Մեր փոստից. ամենայն պարզությամբ

Հրապարակվել է Հեղինակ` Hayary


Հոգի

Հոգու մասին շատերն են խոսել եւ շատախոսել:  
Եվ մարդը այդպես շատախոսելով` իր էությունից շատ է հեռացել:
Եվ շատ խոսելով` սկիզբը մոռացել, փափկակեցության մոլոր մոլության ծառան է դարձել եւ ունայնացել:
Հոգու գոյության թե պնդողները, թե ժխտողները չգիտես ինչո՞ւ ջղաձգվում են նույն դիմածռությամբ եւ նույն հույզերով:  
Հոգու մասին շատերն են խոսում ծանրաշունչ հեւքով ու շինծու դեմքով:
Ու չեն հասկանում, որ շատ խոսելով վատնում են շունչը հոգեճանաչման:
Ու չեն էլ զգում, որ շատ խոսելով  վատնում են իզուր հոգեզգացական խոկումի ժամը:

Ինչ կարգի ասես փորձեր չեն անում՝ պատկեր են փնտրում սուրճի նստվածքում, մոմ են հալեցնում, եղունգի վրա մեռոն կաթեցնում, մեռնելուց առաջ եւ այնուհետեւ հիվանդ կշռում, գերեզմանոցում դարանակալում, մութ սենյակներում պնակներ շրջում՝ հոգի են կանչում եւ երկյուղալից մտքերից  կառչում: Հետո դժնդակ, անլույս մտքերը իրար են հյուսում ու հավատ կոչում: Եվ այդ հավատից աստծո զանազան կերպարներ կերտում ու այդ կերտվածքը բոլորից ծածուկ «գերիմաստության» մշուշով պատում: Ու չեն հասկանում, որ այդ արթմնի մղձավանջներով սեփական Հոգին Ճշմարտությունից են ցանկապատում:
Արթնացի՛ր, Հայ մարդ:
Բա՛վ է անսկիզբ ու անվերջ Հոգուդ սկիզբ – ավարտ փնտրես:
Բա՛վ է ենթադրես դրախտ ու դժոխք կյանքիցդ հետո:
Բա՛վ է կտրվես Բնության Շնչից ու փնտրես Հոգիդ քո իսկ շնչից դուրս:
Բա՛վ է գրերին հարցերդ ուղղես ու պատրանքներով քեզ մխիթարես:
Ճշմարտությունը Շնչովդ չափիր ու նրան ամուր՝ ողջ Սրտով կապվիր:

Անդրանիկ Աթոյան
Ռուսաստանի Դաշնություն, Կրասնոդար

«Լուսանցք» թիվ 40 (126), 2009թ.

Այս գրառումը հրապարակվել է Հ.Ա.Մ., Հոդվածներ խորագրում։ Էջանշեք մշտական հղումը։