Լավ լսիր

        Դիմում ենք երգով, իմացիր թուրքիա,
        Սև ծովից մինչ Սիս, մինչ ողջ Կիլիկիա,
        Հաղթության Աստված Վահագնը վկա,
        Ետ ենք առնելու, ուրիշ ճար չկա:

        Եթեուզում եք որ հանգիստ ապրեք,
        Ցեղասպանության բեռից ազատվեք,
        Գործած ոճիրը դուք ձեր ընդունեք,
        Այլապես ժամը կգա իմացեք:

       Դուք այդ չեք հիշի, գոնե կարդացեք,
       Հայկն ինչպես բելին գետնեց, իմացեք,
       Ոչինչ չի փոխվել, նույնն ենք, հասկացեք,
       Արտաշես, Տիգրան, Նժդեհն իմացեք:
  
       Մեզ հետ են նորից նախնիք մեր հպարտ,
       Հայկն, Արամազդը, Վահագնը անպարտ,
       Իրենց զորությամբ շատ մոտ ժամանակ,
       Մեզ կառաջնորդեն դեպի հաղթանակ:

Գուսան Հայկազուն 

Շարունակել կարդալ →

Տաշում ենք, տաշում

           Տառապել է դարեր երկար,
           Խաչքարաղտով հայը ճարտար,
           Ուժ ու եռանդ վատնել, տաշել,
           Քանի հարյուր հազար խաչքար:
     
           Հարյուր հազար խաս վարպետներ,
           Կարող էին կռել սրեր,
           Արդյոք հային ով կհաղթեր,
           Թե ամեն քար մի սուր լիներ:

           Հանքաքարը մեզնից առել,
           Օտարները սուր են կռել,
           Սուր են կռել, մեզ կոտորել,
           Իսկ մենք էլի քար ենք տաշել:

           Ու տաշում ենք, տաշում նորեն,
           Տաշում նորեն, համառորեն,
           Պիտի տաշենք աստված վկա,
           Երկրի վրա ինչքան քար կա:

Գուսան Հայկազուն 

Շարունակել կարդալ →

Ես փոխում եմ ազգանունս

  Հայհոյում եմ ես անխնա,
  Ազգանունս դնողներին,
  Հայհոյանքս անեծք դառնա,
  Գերդաստանս անպատվողին:

  Կա մի բլուր արևելքում,
  Նազարեթ են այն անվանում,
  Ազգանունս ինչքան լսում,
  Նվաստացած եմ ինձ զգում:

  Անշուք բլուր՝ տնազ սարի,
  Թզուկ՝ կողքին մեր սարերի,
  Որ իր քաշով ոսկի լինի,
  Սուրբ Մասիսի փոշին չարժի:

  Ինչ կապ ունեմ ես դրա հետ,
  Թէ չփոխեմ հենց այսուհետ,
  Կհամարեմ ինքս ինձ անգետ,
  Օտարամոլ, Մարդ անհեթեթ:
  
  Ապ ու պապերս Խոյեցի,
  Ես զտարյուն Հայաստանցի, 
  Ծնված ափին մայր Արաքսի,
  Հովանու տակ Արարատի:

  Թող կոչվեյի ես Խոյեցյան,
  Արարատյան կամ Մասիսյան,
  Թող Դվինյան կամ Արաքսյան,
  Արտաշատյան, Արագածյան:

  Թող կոչվեյի Անտաշքարյան,
  Թեկուզ լիներ ոչ սազական,
  Կմնայի կառչած դրան,
  Միայն լիներ այն հայկական:
 
             

Շարունակել կարդալ →

«Հայրս Արիացի»     
                                                             Հայր սիրել եմ քեզ իմ ամբողջ կյանքում, 
 Քեզանից վեհ բան չկա աշխարհում,
 Դու իմ պաշտամունք, իմ հպարտություն,
 Իմ մեջ քո ազնիվ արյունն է հոսում:
 
 Մայրը քնքշանք է, պարծանքը ազգի,
 Հայրն Արևորդի, պաշտպանը երկրի,
 Խորհրդանիշը հաղդության, ուժի,
 Ու ճիշտ է, չէ որ ազգ ենք արիացի:
  
 Ուժը անտեսել, քնքշանք ենք պաշտել,
 Չենք կռել սրեր, խաչքար ենք տաշել,
 Երկիրը թողած, հավատք ենք պահել,
 Մեզ թրատել են, մենք աղոթք արել:
 Թուլացանք քանզի դարերում երկար,
 Չունեցանք հայի արիական կերպար,
 Մլեհ արքային, Պապին հավասար,
 Տիգրան, կամ Նժդեհ, սրբացրած մի այր:
 Եվ այսպես հազար յոթ հարյուր տարի,
 Մեզ ստիպեցին լինել հեզ, բարի,
 Կոտրելով հայի ոգին քաջարի,
 Ազգը դարձրեցին մի հոտ գառների:
 Հայրս ինձ համար եղել է Տիգրան,
 Թողել է ինձ հուշ, մի հին հրացան,
 Նրան եմ ես իմ կյանքով պարտական,
 Հայրս արծիվ էր, առյուծ առնական:
գուսան Գագիկ Հայկազուն
Շարունակել կարդալ →

ԱՌԱՎՈՏ ԼՈՒՍՈ

Ամե՜ն առավոտ տանից դուրս գալիս
Մասիսը հեռվից թվում է մոտիկ,
Տեսնում եմ թե ինչպես է միշտ համբյուր տալիս՝
Փարվելով կրծքին ամպի մի հատիկ:
……………………………………………………………….
Ա՜խ անգութ Աստված, ի՞նչ կլինի որ.
Ամպի հաճույքից բախշես ինձ գե’թ մեկ օր…

 Աշոտ Հակոբյան

Շարունակել կարդալ →

          Նվիրվում է Արագածի՝
              2005թ. մայիսի 28-ի շուրջպարին

                 Մայիս 28-ին՝ Արագածի շուրջ,
                 Հայ  քաջորդիներն ու
                 Հայոց նաիրյան գեղեցկուհիները
                 Ուս-ուսի տված բռնեցին շուրջպար:

                 Դհոլ ու զուռնա, պարի եղանակ՝
                 Քոչարի պարով ու Արագած սարով,
                 Շուրջպար են բռնել՝ սուրբ երդում տալով,
                 Հաջորդը պիտի պարենք Մասիսով:

                 Ու մա’հ ոսոխին երդումը տալով՝
                 Պիտի որոտանք դհոլ-զուռնայով,
                 Հայոց Աստվածնե’ր, Հայ Նահապետնե’ր,
                 Տեսեք՝ որքա՜ն կան որդիք ու դուստրեր…

                 Հայ-Արիների Ցեղից Արարված
                 Այսօր որքա՜ն են նրանք ոգևորված,               
                 Հայոց նոր գարնան զարթոնքն են բերել՝
                 Արագած սարով շուրջպար են բռնել:

                                                                   Վանիկ Հակոբյան

Շարունակել կարդալ →

Դեսանկա Մաքսիմովիչ (սերբ անվանի բանաստեղծուհի)

