Նախագահը՝ Հյուսիսում… Վարչապետը՝ Արեւմուտքում

Հրապարակվել է Հեղինակ` ՀԱՄ

 

ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հերթական անգամ մասնակցեց ԱՊՀ երկրների նախագահների խորհրդի նիստին: Այս անգամ այն կայացավ Ղրղզստանի մայրաքաղաք Բիշքեկում:

Սրան զուգահեռ, ՀՀ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն էլ մեծ պատվիրակությամբ աշխատանքային այցով եղավ ԱՄՆ-ում:

Թե ինչ հանդիպումներ են եղել եւ ինչպիսի խնդիրներ են քննարկվել այդ երկու տարբեր այցերի ընթացքում, դրա մասին շատ է խոսվել ու գրվել զլմ-ներով: Եվ հիմա մեզ հետաքրքրողը հայկական «կոմպլեմենտար» քաղաքականության նորովի դրսեւորումն է:

Հասկանալի է, որ Հայաստանը պիտի վարի ինքնուրույն քաղաքականություն, թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին ուղղություններով, բայց կարծես թե միայն արտաքնապես է դա այդպես երեւում:

Ինչու՞ ենք այսպես կարծում:

Պատճառը մեկն է եւ կարծում ենք՝ շատ հիմնավոր:

ՀՀ իշխանությունների (թե՛ օրենսդիր, թե՛ գործադիր, թե՛ դատական) ներքին քաղաքականության մասին բազմիցս գրել ենք, թե ինչպես են մեր երկրի՝ հատկապես դրամական-տնտեսական եւ սպասարկման ոլորտներում տնօրինում օտարները՝ ՀՀ քաղաքացիներին դնելով տնվորի կարգավիճակում, իսկ իշխանություններին՝ ընդամենը մի մեծ ԻժԽ-ի ղեկավարության, որը միայն հարկահավաքությամբ եւ պատժամիջոցների կիրառմամբ է զբաղված սեփական երկրում…

Ինչ մնում է արտաքին քաղաքականությանը, ապա այս բնագավառում հայկական «կոմպլեմենտար» նորությունը նոր հանգրվանի է հասել: Այսպես՝ հիմա Երեւանը լուրջ հարաբերություններ է ստեղծում ոչ միայն բարեկամ, այլեւ՝ թշնամական պետությունների հետ (որից մեկը դեռ պատերազմական վիճակում է ՀՀ հետ)… Բայց սա շա՜տ տարօրինակ, կասկածելի ու վտանգավոր նորույթ է: Խոսքը հարաբերություններ հաստատելու մասին չէ բնավ, ինչը վատ չի կարող դիտարկվել: Մեր մտահոգությունն այն բանում է, որ այդ հարաբերությունների հաստատման ընթացքում արդեն իսկ հարցականի տակ են դրվում կամ սառեցվում են հայկական ռազմավարական նշանակության շահերը, նախեւառաջ՝ Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանն ու դատապարտմանն ուղղված արդեն տասնյակ տարիների համահայկական ջանքերը, եւ ըստ այդմ՝ դրանից բխող մեր պահանջատիրությունը:

Այս հարցում մեզ հակառակվողերը պնդում են, որ հիմա անհրաժեշտ է կարգավորել Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունները, եւ հետո էլի կարելի է վերհանել մեր ազգային խնդիրները: Բայց սա այնքան ծիծաղելի է հնչում, որ վերլուծելն իսկ անհարմար է: Բայց մեկ նախադասությամբ կպատասխանենք, որ հենց այդ պահից էլ թուրքերն ու ադրբեջանցիները կփակեն միլիոնավոր դոլարների արժողությամբ ավտոճանապարհները, երկաթգծերը, գազատարներն ու նավթատարները…

Եվ ինչ են անելու ա՞յդ դեպքում: Իհարկե՝ նահանջ երգով, որպեսզի կրկին բացվի այն ամենը, ինչը փակվել էր մեր ազգային խնդիրներն արծարծելիս: Իսկ Ադրբեջանի նորընտիր նախագահ Ալիեւը եւ Թուրքիայի նախագահ Գյուլը մուղամա-նաղլական երգի մասնագետներ են… Սա դեռ ամենալավագույն դեպքում, եթե ինչպես «թուրքաՀայաստանում», այնպես էլ «ադրբեջանաՀայաստանում» այնքան խիտ բնակչություն ու զարգացած տնտեսություն չլինի, որ այդ հողերի մասին մտածելն անգամ երազ կթվա…

Արտակ Հայոցյան

«Լուսանցք» թիվ 37 (76), 2008թ.


Այս գրառումը հրապարակվել է Հ.Ա.Մ., Հոդվածներ խորագրում։ Էջանշեք մշտական հղումը։