“Իսրայել”ը հիմնված է սուտի վրա…:”

“Եթե ճշմարտությունը այդքան տգեղ է–որ է–ուրեմն մենք պետք է զգույշ լինենք ճշմարտությունը հաղորդելու ձևի մեջ: Բայց ինչ որ պատճառով ասել, որ պետք է խուսափենք ճշմարտությունը ասել, որովհետև մարդիկ կարող են վատ ընդունել այն, ինձ տարօրինակ է թվում:”
Չակ Սկորո, սարկավագ, Սբ. Պողոս Կաթողիկե Եկեղեցվո
 

 

Հնուց մեզ փոխանցված է այն միտքը, որ ի վերջո ճշմարտությունը ի հայտ է գալու, գերակշռելու է սուտին և հաղթելու է: Մյուս կողմից սակայն շատ անգամներ ճշմարտությունը մնում է մութի մեջ, երբ իրար հակասող անճշմարտություններ կրկնվում են անդադար: Վերջին շրջանի աշխարհի պատմությունը ցույց է տալիս, որ այդ ոճի կիրառումը վտանգում է մարդկային քաղաքակրթությանը և այդ ոճի շարունակությունը ի վերջո սպառնալու է մարդկության բնականոն զարգացման և գոյատևման:  
Ոչ մի կառույց չի կարող երկար գոյատևել, եթե հիմնված չէ ճշմարտության վրա: (Ճշմարտություն ասելով մենք խոսում ենք բացարձակ արժեքի մասին, ճշմարտությունը չի կարող հարաբերական լինել, կիսաճշմարտություն հասկացողություն գոյություն չունի, ինչպես գոյություն չունի կիսաազնիվ կամ կիսակաշառակեր հասկացողությունը): Այսպես կոչված Իսրայել պետությունը բացառություն չի կազմում:
Մեծավմասամբ շնորհիվ ԱՄՆ նախագահ Հէրի Թրումանի որ Սիոնիզմի ազդեցության տակ էր, ստեղծվեցավ այսպես կոչված Իսրայէլը 1948ին:  Այդ տխրահռչակ ծրագիրի համար մարդկությունը ընդհանրապես և պաղեստինցիները մասնավորապես շատ թանկ վճարեցին և դեռեվս վճառում են:
Այն հողատարածքը, որտեղ պաղեստինցիները ապրում էին դարեր շարունակ, խաղաղ փոքրաթիվ հրեաների հետ միասին, աստիճանաբար ձևափոխվեց ցեղապաշտական պետության, շնորհիվ սիոնիստական շարժմանը:
Այսպես կոչված Իսրայելը ստեղծվեց ամենավայրագ, անգութ էտնիկական մաքրազտման միջոցով: 1947-1949 թ.թ. մոտ 750000 իսլամներ և քրիստոնյաներ, որ կազմում էին տարածքի 95 %ը, բռնությամբ, ահաբեկմամբ ստիպված էին հեռանալ իրենց նախահայրերի օջախից: Այդ պետության ստեղծման առաջին պտուղներն էին 33 սպանդ, 500 գյուղի լրիվ ոչնչացում և քրտնաջան աշխատանք ջնջելու պաղեստինյան պատմական և մշակույթի հետքերը: Անհերքելի փաստ է, որ Իսրայելը հիմնված է էտնիկ և կրոնական խտրականության վրա ներգաղթյալ մի խմբի կողմից: Եվ որպեսզի այս այլամերժ ինքնությունը պահպանվի, պետք էր և պետք է շարունակական բռնություն կիրառել բոլոր նրանց դեմ, որոնց պատճառ դարձավ սեփականության իրավունքից զրկելու, օտարելու, վտարելու և նաև ընդդեմ այն երկրների, որոնք ապաստան տվեցին այդ գաղթականներին: Մենք այս իրողությունների ականատեսն ենք ամեն օր 60 տարի շարունակ:
      