Սիլվա Կապուտիկյանի թարգմանությամբ

Ա Ր Ա Ր Ա Տ
Ինչպես հայդուկը իր խուլ դարանից,
միշտ այդպես էլ ես
Արևածագից մինչ արևամուտ՝ իմ պատուհանից
Աչքս չորս արած նայում եմ լարված,
Թե երբ պատռելով մեգը անթափանց
Այդ լեռը անտես
Դուրս կգա թանձր, ամպե պատյանից
Եվ ես կտեսնեմ նրան վերջապես:
Առաջին, երկրորդ, երրորդ լուսաբաց,
Եվ արարչական իր հեռուներից
Հայտնվեց հանկարծ
Նա – Արարատը:
Հայտնվեց հսկա, դժբախտ ու մենակ…
ՈՒզում եմ ձեռքս մեկնել դեպի Նա,
Քաշել, դեպի ինձ բերել քնքշորեն
Եվ ինչ-որ խոսքեր շշնջալ հարմար,
Շոյել, տաքացնել կողերը մարմար,
Հայաստան երկրից մի բուռ ծլարձակ
Հող պարզել իրեն,
Շենքերի համար բերված քարերից
Կենդանի մի քար դնել ճակատին, –
Սակայն վերստին
Վրա է հասնում մեգը անօրեն,
Ձեռ-ոտ են ընկնում ամպերը նորից,
Նորից վախեցնում,
Տանում են նրան:
Նա – Արարատը,
Որին թերևս հիմա չեմ տեսնում,
Չեմ լսում սրտի զարկերը Նրա,
Բայց գիտեմ՝ այնտեղ, իր տեղում է Նա.
Կանգնած մշտարթուն, հսկա և ուժեղ,
Նա պահակում է իր պահակներին,
Ականջը այստեղ՝
Հայաստան երկրից եկող ձայներին…

ԵՐԵՎԱՆ
Ինչ-որ ներշնչված մի ճարտարապետ
Աստծու նման, որը յոթն օրում աշխարհն արարեց,
Աստծու նման, սակայն մի օրում, մի գիշերվա մեջ
Արարեց քաղաքն այս հրաշակերտ
Ու վար իջեցրեց երկնքից գետին:
Իջեցրեց կարծես այսպես` պատրաստի,—
Եվ դրա համար
Տները այստեղ նման են իրար,
Երկվորյակի պես,
Եվ դրա համար
Տները այստեղ ծնվել են ասես
Նույն ներշնչումից,
Նույն ստեղծումից,
Նույն ճառագումի շողքն ունեն վրան:
Ոչ մի այլ վարպետ չի շեղել նրան`
Հայոց վարպետին
Հին ու նոր ոչ մի ուղի ու դպրոց,
Վերածնության` այլատարր մի ոճ
Սանձեր չի դրել նրա սլացքին:
Նա՝ ինքնասածի,
Ինքնության ոգին`
Երակների մեջ, խորքերում արյան,
Արարող ձեռքով հունցել է կավը իր աստվածային
Ու Երևանին մարմին է տվել:
Եվ դրա համար
Քաղաքն, ինչքան էլ հաղթական փռվել,
Սակայն նայողին թվում է նորից,
Թե միակտոր քարից է կերտված,
Ողորկ, ցոլարձակ, վարդագույն քարից:
Նույն ներշնչումով ձեռքը շինարար
Ճեղքել է ժայռը ու խանձված ժայռից
Աղբյուր է հանել ու ստեղծարար
Ջուրն է, որ բարի
Շատրվանում է ամեն մի քայլի,
Ցայտաղբյուրներից ուրախ ծիծաղում,
Մանուկների հետ վարդավառ խաղում,
Ամեն կաթիլից մի կրակ վառած
Պսակ է դառնում` հյուսված կրակից,—
Եվ դրա հւսմտր
Այստեղ ցերեկը` ջրերի ցայտքից,
Գիշերը` անթիվ լույսերի ցոլքից,
Երևանը` մերթ զով-զով ղողանջում,
Մերթ բռնկում է հրավառությամբ
Ու զանգի նման
Ու աստղի նման
Իր ժողովրդին բախտի է կանչում…

Շարունակել կարդալ →

Փ Ա Ռ Ա Բ Ա Ն ՈՒ ՄՓա՜ռք Արարողին՝ մեր Հայր Արային,
Փա՜ռք ԱստվածաՄայր Անահիտին,
Փա՜ռք վիշապաքաղ զորեղ Վահագնին,
Փա՜ռք սիրո դիցուհի չքնաղ Աստղիկին,
Փա՜ռք  խորունկ աստված Արտավազդ-Միհրին,
Փա՜ռք Հայ-Արիական մեր Աստվածներին…
Փա՜ռք քեզ ԱրԷգԱկ՝ մեր Արմատ եւ Ակ,
Փա՜ռք քեզ էլ Լուսին՝ գիշերվա լույսին,
Փա՜ռք քեզ մոլորակ՝ Հայոց Տուն-Էակ,
Փա՜ռք քեզ Արարատ՝ վայր մեր արարման,
Փա՜ռք քեզ էլ Արաքս՝ մայր-գետ Հայերիս,
Փա՜ռք ձեզ լիճ Վանա եւ լեռ Սիփանա,
Փա՜ռք քեզ Գեղամա կապտաչյա Սեւան,
Փա՜ռք ձեզ Կապուտան, Արածանի, Մասիս…
Փա՜ռք ձեզ հայկական բնակերտումներ,
Փա՜ռք ձեզ մեր պապեր ու նահատակներ…
Եկել է Գարուն, Տիեզերագարուն Հայ-Արիական,
Մտել ենք ահա Ջրհոսի արեւ-հազարամյակներ,
Իսկ չար ուժերը հալոցքից վերին՝ տեղի են տալիս,
               Եվ կուչ են եկել հասկանալով,
                                  որ չարի վերջն է ՏԻԵԶԵՐՔԻՑ գալիս:       Վանիկ Հակոբյան
Շարունակել կարդալ →

Հաճախ են մարդիկ իրար հարցնում,
Որտեղի՞ց մարդը և ո՞ւր է գնում,
Ոմանք կապիկն են սկիզբ համարում
Ոմանք էլ ասում՝ աստծո արարում:

Թե որ կապիկից մարդ առաջանար,
Կապիկը ինքը, շատ կզարմանար,
Ասենք մարմինը մի քիչ նմանվեց,
Բա հոգին ինչպե՞ս խիստ ապականվեց:

Չէ՜, Մարդուն հաստատ աստված արարեց
Ու բարի ճամփա նա նրան մաղթեց,
Մարմինը տվեց նրան Երիվար,
Հողեղեն կյանքում դա շատ է հարմար:

Թե երիվարիդ դու ճիշտ խնամես,
Պահես միշտ մաքուր, չափով կերակրես,
Նա աշխույժ, Թեթև, քեզ կհասցնի
Նշված կայարան, սպասվող պահի:

Այդ կայարանի անունը մահ է,
Բոլորիս համար դա միայն պահ է,
Լքում ենք այնտեղ մենք երիվարը
Ու հիշում անցած մեր ճանապարհը:

Կասկածներն էստեղ միշտ փարատվում են
Նյութն ու մարմինը Էստեղ ատվում են
Գալիս է միակ խոր զղջման պահը
Սա է մեզ անհայտ մնացած մահը:

Սրանից հետո աստծո դատաստան,
Ապրած մեր կյանքի դիմաց պատասխան
Թե, որ համարվենք մենք դեռ պիտանի
Ողորմած Տերը թող, որ մեզ ների:

Սարգիս Հովիվյան

Շարունակել կարդալ →

Լսիր այս խոսքը, անգին բարեկամ,
Այսօրվա գործդ մի թողնիր վաղվան,
Թե ժամանակին անես ամեն բան,
Կյանքդ կհոսի հունով բնական:

Այս խոսքն իմաստուն ես չեմ հնարել,
Ձեզ նման ես էլ այն շատ եմ լսել,
Դարերի միջով այն մեզ է հասել,
Մենք էլ կրկնել, բայց չենք հասկացել:

Տվել եմք նրան աշխարհիկ բնույթ
Եվ գործն ու կյանքը սարքել ենք զուտ նյութ,
Ճանապարհն այս՝ դեպ խավար ու մութ
Մեզ դարձրել է անգետ, չար ու բութ:

Ինձ հասկանալու համար, բարեկա՛մ,
Եկ դիմենք քեզ հետ մտքին բանական
Եթե չես կարծում, որ նախնիներդ կապիկ են եղել
Ուրեմն քեզ էլ, մեր ամենազոր տերն է արարել:

Ուրեմն այսօր մաքրենք այն կեղտից
Որպես գլխավորը, բոլոր գործերից:
Շատ ուշ կլինի, մի պահեք վաղվան
Մահվան հաջորդն է աստծո դատաստան:

Սարգիս Հովիվյան

Շարունակել կարդալ →

ՋՐՀԵՂԵՂԻ ՄԱՍԻՆ ՀԱՅՈՑ ԱՌԱՍՊԵԼԸ

     Գիտենք, որ Գիլգամեշը, շումերական դյուցազնավեպի հերոսներից մեկը՝ հինգերորդ ՈՒրուկի առաջին հարստության տասներկու արքաներից, գնում էր «անմահների երկիրը» և «սուրբ օրենքների երկիրը»… Ովքեր էին այդ «անմահները» և որո՞նք էին այդ երկրի «սուրբ օրենքները»:
     Անմահներն էին Մանուն և իր հետ յոթ իմաստունները,     իսկ օրենքները Մանուի հեղինակած օրենքներն էին՝ արիների համար: Հայ արիները մուտք են գործել Հնդկաստան այդ օրենքներով: Նաև՝ առասպելով, որը ռուսերեն արձակ տեքստից չափածո թարգմանությամբ (բնագրում չափածո է) կներկայացվի ստորև: Հայ արիների այդ առասպելը Հնդկաստանում էական փոփոխության չի ենթարկվել, բացի նրանից, որ նրա նավը կանգ է առնում Հիմալայներում, մասնավորապես՝ Հիմավաթ սարի կատարին: Այստեղ նա ստեղծում կամ վերաստեղծում է կյանքը երկրի վրա… նաև մարդուն: Մանուն հայ արիների և հետո արդեն հնդիկների աստվածն է, ու վերաստեղծելով մարդուն, պետք է ստեղծեր ի’ր նման: Մինչդեռ գիտենք, որ հազարամյակներ շարունակ այդ լեռնաշղթայի բնակիչները մոնղոլոիդ են (Դալայլամայի և ուրիշ ժողովուրդներ): Իսկ հնդիկ ժողովրդի արիական շերտը եթե արմենոիդ չէ, ապա մոնղոլոիդ էլ չէ: Հայ արիները իրենց նախահայր աստծուն այլ ժողովուրդների մոտ էլ աստվածացնելու համար գնացել են փոխզիջման, որովհետև ՀԱՅԱՐԻ հզոր իմաստունների համար միևնույն չէ՞ր, թե որտեղ է վերաստեղծվել կյանքը, մանավանդ որ դա առասպել էր, իսկ հնդիկների համար Հիմավաթը սուրբ սար է համարվում: Իրականը գոյություն ունեցողը, օրենքներն էին, որոնցով պիտի ապրեին և’ արիները և’ հնդիկները:
       Այդ օրենքներից շատ շատերը գործել և գործում են մեր ազգի ներսում հիմա էլ, որոնցում պարզ դիտվում է մեր բարոյահոգեբանական կերպարը: Օրինակները՝ շա՛տ,  …քնածի վրա չհարձակվելը, թշնամի վիրավորներին օգնելը, ծեր ու մանուկի, կանանց վրա սուր չբարձրացնելը, հյուրընկալելն ու հյուրասիրվելը… էլի կան, շա՛տ-շա՛տ են: Մանուի այս և բազմաթիվ այլ օրենքներն են, մի ստվար օրենսգիրք, որով ապրել է Արմանու (արիման, արյաման (հնդիկներ), էրմանի, հերմանի, արմեն) ազգը: Հնդիկները նույնպես: Ինչու՞ միայն հնդիկները: Այդ օրենքներով ապրել ցանկացողներից մեկն էլ Գիլգամեշն էր, որ ձգտում էր իր ժողովրդի մեջ այդ օրենքներով անմահանալ: Կարելի է, իհարկե, ընդարձակվել, բայց այս մեկն էլ ասեմ. Հայոց բոլոր երեխաներին ասում են մանու-կներ՝ Մանուի որդիներ:
        Համոզված լինելով, որ ջրհեղեղի մասին բուն հայկական առասպելը Մանուինն է, համարձակորեն, իր բնական տեսքով (չափածո), զետեղում եմ Արամ՝ արքայից արքա վիպերգությանս մեջ, և Մանուին իջեցնում Արարատ սարի վրա:
    Խորին խոնարհումով շնորհակալություն եմ հայտնում հնդիկ ժողովրդին, հատկապես արիական շերտին, որ հազարամյակներ շարունակ պահել – պահպանել է Հայոց առասպելը:

