Ռուս կոչված եւ այլեւս ավարտված ազգի ու չկայացած պետության քենը… – Հարցազրույց՝ Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանի հետ

- Հակահայ քաղաքականության հերթական դրսեւորումը Ռուսաստանում… Այլապես պետք է Հայաստանում ռուսները հայտնվեն  այնպիսի վիճակում,  ինչպիսի վիճակում հայերն են՝  անսլավոն ու անռուս, բայց հստակ ջհուդա-թյուրքական Ռուսաստանում…

 ՀՀ իշխանություններն, ի դեմս ԱԳՆ-ի, ՌԴ-ում ՀՀ դեսպանի, նույնպես իրենց բողոքն արտահայտեցին ռուսական հակահայ հերթական դրսեւորման առիթով, ինչը ողջունելի է եւ պետք է դառնա մշտական գործելաոճ: ՀՀ ՄԻՊ-ը, քաղաքական ու հասարակական ուժերը, Հայաստանից ու Սփյուռքից բազմաթիվ մարդկանց արձագանքները ցույց են տալիս, որ կարելի է համահայկական ճակատ բացել տարբեր հայկական հարցերում: Եվ Հայաստանը պիտի դառնա համայն հայության պաշտպանը, ինչը կմղի աշխարհի բոլոր հայերին անվերապահորեն ընդունել «Հայաստանը համայն հայության հայրենիքն է» բացարձակ  ճշմարտությունը: Հակառուսական տրամադրությունները Հայաստանում չեն ավարտվի, կաճեն, քանի որ այս իրադարձությանը նախորդել էր Ադրբեջանին զանգվածային ոչնչացման զենք վաճառելու ռուսաստանյան դավադիր քայլը:

Իրավիճակի մասին զրուցեցինք Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանի հետ, որ ներկայացնում ենք ստորեւ:

Արամ Ավետյան, «Լուսանցք» շաբաթաթերթ (լրացված հարցազրույց)

 - Վերջերս էր, որ ՀԱՄ-ը հանդես եկավ կոշտ հայտարարությամբ, երբ հայտնի դարձավ, որ մեր, այսպես կոչված բարեկամ Ռուսաստանը, մեր մշտական թշնամի Ադրբեջանին շարունակում է ժամանակակից զենք-զինտեխնիկա վաճառել: Այժմ էլ հայ վարորդի հետ կապված հակահայ գործելաոճն է զայրացրել շատերիս:

– Այո, նախ կխոսեմ վերջին դեպքի մասին, երբ նախկին հայ ազատամարտիկ եւ օտար ափերում ընտանիքը պահելու համար աշխատանքի մեկնած Հրաչյա Հարությունյանի նկատմամբ կիրառվեց ստորացուցիչ քաղաքականություն (ինչը, տարբեր դրսեւորումներով, շատ հայորդիների նկատմամբ է կիրառվում): Միշտ ասել ենք, որ Հայաստանը պետք է անի ամեն հնարավորն ու անհնարինը, որպեսզի դառնա համայն հայության քաղաքական ու տնտեսական հենարանը, իրավապաշտպանն ու կյանքի պաշտպանը, որ հայն ամենուր վստահ լինի, որ իր Հայրենիքը իր պատվարն է: Սա ի վերջո պիտի հանգեցնի հայահավաքի կազմակերպմանը՝ համահայկական հզոր ու հայրենակենտրոն կառույցի ստեղծմանը: Մենք միշտ ենք կարեւորել համահայկական բռունցքի գոյությունը, որը կդրսեւորվի ինչպես ռազմուժ, այնպես էլ քաղաքական, սոցիալ-տնտեսական, մշակութային եւ լեզվաքաղաքական, դպրության եւ դաստիարակության ուժ, թե մեկ այլ բնույթի, կթելադրի ժամանակը եւ պահը…

Ինչ մնում է հայահալած այս դրսեւորմանը, ապա դա միայն այս հայորդու կամ հայերի նկատմամբ չի կիրառվում այդ խառնափնթոր երկրում, այնտեղ բոլորի հանդեպ էլ մաղձ է գործում: Սա չկայացած մի սլավոնական տեսակի, անգամ Ռուսաստանում այլեւս գենետիկորեն մաքուր չգոյ (եզակի դրսեւորումները ազգային որակ չունեն այլեւս) ռուս ազգի քեն է, որը ղեկավարվում է այլ ուժերի կողմից, ովքեր էլ իրականում տիրապետում են Մոսկվայի լծակներին: Ռուս ազգ՝ որպես բնածին գեն, չի եղել երբեք, բազմիցս եմ ասել, որ կան միայն բնածին 7 ազգեր, իսկ որպես արհեստածին ազգ ռուսը ոչնչացված է վաղուց, թերեւս միայն մշակութային որոշ դրսեւորումներ եւ պատմական ավանդույթներ են մնացել որպես հուշ: Սա նաեւ ոխ է՝ դարեր շարունակ ահռելի տարածքներ ունեցող, բայց երբեք չկայացող մի պետության. որտեղ անգամ ցարական ժամանակներից տիրապետում են այլազգիները… Ռուս Իվանուշկա-դուրաչոկը այդպես էլ մնաց դուրաչոկ-հիմարիկի կարգավիճակում, իսկ խառնածինները դրան ավելի նպաստեցին:

Իսկ մեր՝ հայերիս «մեղքը», ռուսական կողմի հանդեպ մեր պետության  երկրորդական դիրք գրավելու հետեւանք է: Մենք մոռանում ենք, որ Հայաստանն այժմ Ռուսաստանին ավելի է պետք, քան՝ հակառակը: Վրաստանն ու Ադրբեջանը տարածաշրջանում միշտ էլ մեջքից դանակահարել են Ռուսաստանին, բայց ստացվում է՝ Հայաստանի բարեկամության կամքը որպես թուլություն է ընկալվում… Նշանակում է՝ Ռուսաստանը մի մազոխիստական երկրի է վերածվել, որին միշտ պիտի մեջքից հարվածել, որ ուղեղն աշխատի: Սա մեր իշխանություններին՝ ի գիտություն:

Բայց սա չի նշանակում, որ Հրաչյա Հարությունյանի համար չպետք է շարունակել այն պայքարը, որն սկսված է: Պետությունը պետք է ամեն բան անի՝ ապացուցելու համար, որ հայ վարորդի մեղքով չի եղել վթարը, քանզի հենց ռուսաստանյան որոշ զլմ-ներ են դա հիմնավորում՝ նշելով, որ ավտոմեքենան անսարք է եղել: Այլ վճիռը պետք է դիտարկել որպես հակահայ քաղաքականության  հերթական դրսեւորում: Եթե թյուրքական՝ հունգարա-ադրբեջանական տեսակները կազմակերպեցին սաֆարովի արտահանձնումը, ապա բարեկամական համարվող հայ-ռուսական կապը պետք է ապահովի Հրաչյա Հարությունյանի արտահանձնումը… Այլապես պետք է Հայաստանում ռուսները հայտնվեն  այնպիսիվի ճակում, ինչպիսի վիճակում հայերն են՝ անսլավոն ու անռուս, բայց հստակ ջհուդա-թյուրքական Ռուսաստանում:

 - Իսկ բարեկամական հարաբերությունները ոչինչ չարժե՞ն:         Գուցե հասկանա՞ն ի վերջո:

– Հասկանալ չկա: Նորից եմ ասում՝ ռուսը չի իշխում Ռուսաստանում: Իսկ ովքեր իշխում են՝ նրանց հասկանալ պետք չէ, նրանք այլ նպատակներ ունեն: Պետք չէ զարմանալ Ռուսաստանում հակահայ դրսեւորումների առումով, դրանք միշտ եղել են ու լինելու են: Մենք չենք զարմանում, բայց չզայրանալ եւ դա չցուցադրել               չենք կարող:  Ռուսաստանը երբեք մեզ բարեկամ երկիր չի եղել, առհասարակ չկան  նման երկրներ, կան փոխադարձ շահեր միայն (քանզի մարդկությունը հակաբնական կեցակարգ է որդեգրել): Եվ դա Ռուսաստանին, նաեւ ԱՄՆ-ին կամ եվրոպական              երկրներին էլ է վերաբերում: Վրաստանն ու Իրաննէլ են համարվում  բարեկամական, բայց թուրքերի հետ խաղեր տալուց՝ մոռանում են        այդ մասին:  Ռուսաստանը միշտ թուրքի, պարսիկի կամ եվրոպացի կամ ամերիկացի կոչվածների հետ մասնատել ու տիրապետել է Հայաստանի մի մասին, եւ դա ներկայացրել է իբրեւ օգնություն, հայափրկության ծրագիր: Չմոռանանք, որ 1-ին համաշխարհային պատերազմի տարիներին եւս Ռուսաստանը մասնակցեց Հայաստանի մասնատմանը եւ «առաջադեմ» եվրոպացիների հետ միասին աչք փակեց սիոնիստա-պանթուրքիստական հայաջինջ ծրագրերի վրա, ինչն ավարտվեց 1915թ. Հայոց Ցեղասպանությամբ եւ Հայոց Հայրենիքի մեծ մասի բռնազավթմամբ:

Դիցուկ՝ ցարական, բուրժուական, սոցիալիստական, թե դեմոկրատական Ռուսիան այդ բարեկամություն ասվածը երբեք չի դրսեւորել: Երեւի հին ու միամիտ (իմա՝պարզ) ազգերից միայն հայերս ենք մնացել մեր նախնական գենին հարազատ եւ դեռ հավատում ենք, որ կարող է լինել բարեկամություն, ավելին՝ իրապես այդպիսին էլ լինում ենք հաճախ: Ինչը բնական է, բայց երկրային չէ վաղուց: