Այս տոնական օրը հայ արիականներն ու համախմբված հեթանոս ազգայնականները գլուխ են խոնարհում մեր նահատակված եղբայրների ու քույրերի հիշատակի առջեւ: Գլուխ ենք խոնարհում նաեւ արցախյան շարժման եւ ազատամարտի ընթացքում զոհված բոլոր հայորդիների առջեւ, որոնց մի մասը զոհ գնաց սումգայիթյան ցեղասպանությանը:

Հավե՛րժ փառք ու նոր ծնունդ նվիրյալ ու նահատակ բոլոր հոգիներին: Փա՛ռք Հայոց բանակին, որ եղել, մնում ու լինելու է հայի ու Հայաստանի անդավաճան ապավենը: Հայ ռազմիկի ջանքերի շնորհիվ է նաեւ, որ պահպանվում է խաղաղ կյանքը մեր Հայաստան (Արցախի հետ միավորված) երկրում, ինչպեսեւ՝ խաղաղությունն ու կայունությունը ամբողջ տարածաշրջանում:

Հաղթանակած Հայոց բանակի զորությունն ու մարտական ոգին այսօր էլ անհրաժեշտ են, քանզի մեր հայրենի հողերի վրա պետություն մոգոնած թուրք-ադրբեջանական մարդանման զանգվածը շարունակում է իր շնագայլային քաղաքականությունը եւ կհոշոտի վերջին հային անգամ, եթե այս մոլագար մարդակեր տեսակի երախը չջարդվի հուր-հավիտյան…

Մենք՝ Հայաստանի ու Սփյուռքի շուրջ 2 տասնյակ միլիոնի հասնող հայերս (չհաշված Թուրքիայում դեռ ծպտյալ կարգավիճակում ապրող միլիոնավոր հայերին), պարտավոր ենք ամեն ինչ անել եւ հաստատ կանենք, որպեսզի միշտ բարձր պահենք մեր զինուժի մարտական պատրաստվածության մակարդակն ու հաղթական ոգին, որպեսզի հայկական զենքը լինի ժամանակակից պահանջները բավարարող, անհաղթ ու հզոր:

Հայ Արիական Միաբանությունն ասել եւ ասում է՝ Հայոց բանակն իրականում այնքան տարեկան է, որքան ապրում է Երկիր մոլորակում արարչածին Հայ Ազգը… Իսկ հայ Տեսակը գոյություն ունի Արարչագործության Սկզբից… Հայոց բանակի հավիտենական առաջնորդը Հայոց ռազմի ու զորության Աստված Վահագն է…

Հայ արիականներն ու համախմբված հեթանոս ազգայնականները այսօր՝ հունվարի 28-ի լուսաբացին արիադավան ռազմի ծես են իրականացրել Վահագն Աստծո արձանի մոտ, եւ հայ արի քրմեր Արմոգը, Արամն ու Արեգը վստահ հայտնել են, որ Տիեզերական Գարնան հետ միասին կտրուկ հայանպաստ փոփոխություններ են լինելու (արդեն սկսվել են) ինչպես համաշխարհային աշխարհա-քաղաքական ասպարեզում, այնպես էլ ռազմա-տնտեսական ոլորտում: Եվ ոչ միայն Վահագնը, այլեւ Հայոց ամբողջ Աստվածային համակարգը լինելու է Տիեզերական Գարնան հովանավորը մեր մոլորակում…

Գարունը նոր երկրային կյանք է բերում, իսկ Տիեզերական Գարունը՝ նոր զարգացման տիեզերափուլ՝ արարչածին արիական տեսակի, առավել եւս աստվածազարմ հայի՝ որպես արիական նախարմատի համար…

Եվ այսօրվա մեր բանակը Հայոց ռազմուժի զորավոր եւ փառապանծ պատմությունն է կրում իր մեջ: Եվ այդ ժառանգությամբ էլ ազատագրելու է հայապատկան բոլոր հողերը, ինչպես եղավ Արցախի դեպքում: Շուտով հայը կզարթնեցնի իր Տիեզերագենը եւ իր բնատուր ուժը գործադրելով կվերատիրի Հայկական Բնաշխարհ-Լեռնաշխարհին: Շուտով նաեւ Հայահավաքի ու Հողահավաքի ոգին կբոցկլտա հայության մեջ՝ Միացյալ Հայրենիքը դարձյալ կդառնա Հայերի Սրբազան Երկիր եւ Աստվածների Բնակատեղի…

Փա՛ռք բոլոր ժամանակների հայ զինվորներին, հանուն եւ վասն ազգի ու հայրենիքի համար նահատակվածներին:

Շնորհավո՛ր ծնունդդ, վերհառնող Հայոց բանակ եւ շարունակական հաղթանակներ քեզ՝ հանուն Հայոց Մեծ Նպատակի…

Հայ Արիական Միաբանություն

28.01.2016թ.