Շարունակել կարդալ →

ՀԱՏՎԱԾ ԱՐԱՄ ԱՐՔԱՅԻՑ ԱՐՔԱ ՎԻՊԵՐԳՈՒԹՅՈՒՆԻՑ

- ՈՒսուցիչ, հաճախ մենք մեր մեծերից, իմաստուններից,
քրմերից նաև ազգ բառն ենք լսում.
Ո՜վ ամենագե’տ, ո՜վ դու’, հզորդ գիտունների մեջ,
մեկնի’ր խնդրում եմ, թե ի՞նչ է ազգը:
- Նախ կասեմ քեզ այն, ինչ տեսանելի, ըմբռնելի է
հասարակ աչքով ու գիտակցությամբ:
Բոլոր ծեսերի մանրամասնական ամբողջությունը,
ավանդույթները սուրբ ու սրբազան ու՝
կտակելը իր սերունդներին:
Սա ձև կթվա. հենց այդպես էլ կա. բայց ամեն մի ձև
իր խորը խորին խորհուրդը ունի,
Որ սովորական աչքով չեն տեսնում, բայց տեսանելի,
հասկանալի է գիտակցականի տեսողության մեջ:
Սրտի տրոփի ու արյան շարժի, ոգեղենի և, բանականության ամբողջություն է ազգ կոչվածը,
Գերխիտ ներուժ է, ինչպես որ սերմի նյութ ու ներուժի
մեկ միասնական ամբողջությունը:

Շարունակել կարդալ →

ԴՈՒՔ ԷԼ ԱՐԹՆԱՑԵՔ

Իմ աստվածնե՜րը… իմ աստվածները
Սովորեցնում էին ինձ հողը սիրել,
Իմաստ որոնել նրա գոյի մեջ,
Ու հողով ապրող բույս ու ծաղկի հետ
Նուրբ ու կիրթ լինել,
Նրանց հետ ապրել,
Նրանց մեջ լինել,
Նրանց իմաստով իմաստավորվել,
Այսինքն լինել
Այս մեծ բնությանն արժանի բեկոր.
Իր տեղն ունենալ այս մոլորակում
Ու նաև տեղով իմաստավորվել
Եվ տեղի համար ուրիշի դուռը
Երբեք չթակել
Չխնդրել, ոչ էլ պահանջել սրով:
Պարզապես այս հին աշխարհի վրա
Իր տեղն ունենալ,
Ի վերուստ տրված այդ իրավունքով:
Նույն իրավունքով պահել պահպանել
Բանականությամբ ու նաև կամքով
Ու եթե պետք է, նաև սուր հանել
Սուրբ հող պահողի սուրբ իրավունքով,
Եվ որովհետև ինձ կրթողները աստվածներ էին.
Նուրբն ու հզորը իմ ժառանգների մեջ էին դնում,
Լոկ նրա համար, երբ իրենք նիրհեն,
Պատահական սերմ չընկնի իմ հողին,
Որ օտարներն այդ հողը չտիրեն
Ու հողով չանեն հող արարողին.
Քարը հող դարձնող կամքը չմեռնի,
Կապույտ արյունը չդառնա կարմիր,
Որ ամեն, ամեն այգաբացի հետ
Նենգության մութը լինի ցանուցիր,
Որ ամեն-ամեն այգաբացի հետ
Մութը գիշերվա մարդուց դուրս ելնի
Ու մաքուր ապրի մարդը լույսի հետ,
Իր օրը ապրի:
Ու այս խորհուրդը մեծ էր ավելի
Քան ծնկի բերել մարդուն մեղքի հետ,
Այն էլ չգործած.
Ո՜վ իմ աստվածներ, արթնացե՛ք նիրհից
Ինձ ծնկի բերած գաղափարն ահա
Փոշով փակել է լույսը աչքերիս,
Գիշեր է բերել աշխարհիս վրա.
Ձեր ինձ նվիրած լույսի պատրանքն է
Միայն մնացել
Ու հավատալու, ձեզ հավատալու
Ինձ տրված կամքն է
Բանականության իր ձևերի մեջ
Միայն ինձ հասել.
Ոտքի եմ կանգնել,
Դուք էլ արթնացե՛ք, -
Արթնացե՛ք իմ մեջ…

ՄԱՆՈՒ՝ Ռոբերտ Մանուկյան

Շարունակել կարդալ →

Մանուի օրենքները
գլուխ II

Այժմ իմացեք դհարման, որը որ սկիզբն է խրախուսում,
 որին հետևում են գիտունները,
Բարեգործները և նրանք, ովքեր ազատ են կրքից,
 ատելությունից:
Ցանկությունները չեն խրախուսվում1, բայց այս
 աշխարհում չեն բացակայում ցանկությունները,
Որովհետև այդ ցանկությունների վրա է հիմնած
 ուսումնասիրումը Վեդաների ու Վեդայական   
բոլոր ծեսերի կատարումները:
Ցանկությունը իր արմատն ունի պատկերացումներում
 օգուտի, շահի, զոհաբերության ծագումն էլ ունի
 պատկերացումն օգուտի մասին
Ուխտն ու դհարման նախատեսում են ժուժկալություն2,
 բոլորն համարվում են ծնունդ օգուտի պատկերացումից:
Ոչինչ չես տեսնի դու այս աշխարհում, որ կատարվել է
 օգուտի, շահի բացակայությամբ.
Չէ՞ որ ամենը, ինչ մարդն անում է, անում է ցանկության
 թելադրությամբ:

Շարունակել կարդալ →

ՄԱՆՈՒԻ ՕՐԵՆՔՆԵՐԸ
Գլուխ I
(50-119 շլոկներ)

Ահա այս ամենը և ինձ կերտելով, նա, ում զորությունը
 անչափելի է, անհասանելի,
Սուզվեց ինքն իր մեջ35, շատ-շատ անգամներ իր միջից
 մղելով ժամանակը՝ ժամանակով36:
Երբ ինքն, աստվածայինն, արթուն է լինում, աշխարհը
 գտնվում է իր շարժման մեջ,
Իսկ երբ քնած է իր խաղաղ քնով, ամբողջ աշխարհն է
 քնած լինում:
Երբ նա քնած է իր խաղաղ քնի անդորր վիճակում,
 մարմնով օժտված էակներն ամեն,
Որ գործունյա են իրենց բնությամբ,հրաժարվում են իրենց
 գործերից և թուլանում է գիտակցությունը:
Եվ երբ որ նրանք, միաժամանակ, խորասուզվում են
 Գերմեծ Ոգու մեջ,
Ապա նա, հոգին բյուր էակների խաղաղ հանգչում է իր իսկ
 կատարյալ հանդարտության մեջ:
Անհասանելի Մեծ Ինքնագոյին նվիրված բոլոր-բոլոր
 ծեսերի, կանխագրերի6 իմաստն իսկական»
Իսկ նա, որ տիրում է անչափելի հզորությանը, մե˜ծ հոգու
 տերը, լսելով հարցը,
Հարկավոր կարգով հարգանք մատուցեց բոլոր
 այն երեք իմաստուններին, ահա այսպիսի
 պատասխան տվեց. «Թող լինի լսված»:  
Անիմանալի, չորոշակված, բանականությանը
 անհասանելի, անճանաչելի
Աշխարհն այս ամբողջ սուզված էր կարծես
 ինչ-որ երազում և մութ էր շուրջը7:

Շարունակել կարդալ →