սատարման պայմաններում ստիպված կթեքվեն ռուսաստանյան ուղղությամբ: Ուստի՝ Վաշինգտոնի հրահանգով Երեւանում դադարեցվեցին հանրահավաքները, ինչը ՀՀ իշխանություններին հնարավորություն տվեց դիվանագիտական նոր խաղ սկսելու համար: Դա արտահայտվեց հատկապես հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանն ուղղված եւ Կովկասում կայունության ու համագործակցության հասնելուն միտված գործընթացներով:

Իսրայելի իշխանությունները օգտվելով այն հանգամանքից, որ քրիստոնեական երկրներն ընկղմված են Ամանորի եւ Ծննդյան տոների մեջ, անակնկալ հարձակում սկսեցին Պաղեստինի Գազայի հատվածի վրա: Սա շատ նման է Վրաստանի՝ Հարավային Օսիայի վրա հարձակմանը՝ օլիմպիական խաղերի ժամանակ: Վրացիները կարծում էին, թե օլիմպիական տոնախմբության ժամանակ՝ մի քանի օրում կհասնեն իրենց նպատակին, սակայն տապալվեցին լիովին: Իսրայելի դեպքում լիովին տապալում չեղավ, սակայն, մի քանի օրում սիոնիստական կառավարությունը չկարողացավ հասնել իր նպատակին եւ այժմ հայտնվել է համաշխարհային հանրության ճնշումների տակ: Ինչպես միշտ (Իսրայելի հարցում իհարկե), մի քիչ ուշացումով, ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհուրդն էլ իր բաց նիստում բանաձեւ է ընդունել՝ պահանջելով անհապաղ դադարեցնել կրակը Գազայի հատվածում: Բանաձեւում պահանջվում է կրակի դադարեցում, իսրայելական զորքերի դուրսբերում Գազայից, Իսրայելի կողմից փակված Գազայի հատվածի սահմանում հսկիչ-անցագրային կետերի վերաբացում, ինչպես նաեւ երկուստեք կայուն ու շարունակական հաշտության երաշխիքների տրամադրում: ՄԱԿ-ի ԱԽ-ն ողջունել է նաեւ 2009թ. Մոսկվայում Մերձավոր Արեւելքի հակամարտության կարգավորմանը նվիրված միջազգային կոնֆերանսի անցկացումը: Բանաձեւն ընդունվել է 14 կողմ եւ ձեռնպահ ձայներով: ԱՄՆ-ի պատվիրակությունն ընդդիմացել է բանաձեւի ընդունմանը:

Ավելորդ եւ անիմաստ չէ այսօր վերստին ահազանգել համաշխարհային կյանքում տիրող հոգեւոր ու իշխանական համակարգերի ճգնաժամի մասին, որի հետեւանքով համամարդկային արժեքները հարստացնող ազգերի փոխհարաբերության հարցը ոչ միայն ծայրահեղ լարվածության է հասել, այլեւ հայտնվել է պայթյունավտանգ վիճակում: Նման անբարենպաստ իրավիճակներից միշտ էլ պատվով են դուրս եկել այն ազգերը, որոնք մշտապես սնվել ու կապված են եղել իրենց ազգային էությանը, կերպին, մի բան, որը պայմանավորում է տվյալ ազգի տեղն ու դերը՝ համաշխարհային գործընթացներին ի վերուստ տրված իր առաքելությամբ մասնակցելու համար:

Այսպիսով՝ լրջությամբ ու ճակատագրականությամբ դարձյալ մեր առջեւ ծառացել է ազգաճանաչողության խնդիրը, մի բան, որն իր սֆինքսյան հարցադրումով վճռորոշ է լինելու ոչ միայն որեւէ ազգի (տվյալ դեպքում՝ հայ ազգի) ճակատագիրը կանխագծելու համար, այլեւ ունի միջազգային բնույթ: Իսկ այն ազգերը, որոնք չեն ուզում հասկանալ ազգերի ճակատագրի խորհուրդը, որոնք գերագույն կամք չեն ցուցաբերում ըմբռնելու համար աշխարհի բռնակալական գազանությունները, գաղտնի ծրագրերը եւ կամ՝ դիվանագետների «ամենամարդասիրական» ոճրագործությունների տրամաբանությունը, դատապարտված են ոչ միայն այլոց մեղքերի քավության նոխազը լինել, այլեւ՝ հեռանալ պատմության թատերաբեմից…

Հունվարի 13-ին Հայ առաքելական եկեղեցին նշում է Քրիստոսի անվանակոչության տոնը: Քրիստոնեական Փրկչի անվանակոչության տոնին հայոց բոլոր եկեղեցիներում մատուցվում է պատարագ: Ըստ հրեական օրենքի՝ ծննդյան 8-րդ օրը Հիսուսը, ինչպես նորածին ամեն մի արու զավակ, թլփատվել է եւ անվանակոչվել: Հիսուսը եբրայերեն բառ է, որ նշանակում է Փրկիչ: Գաբրիել հրեշտակը, Աստվածամորն ավետելով Եհովա Աստծո Որդու ծննդյան մասին, Հիսուս անունն է հիշատակել… Հիսուս անվանը զուգահեռ Փրկչին տրվում է նաեւ Քրիստոս անունը, որը հունարեն բառ է եւ նշանակում է Օծյալ, համապատասխանում է եբրայերենի Մեսիային:

Ըստ երեւույթին, ՀՀ իշխանությունները շախմատային դիվանագիտական ցայտնոտի մեջ են հայտնվել եւ, ամենայն հավանականությամբ, հայ շախմատիստների օլիմպիական հաջողությունների շորշոփից, կամ էլ ֆուտբոլային դիվանագիտության ազդեցությունից դեռ դուրս չեն եկել: Եվ գուցե դա է պատճառը, որ հայկական աշխարհ կառուցելու՝ հայոց գոյամարտը հաղթանակով ավարտելու փոխարեն, «հայոց» գեյամարտով են զբաղված…

Ուկրաինայի տարածքով եվրոպական գազատարով ռուսաստանյան գազի մատակարարումների դադարեցման պատճառով օրական 40 մլն. խմ-ից մինչեւ 48 մլն. խմ ավելացվել են էներգակիրների մատակարարումները «Երկնագույն հոսք» մայր ուղեգծով:

Իսրայելական հերթական ռազմական ներխուժումը նոր արհավիրքներ բերեց առանց այն էլ հալածյալ ու տառապյալ Պաղեստինի ժողովրդի գլխին:

Օրեր շարունակ, աշխարհի գերտերերը «գցում-բռնում» էին, թե ո՜նց հանդարտեցնեն Իսրայելին, ո՜նց կասեցնեն սիոնիստական կառավարության դաժանությունները: Այդ համապատկերում շա՜տ ողորմելի էին երեւում գերհզոր ԱՄՆ-ն ու Ռուսաստանը, Եվրոպական երկրներն ու… որքա՜ն էլ տարօրինակ է՝ արաբական մի շարք երկրները:

ՀՀ բոլոր նախագահներն իրենց նախընտրական ելույթներում բազմիցս շեշտել են, որ մեր ազգի ճակատագրական հարցերը, այդ թվում նաեւ՝ Արցախի՝ Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը, պետք է լուծել ազգովի, պաշտպանելով հայոց սահմանադրական եւ պատմական իրավունքները: Երկրի նախագահի պաշտոնը ստանձնելիս երդում է տրվում՝ անձնուրաց ծառայել ազգին ու արդյունավետ միջոցներով հայրենիքը պաշտպանել աղետալի վիճակներից…

Մի խոսքով, ՀՀ նախագահի թեկնածուն խոստանում է դառնալ ամեն հայի ու հայաստանցու նախագահը: Բայց… հետո կամաց-կամաց վեր է ածվում իր իշխանությունը ժողովրդից պաշտպանող մի ղեկավարի, որն անճանաչելի է դառնում եւ խոստումներ շռայլողից փոխվում-դառնում է ամբարտավան ու անհասանելի մի վերմարդկային երեւույթ… Եվ սկսում է սպասարկել առավելապես իրեն աջակցած եւ ծառայամիտ «օլիգարխիկ կլան»-ի շահերը:

Հունվարի 19-ին լրացավ Ստամբուլի «Ակոս» թերթի գլխավոր խմբագիր Հրանտ Դինքի սպանության 2-րդ տարելիցը: Այդ դավադիր սպանությունը այն այլատյաց քաղաքականության հետեւանքն էր, որը դեռ տիրում է այսօրվա Թուրքիայում:

Ադրբեջանը հերթական անգամ փորձեց տեղեկատվական պատերազմում նախահարձակ լինել՝ այս անգամ Հայաստանին մեղադրելով Ռուսաստանի հետ ռազմական «անօրինական» համագործակցության մեջ: Բաքուն մեծ աղմուկ էր բարձրացրել, թե իբր ՌԴ-ն շուրջ 800 մլն. դոլարի զենք-զինամթերք է տեղափոխել Հայաստան:

Կարճ ժամանակ առաջ, երբ հայ ազգայնականներն ահազանգում էին Ջավախքի եւ ջավախքահայության խնդիրների մասին, ՀՀ իշխանությունները եւ նրանց սպասարկող ՀՀ-ում բնակվող ջավախքահայերը (հասկանալի է՝ պաշտոնյա կամ պատգամավոր) այդ ընդվզումներն ու արդար պահանջը, ամենամեղմ բնորոշմամբ, որակում էին սադրանք, իսկ ոմանք էլ շա՜տ էին առաջ անցել եւ ջավախքահայերի շահերի պաշտպանությունը դավաճանություն էին որակում, քանզի այդպիսով Արցախյան ճակատին զուգահեռ 2-րդ՝ Ջավախքյան ճակատի բացում էին նկատում… Հետո էլ հարեւան Վրաստանին թշնամացնելու միտում էին տեսնում եւ Երեւան-Թբիլիսի վազքուղով պարբերաբար սիրաշահումներ էին անում վրացական իշխանություններին՝ իրենց բիզնեսի «արտոնյալ» ճանապարհն ապահովելու համար…

Մեր դիվանագիտությունը ժամանակին այդպես էլ չկարողացավ հայոց ցեղասպանության միջազգայնորեն ճանաչման եւ դատապարտման քաղաքականությունը դարձնել առանցքային լծակ՝ ՀՀ արտաքին հիմնախնդիրները (հատկապես՝ ՀՀ շրջափակման առումով) կարգավորելու համար: Ավելի քան 20 երկրների եւ միջազգային կառույցների՝ հայոց ցեղասպանության ճանաչումներից այդպես էլ երբեք չբխեցվեց ՀՀ ԱԳՆ գործունեությունը: