Բարեկամակա՞ն էր այցը

Օրերս Երեւան էր ժամանել Վրաստանի խորհրդարանի նախագահ Դավիթ Բաքրաձեն: Վերջերս, կարծես, այնքան էլ բարեկամական չեն հայ եւ վրացի պաշտոնյաների հարաբերությունները, կարելի է ասել՝ նույնիսկ հարեւանական չեն: Դե՜, ու՞մ հետ չի պատահում՝ «ախպերն էլ է ախպոր հետ վիճում»:

Բայց, եթե հաշվի առնենք, որ ամիսներ առաջ ՀՀ վարչապետը ոչ մի կերպ չէր կարողանում Թբիլիսի ժամանել պաշտոնական այցով, որովհետեւ վրացի իր գործընկերը հարկ չէր համարում հայերի (Ջավախքի ու Վրաստանի հայկական եկեղեցիների) հարցերը պաշտոնական օրակարգում տեղավորել, եւ մի՜ կերպ երկու հարեւան երկրները հաջողեցրին այդ այցը, ապա հասկանալի կլինի, որ «ախպերության» ճգնաժամ կա: Թե քանի անգամ է հետաձգվել Վրաստանի խորհրդարանի խոսնակի այցը, որ հայկական կողմը «ավելորդ» հարցեր չբարձրացնի, դա էլ վրացիները կիմանան… Բայց Վ. Բաքրաձեն դեռ հավատում է, որ «Հայաստանն ու Վրաստանը պատմականորեն եւ մինչեւ օրս հավատարիմ դաշնակիցներ ու հավատարիմ եղբայրներ են, որոնց ժողովուրդներին համախմբում է ոչ միայն ընդհանուր անցյալը, այլեւ, վստահ եմ, ավելի հուսադրող ապագան»: Հրաշալի է ձեւակերպված, բայց ոչ մի տող չի համապատասխանում իրականությանը՝ ոչ անցյալի մասով, ոչ ներկայի, ոչ էլ առավել եւս՝ ապագայի: Վկա Ջավախքի ու ջավախքահայության ներկա վիճակը եւ հակահայկական պետական դրսեւորումները Վրաստանում:

Եթե մեր իշխանությունները հավատում են, ապա կույր են վերջնականապես, իսկ եթե հավատալ են խաղում ու միայն ցուցադրական երթեր են անելու Վրաստանի դեսպանատան դիմաց, ապա նաեւ տանուլ տվող են: Ժամանակն է Ջավախքը հայացնելու եւ հայկականացնելու…

Կարեն Բալյան

«Լուսանցք» թիվ 7(93), 2009թ.