Օրվա պահոցը. Օգոստոս 10, 2019

Ազգարմատը, (իմա՝ Տոհմածառը) Տոհմի հայելին է, եւ պետք է ապրել այնպես, որ հայելու արտացոլանքը անարատ ու արմատի վրա լինի, մաքուր ու հաճելի լինի, եւ նայողն իրեն ձեւախեղված ու պղծված չտեսնի… 

………………………………………..

…Երբեմն կարիք եմ ունենում տոհմագիրքս աչքի անցկացնելու, հանգստացնում է: Հետո, երբ միտքս անհնազանդ թափառում է անցյալի, ներկայի ու ապագայի միջով՝ անհանգստացնում է… Բայց այդ անհանգստությունն էլ թերեւս հանգստաբեր է, քանզի բնազդորեն, գիտակցորեն եւ ենթագիտակցորեն ես ինքնակամ եմ ընդունել կյանքի իմ ԱՐահետը…

Իսկ Երկրից Երկինք տանող այդ ԱՐահետը չի կարող ուղղակի հանդարտ ճանապարհ լինել, որովհետեւ իմ տան եւ Ազգի Տան միջեւ դրված բաժանարար դուռը բացառապես արտաքին ու ներքին թշնամու համար է դրված… Երբ իմ տնից մտնում եմ Ազգի Տուն, ոչինչ չի փոխվում, մարմինս, միտքս եւ հոգիս նույն զգացողություններն ու զգացմունքներնունեն, նույն նպատակներն ու արժեհամակարգը…

Հայ արիական կենսադրույթներում ասվում է՝ ինչպես տանն ես, այնպես էլ դրսում եղիր… Բայց այստեղ մի առամձնահատկություն կա՝ ինձ համար այդ դուրսը չկա՛:

Յուրաքանչյուր հայի տոհմագիրք Միացյալ Հայաստան է պահանջում…

…Տոհմագիրքս կազմելիս ժվարություններ ունեցա, քանզի այդ ժամանակ ծնողներս այլեւս երկնային կյանքով էին ապրում, իսկ հարազատներս շատ բան չէին հիշում, տոհմագիրք ունենալու մասին երբեք չէին մտածել: Ինչեւէ, պրպտումներս որոշակիորեն բացահայտեցին արմատներս: Եվ ամեն անգամ տոհմագիրքս վերանայելիս մի զգացում է պատում, հիշում եմ, թե ինչպես էի հավաքում հայրական կողմիս Արեւմտյան Հայաստանի՝ Կարսի (պապս) ու Կարին-Էրզրումի (տատս) վերաբերյալ փաստերը, մայրական կողմիս՝ ներկայիս Հայաստանի Հանրապետության Լոռու մարզի Ստեփանավան քաղաքի (հորս (Վան(իկ) Մինասի Ավետիսյան. ծնվել է 1930թ.) ծննդավայրը) ու Մեղրուտ գյուղի՝ այժմ՝ Գուգարք (մորս (Ամալյա Անտոնի Հարությունյան. ծնվել է 1931թ.) եւ նրա ծնողների ծննդավայրը), ձեռքս ընկած փաստերը…   Շարունակել կարդալ →