Հարցադրում

Հարցադրում

Դո՛ւք, խիստ անտարբեր քրիստոնյաներ
               համայն աշխարհի,
Եվ իմաստուն, բայց համակերպվող սրբազան հայեր
Դո՛ւք, Հռոմի պապ, մեծ կարդինալներ
    և պատրիարքներ,
Ժամանակը չէ՞, որ մտածեք Ձեր մեծ մեղքը քավել:

Ես՝ սովորական հայ մահկանացու՝ մտավորական,
Հարցեմ ուղղում Ձեզ, մի շատ կարևոր,
    խիստ արդիական,
ՄԱՍԻՍ ՍԱՐՆ Ու ՆՈՅՅԱՆ ՏԱՊԱՆԸ ՀԱՅԻ՞ՆՆ ԵՆ ՄԻԱՅՆ,  
ԹԵ՞ ՔՐԻՍՏՈՆԵԱԿԱՆ ՈՂՋ ԱՇԽԱՐՀԻՆԸ:

Եթե հայինն, ուրեմն համարենք խիստ օրինաչափ,
Որ դժբախտ ազգն իմ, անզեն, անկարող
    իր ժամանակին
Ի վիճակի չէր, պահել-պահպանել լեռն այդ սրբազան,
                      իր ժանտ թշնամուց՝ մարդակեր թուրքից:

Իսկ եթե միայն հայինը չէ, այլ, օրրանն է այն
    համայն մարդկության,
Ուրեմն ո՞ւր եք դուք, քրիստոնյաներ, սրբազան
                                                    հայրեր, հոգևոր մեծեր,
Քրիստոս Աստծուն միշտ հավատարիմ, խաչը
                                         համբուրող, զոհեր մատուցող,
Սուրբ գաղափարին Ձեր կյանքը «նվիրած» և Մեծն
                                              Աստծո խոնարհ ծառաներ:
Ինչպե՞ս եք տանում, ինչպե՞ս հանդուրժում փաստն
                                              այդ ահավոր վիրավորանքի,
Որ Նոյ նախահոր սրբազան տապանն ու հանգրվանը՝
Աստծո աջով արարչագործված սուրբ ուխտատեղին,
աստվածաշնչի սրբազան լեռը
    գերի են այսօր անօրեն թուրքին՝
                                     սրբապիղծ, զազիր, եղկելի ցեղին:

Վայրենի մի ցեղ, որի «բութ գլխում» (պոետը կասեր),
Եթե կա մի բան (միայն ոչ ուղեղ) ապա՝ եղծելու,
   սրբագործվածը պղծելու համար,
Բարին ու լավը, գեղեցիկ-վեհը, միտքն ու հանճարը
   սիր քաշելու, ջնջելու համար,
Կամ էլ անհավատ կավատի նման այլաց կերտածը
սեփականելով՝ դատարկությունն իր կոծկելու համար:

Այսքանից հետո եթե կգտնեք, որ դուք անմեղ եք
                                                     և կհանդուրժեք,
որ Մասիս սարն ու Նոյյան տապանը այդպես էլ
                մնան գերի, անարգված,
Նզովյալ եղեք, անիծո՛ւմ եմ Ձեզ, քանզի սո՛ւտ եք
                                                     դուք և Ձեր հավա՛տն էլ…
Թե մեղավոր եմ՝ մեղա քեզ, տեր իմ, բյուր հազար մեղա…

 Վազգեն Ղազարյան