Աշխարհը ինչ՞ի նման էր լինելու, եթե ԱՄՆ նախագահ Հերի Թրումեն չենթարկվեր սիոնիստներին և թույլ չտար Իսրայելի ստեղծմանը: (Անհերքելի փաստ է, առանց Ամերիկայի աշխույժ մասնակցության ի նպաստ սիոնիստների Պաղեստինը երբեք չէր նվաճվելու և սիոնիստները չէին համարձակվի նվաճել Պաղեստինը ուժով):
Ամերիկան ոչ մի թշնամի չէր ունենալու արաբական աշխարհում, մոտ 4 մլն պաղեստինցիներ, որոնք բռնի տեղահանված էին իրենց հայրենիքից 1948թ.-ից սկսած, ապրելու էին ազատ անկախ պաղեստինյան պետությունում, Երուսաղեմը պիտի ունենար աշխույժ հայ բնակչություն ինչպէս նաև այլ արաբական երկիրներ, իսրայելյան լոբբին չպիտի ունենար հավասարը չունեցող ուժ ազդելու ԱՄՆ-ի արտաքին քաղաքականության վրա, սեպտեմբերի 11-ի կատարվածը տեղի չէր ունենալու, ոչ էլ Իրաքի ներխուժումը, որտեղ հազարավոր ամերիկացի զինվորներ և միլիոնի հասնող իրաքցի քաղաքացիներ սպանվեցին, Իրանը չէր դառնալու Ամերիկայի հաջորդ թիրախը, որի պատճառով արևմուտքը չէր օգտագործելու երկստանդարտ, Արցախի հարցում: Ոչ համասի և ոչ էլ հիզբոլլայի կարիքը չպիտի լիներ:
Ընթերցողը կարող է մտածել, բա հրեա ժողովրդի իրավու՞նքը, 2000 տարուց ավել տեղահանված իր նախնիների հայրենիքից, հալածված, հետապնդված, ատված, զզվանքի ենթարկված, չհանդուրժված, չսիրված, արհամարված, ցեղասպանության ենթարկված, տառապած ու չարչարված, խեղճ ու կրակ դարձած ժողովուրդը չունի՞ իրավունք վերադառնալու իր նախնիների հայրենիքը:
Առանց, այսօր գոյություն ունեցող այսպես կոչված հրեա ժողովրդի ծագումաբանության և պատմության ամբողջությամբ և ճշգրտությամբ ուսումնասիրելու անհնար է հասկանալ “իսրայել” կոչվող պետության վտանգը, որը սպառնում է աշխարհին, անհնար է ըմբռնել, որ այսօրվա հրեաների ջախջախիչ մեծամասնությունը, որ սփռված են աշխարհով մեկ, ոչ մի կերպ չեն առնչվում 2000 տարի առաջ հուդայական կրոնը դավանող այն ժողովրդին, որ ապրում էր Պաղեստինում: Ավելին, այս ինքնակոչ հրեաները ծագումով սեմական չէին, սեմական չեն նաև այսօր, և սեմական չեն լինելու երբեք: Ինչպես չինացին, որ կընդունի քրիստոնեությունը, չի կարող դառնալ սեմական, և ինչպես ֆրանսիացին, որ կընդունի իսլամը, չի կարող դառնալ սեմական, նույնպես որևէ մեկը, որ կընդունի հուդայականությունը, չի կարող դառնալ սեմական: Այսօրվա հրեաների ջախջախիչ մեծամասնությունը կարող է ասել, որ հետևում է հուդայական կրոնին, ինչպես որ չինացի քրիստոնյան կարող է ասել, որ ինքը հետևում է Քրիստոսի ուսուցմունքներին: Ոչ մի կրոնի հետևելը ոչ մեկին իրավունք չի տալիս ոչ իրավական, և ոչ բարոյական բռնազավթելու մի ուրիշ ժողովրդի տարածքը և չի կարող ինք իրեն կոչել “ընտրված ժողովուրդ” և տարածքը “խոստացյալ երկիր”: 
Ովքեր Են Այս Ինկնակոչ Հրեաները, Որտեղից Են Եկել
Մինչև վերջերս  Խազարների թագավորության ծագումն ու պատմությունը շատ երկար ժամանակ թաքնված էր շնորհիվ խորհրդավոր և մութ ուժերի: Այդ թագավորության ծագումն ու պատմությունը լույս կսփռեն այս ինքնակոչ հրեաների իսկական էության վրա: Առանց խազարների թագավորության ամբողջական ուսումնասիրության մենք չենք կարող ճշգրիտ պատկերացում ունենալ թե ինչ պահահեց անցյալ դարի սկզբից, երբ մարդկությունը ականատես եղավ երկու համաշխարհային պատերազմների, հայոց եղեռնին, բոլշեվիկյան հեղափոխության և ի վերջո “Իսրայել”ի ստեղծման:
Խազարները մ.թ.ա. առաջին դարում հարձակվեցին Արևելյան Եվրոպայի վրա, թողնելով իրենց հայրենիքը, որ գտնվում էր Ասիայում, և կարճ ժամանակահատվածում ստեղծեցին ամենամեծ, հզոր և հարուստ թագավորությունը Եվրոպայում: Խազարները սեմական չէին, ասիական, մոնղոլական ծագում ունեին, և ըստ հրեական հանրագիտարանի, խազարները արմատներով թուրք են:
Երբ խազարները հարձակվեցին Արևելյան Եվրոպայի վրա, կրոնքով կռապաշտ էին և շարունակեցին մնալ մինչև 7-րդ դար, երբ այն ժամանակվա թագավոր Բուլանը որոշեց վերջ տալ կռապաշտության և երեք միաստվածյան կրոններից մեկը դարձնել պետական կրոն: Հրավիրելով իր մոտ երեք կրոնների ներկայացուցիչներին, որոշեց հուդայականությունը դարձնել պետական կրոն:Բազմաթիվ խախամներ հրավիրվեցին, տաճարներ և դպրոցներ բացվեցին և բնակչությունը աստաճանաբար կրոնափոխվեց: Բնականաբար, այդ օրվանից միայն կրոնափոխը կարող էր թագավոր դառնալ և խազարների պետությունը դարձավ դե-ֆակտո կրոնապետություն: Մինչև 10-րդ դար համարյա թե ամբողջ խազարները կրոնափոխվել էին և դարձել հուդայական:
Այս ժամանակահատվածում լուրեր սկսեցին տարածվել այլ երկրներում հուդայական կրոնի հետևորդների մոտ, որոնց մեծ մասը նույնպես կրոնափոխ էր, թե կրոնափոխ եղած խազարները իրականում Իսրայելի “10 կորած տոհմ’-երն են, և այս ասեկոսներն էին, որ պատճառ դարձան այն մտքի հետ, իբր Պաղեստինը այս կրոնափոխ խազարների հայրենիքն է և դեռևս շարունակում է այս բացառձակ անճշմարտության տարածումը, որպես արդարացում բռնագրավված պահելու Պաղեստինը:
Հարկ է հիշել, որ երբ խազարները արշավեցին Արևելյան Եվրոպայի վրա, իրենց մայրենի լեզուն ասիական մի լեզու էր նախնադարյան բառբառով, առանց այբուբենի կամ գրելու այլ ձևի: Կրոնափոխությունից հետո որդեգրեցին եփրայերեն տառերը:
10-13 դ.դ. ռուսական ներխուժման իբր հետևանք, խազարական թագավորությունը փլուզվեց, թագավորական ընտանիքը մեկնեց Իսպանիա, բայց բնակչությունը մնաց տեղում:
Այդ ժամանակահատվածից վեց դար շարունակ խազարները իրենք իրենց ազգությունը և լեզուն կոչում էին իդիշ, երբեք ռուս, լեհ, ռումինացի, և խազար հասկացությունը մոռացվեց: Օգտագործում էին եփրայերեն տառերը, բայց լեզուն ոչ մի  կապ չունէր եփրայերենի հետ, և հակառակ համատարած կարծիքին, առնչություն չուներ գերմաներենի հետ, պարզապես շատ բառեր առնված էին գերմաներենից, ինչպես նաև սլավոնական, բալտիկական լեզուներից, քանի որ ինչպես նշել էինք իրենց լեզուն նախնադարյան բառբառ էր սահմանափակ բառապաշարով:
Իդիշ լեզուն դարձավ ինքնակոչ հրեաների մշակույթային հասարակ հայտարարը: Ինքնակոչ հրեաների 90 %, որ սփռված է աշխարհով մեկ, կամ ներգաղթած է Արևելյան Եվրոպայից, և կամ իրենց ծնողները ներգաղթած են Արևելյան Եվրոպայից, և որոնց նախահայրերը ներգաղթած են Արևելյան Եվրոպա` Ասիայից:  
13-րդ դարից, երբ Ռուսաստանը ստիպված էր զիջել տարածքներ Լեհաստանին, Հունգարիային, Ավստրիային, որոնք մաս էին կազմում խազար թագավորությանը, այդ պետությունները տարածքի  հետ մեկտեղ ստանում էին որոշ քանակությամբ ինքնակոչ հրեաներ: Այս է պատճառը, որ հրեաները 90 % կազմող ինքնակոչ հրեաները սփռված են աշխարհով մեկ, որոնց նախահայրերը եկել էին Ասիայից և ոչ թե Պաղեստինից: Եվ այս ինքնակոչ հրեաներն էին որ հիմնեցին սիոնիզմը:
Հետևաբար, այս ինքնակոչ հրեաները չեն կարող կոչվել հրեա այն իմաստով, որ մենք կոչում ենք այն ժողովրդին որ ապրում էր Պաղեստինում 2000 տարի առաջ և դավանում հուդայականությունը: Զարմանալին այն է, որ այս ինքնակոչ հրեաները, որ սեմական չեն, հակասեմականության մեջ  մեղադրում են բոլոր նրանց, որոնք համարձակվում են ասելու ճշմարտությունը, իսկ ծիծաղելին այն է, որ հակասեմականության մեջ մեղադրում են  արաբներին, որոնք իսկական սեմական են: Ավելի ճիշտ պիտի լիներ օգտագործել հակահրեա կամ հակահուդայական բառերը, բայց ‘հակասեմական’ բառի օգտագործումը ուներ իր ինքնուրույն  նպատակը:
Վերևում մենք հիշեցինք, որ ԱՄՆ-ի նախագահ Թրումենը մեծ դեր ունեցավ սիոնիսմի դավադրական ծրագրի իրականացման գործում, բայց պետք է հստակ իմանալ և նշել, որ Թրումենը առանց որևէ ժողովրդական նեցուկի չէր կարող հաջողության հասնել, այդ հասարակական աջակցությունը ապահովվելու գործում, աշխատանքի  լծվեցին թուլամորթ քրիստոնյա  հոգևորականները, անդադար կրկնելով “հակասեմականը”, նրանք միտում ունեին շարագրգրել քրիստոնյա զանգվածը, որոնք գիտեին, որ Քրիստոսը սեմական էր, և հետևաբար, հակասեմական նշանակում էր հակաքրիստոս: Այսպիսով, ինքնակոչ հրեաները լուծում էին 2 հարց, աջակցություն էին ապահովվում Իսրայելի ստեղծման գործին, լռեցնելով բոլոր քրիստոնյաներին, որոնք բացահայտում էին իրենց դավադրական ծրագրերը, և այս ձևով հարվածում նույնիսկ քրիստոնեությանը:  Հետևաբար, այս հոգևորականներն էլ ունեն իրենց հանցանքի մեծ բաժինը  այս  դավադրական ծրագրի իրագործման և շարունակականության մեջ, որոնք իրենց հոտին համոզեցին և Համոզում են, որ այս ինքնակոչ հրեաները “Աստծո ընտրյալներն են” և Պաղեստինը նրանց “խոստացյալ երկիրը”:
Դժբախտաբար, “հայ” առաքելական եկեղեցին էլ ունի մեղքի իր բաժինը այս անարդարության շարունակության մեջ, հատկապես նկատի ունենք այն իրողությունը, երբ 2001 թ.-ին “հայ” եկեղեցին ստորագրեց մի աննախադեպ փաստաթուղթ, որտեղ ի միջայլոց նշվում է
“… Մենք պախարակում ենք և դատապարտում հակասեմականության բոլոր արտահայտությունները, ինչպես ատելության պոռթկումները ու հալածանքները: Քրիստոնեական հակահրեականության համար հայցում ենք աստծուց ներողամտություն, իսկ մեր հրեա քույր-եղբայրներից` հաշտություն“:
“Պարտավորվում ենք մերժել եկեղեցու և հասարակության մեջ հակասեմական և հակահրեական բոլոր ձևերը“:
“Կրոնն ու եկեղեցին ցեղամոլ, ազգայնամոլ նպատակների համար շահագործելու ամեն տեսակի փորձ մերժել“:
ՈՒրեմն, ստացվում է, որ ըստ “հայ“ առաքելական եկեղեցու, բոլոր նրանք, ովքեր պայքարում են արդարության համար, ցեղամոլ ու ազգայնամոլ են, բացի թուրք-մոնղոլական ծագում ունեցող ինքնակոչ հրեաներից:
Հակառակ բոլոր տեսակի ճնշումներին, որ սիոնական շարժումը ի գործ է դնում շնորհիվ իր անսահման հնարավորություններին Նյութական, լրատվական, միջպետական, կառավարական, և կրոնական  որպեսզի պահպանի գոյությունը “Իսրայել”ի և իրականացնի մյուս դավադրական ծրագրերը, գործնականում  իրավիճակը այդքան էլ բարենպաստ չէ  նրանց համար:

“Իսրայել”ի ստեղծման այդ աղետալի դեպքը, որ սկիզբ դրվեց 1948- թ. մայիսին, առաջին լուրջ հակահարվածը ստացավ 2000 թ.-ի մայիսի 25-ին, երբ սիոնիստական գրավյալ ուժերը հեռացան Լիբանանի տարածքից 18 տարի բռնագրավելուց հետո, շնորհիվ լիբանանյան դիմադրության հիզբոլայի առաջնորդությամբ: Այդ դեպքը սիոնիստների համար անմարսելի էր, և իրենք 2006 թ-ին նեցուկ ունենալով համարյա ամբողջ աշխարհը, մեծն յոթնյակը, ՄԱԿ-ը առավել մի քանի այսպես կոչված չափավորական արաբական երկրներ փորձեցին ևս մեկ անգամ հարձակվել Լիբանանի վրա, սակայն լիբանանյան դիմադրությունը, արաբ-իսրայելյան հակամարտության մեջ աննախադեպ 33 օր դիմադրեց և ետ մղեց նախահարձակներին: երկու անգամ պարտված լիբանանյան (Ինչու չէ նաև արաբական, իսլամական և բոլոր առաջադեմ մարդկանց)դիմադրությունը մարմնավորող հիզբոլլայից , սիոնիստները փորձեցին իրենց   ազդեցության տակ գտնվող լիբանանյան կառավարության միջոցով միջիսլամական սիւնի-շիի  պատերազմ հրահրել և այդ ձեւով անգամ մը եւս արշավել լիբանանի վրա և միանգամընդմիշտ կանգնեցնել հիզբոլլայի վտանգը որի իբր հետևանք պիտի թուլանար նաև Պաղեստինյան դիմադրությունը: Այսպես կոչված  “Շիի վտանգ”ը Արաբական աշխարհում “վաճառելու”, Իրանը ներկայացնելու որպես արաբների թշնամի ծախսվեց  մոտ մեկ միլիարդ դոլար , առավել 300 միլիոն դոլար Լիբանանում վարձկան բանակ ստեղծելու համար (Որ 3 Ժամում փլուզվեց),  ԱՄՆ-ի հարկատուների և այսպէս կոչված  չափավորական արաբական երկրների հաշվին:

Այս բոլորը սակայն մնացին ապարդյուն, որովհետև արաբ ժողովուրդը շատ լավ գիտեր որ հիզբոլլան արաբական դիմադրությունն էր ընդդէմ միակ թշնամի “իսրայել”ի և արաբ   ժողովուրդը լավ գիտէր նաև սիւննիներով “մտահոգված”ները լուր նայում էին այն տառապանքներին, չարչարանքներին, կանանց և երեխաների կոտորածին որ տեղի էր ունենում ամեն օր պաղեստինյան   տարածքներում  մասնավորապես Ղազայում, որտեղ նմուշի համար մի հատ շիի չկա և ոչ մի ձեվով չէին օգնում սիւննի “Համաս”ին կամ սիւննի “Ճիհադ Իսլամի”յին:  Եվ լիբանանյան կառավարությունը ստիպված էր բանակցելու լիբանանյան դիմադրության և ըննդիմության հետ և վճռորոշ տեղ տրամադրել կառավարության մեջ և նախագահի աթոռը 6 ամիս թափուր մնալուց հետո զբաղեցրեց զինվորական Միշել Սուլեյմանը, որը իր բացման ճառում գովասանքով խոսեց հիզբոլլայի մասին, հստակ նշելով նաև, որ Լիբանանի թշնամին Իսրայելն է: Այս Իսրայելի ամենաահավոր պարտությունն էր  նույնիսկ սիոնիստների խոստովանությամբ որոնք հայտարարեցին թէ տարիների աշխատանքը մի քանի ժամում փճացավ: Այս իրողությունը ավելի քան հավանական է որ իր բնական անդրադարձը ունենա ամբողջ տարածաշրջանում:

Ավելին, արժէ հիշատակել նաև որ վերջերս սիոնիստ մտավորականներ, որոնք ոչ միայն մտավորականներ են, այլ քաղաքական պաշտոններ զբաղեցրած “Իսրայել”ում, ինչպէս Ամնոն Րուպինշտայնը որ կրթության և գիտության նախարար էր, Աբրահամ Թայրոշը, Մենահիմ Բեգինի կառավարության քարտուղար, Րովի Րիվլինը, Քնեսեդի նախկին պարագլուխ ,   և որոնց թիվը ավելանում է օրեցօր, բարձրաձայն ասում են, որ “Իսրայել”ը չի կարող իր գոյությունը պահպանել և մոռացության պիտի մատնվի:

Նշված պատճառները միայն վերջին շրջանի զինվորական անհաջողությունները չեն, նրանք պարզապես կարող են հետևանքներ լինել: Բուն պատճառը Իսրայելի 2 հիմնական մասնիկների բևեռացումն է: Արևելյան հրեաների և Արևմտյան “հրեա”ների տրամագծորեն հակադրվածությունը, որոնք 60 տարի հետո մերժում են ինտեգրվել միմյանց հետ: Պետություն մը որ ինքն իր մեջ բաժանված է, չի կարող երկար գոյատեվել: Արևլյան հրեաները, որոնց շրջանները արհամարհված են պետության կողմից (որ մշտապէս Ինքնակոչ հրեաների ձեռքում է), որոնց մոտ գործազրկությունը ավելավում է և շատ մեծ թիվ են կազմում աղքատները կարծում են, որ իրենք պարզապես որպես գործիք օգտագործվեցին հենց սկզբից` սիոնիստական ծրագրի իրականացման գործում:

 Իսրայելը մոռացության պիտի մատնվի ոչ թե որովհետև սիոնիստները թուլացան, կամ արաբական դիմադրությունը ուժեղացավ, այլ որովհետև “Իսրայել”ը հիմնված է սուտի վրա և այն, ինչ որ հիմնված չէ ճշմարտության վրա, չի կարող երկար գոյատևել:

Եզրափակելու համար, մեջբերում անենք “Իսրայել“ի ամենատարածված օրաթերթից “Եդիոտ Ահարոնոտ”-ից.

“Պաղեստինյան ազգային շարժումը շատ ավելի երիտասարդ է, քան սիոնիզմը, սակայն հակառակ դրա, աշխարհում ոչ ոք չի կասկածում պաղեստինցիների պետություն ունենալու իրավունքի վրա: Միևնույն ժամանակ, հրեաների պետություն ունենալու իրավունքը կասկածի աղբյուր է և ոչ միայն արաբների և իսլամների մեջ:”

Ոչ ոք  ավելի լավ չէր կարող ասել:

Լիբանանյան Դիմադրության Հայ Համակիրների Համաշխարային կոմիտե
Քարտուղար Ռաֆֆի Բաբաքյան
28. 05. 2008թ.

  

Այս գրառումը հրապարակվել է Հ.Ա.Մ., Հոդվածներ խորագրում։ Էջանշեք մշտական հղումը։