Հայ Արիական Միաբանությունը (ՀԱՄ) իր բոլոր կառույցներով, տարածքային ու սփյուռքյան մասնաճյուղերով հանդերձ շնորհավորում է ՀԱՄ առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանին` ծննդյան 53-ամյակի առթիվ, որը լրացավ 2016թ. հունվարի 15-ին:

Մեր առաջնորդին մաղթում ենք առողջություն, երջանկություն, հաջողություններ ինչպես անձնական կյանքում, այնպես էլ ազգային (համազգային) գործունեության մեջ, որոնք անբաժանելի են մնացել միմյանցից:

ՀԱՄ առաջնորդին կամենում ենք առավել հոգեւոր իմաստնություն, անկոտրում կամք եւ զորություն, նպատակասլացության ու հաղթանակի հասնելու առավելագույն կարողություններ:

Հայոց Նախնիք, Հայ Աստվածներն ու Տիեզերքի Արարիչը պահապան հայ արիների եւ համախմբված ազգայնականների առաջնորդին…

- Արմեն Ավետիսյանի ֆեյսբուքյան էջը

Արմեն Ավետիսյան – Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ

- http://www.hayary.org/wph/?p=33

Ցեղակրոնություն.-

Ցեղիս ճանաչումն է դա, ճանաչումը մի գերիվերոյ ուժի, էության: Երկրորդը՝ այդ ուժ-էությունից ծնած լինելուս գիտակցությունն է դա: Ապա այդ ուժ-էությանը ցմահ հավատարիմ մնալուս ուխտն է դա:

Ես ցեղակրոն եմ.- եւ ահա կերդվեմ Վահագնի աջի վրա՝ երբեք չմեղանչել ուխտիս դեմ – ապրել, գործել ու մեռնել որպես ցեղամարդ:

(Նժդեհի բնորոշմամբ ցեղամարդը նույն ցեղապաշտն է, որն իր մեջ կրում է Ցեղի Գենի բացառիկությունն ու բացարձակությունը: Ցեղապաշտը առավել քան սեփական ծնողին պաշտում է իր Ցեղը եւ «նրա անհատականության ու ազատության ամենաբարձր արարքը Ցեղին հնազանդվելն է»)

Ես ցեղաճանաչ եմ,- եւ ահա գիտեմ, թե մեծ է իմ ցեղը, թե իմ ցեղն ավելին է տվել մարդկությանը, քան ստացել է նրանից. գիտեմ, որ Հայոց նորագույն հեղափոխությունը վերջին գործը չէ իմ ցեղի էության. գիտեմ, թե ի՞նչ բաների ունակ է իմ ցեղը:

Ես ցեղահավատ եմ,- եւ ահա պաշտում եմ եւ մի այլ աստվածություն – ցեղիս արյունը, որի անարատության մեջ է իմ ցեղի ապագան:

Ես ցեղահաղորդ եմ,- եւ ահա զգում եմ, որ իմ անձը ավելի իմ գերագույն ծնողին – իմ ցեղին է պատկանում, քան իմ անմիջական ծնողներին:

Զոհապաշտ եմ ես,- ու ահա երկյուղածորեն կոգեկոչեմ նրանց, որոնց պաշտամունքը հավիտենական է, որոնք առյուծացան իրենց արիության մեջ, աստվածացան իրենց հոյակապ նվիրումի մեջ, որոնք իրենց արյունը շռայլեցին մեր ցեղի գոյությունը եւ պատիվը հավիտենականացնելու համար:

Ուժապաշտ է ցեղակրոնը, քանզի Նժդեհը քծնանք է համարում թույլի սերը: Արդար ուժն է ծնում իրավունք,- լինենք ուժեղ – ասում է Նժդեհը:

Ինքնամսխումի մեջ ազատ չէ ցեղակրոնը: Քաջառողջ լինելու իրավունք եւ պարտականություն ունի նա, որի ձեռքին է գալիք սերունդների ճակատագիրը:

Վահագնի Ծնունդը

Երկնէր երկին, երկնէր երկիր,
Երկնէր եւ ծովն ծիրանի,
Երկն ի ծովուն ունէր եւ զկարմրիկն եղեգնիկ.

Ընդ եղեգան փող ծուխ ելանէր,
Ընդ եղեգան փող բոց ելանէր,

Եւ ի բոցոյն վազէր խարտեաշ պատանեկիկ.
Նա հուր հեր ունէր,
(Ապա թէ) Բոց ունէր մորուս,
Եւ աչկունքն էին արեգակունք:

Մեր ազգի արիադավան (հեթանոս) – ցեղակրոն հատվածին նախապես շնորհավորել էինք նաեւ հունվարի 1-ի` Մեծն Հայորդի Գարեգին Նժդեհի ծննդյան օրվա` 130-ամյակի առթիվ:

Այժմ շնորհավորում ենք նաեւ հունվարի 14-ի` Հայ ցեղակրոնի եւ Ցեղակրոնության օրվա կապակցությամբ` մաղթելով արդար աշխատանք, երջանկություն, համբերություն եւ քաջություն, նաեւ ազգային ու պետական խնդիրները հաղթանակով լուծելու կամք ու կարողություն:

Հայությանը մաղթում ենք հաջողություններ՝ Միացյալ Հայաստանի (Հայկական բարձրավանդակում) եւ Միասնական Ազգի կերտման ճանապարհին…

Ամեն հայ ցեղակրոն է – Ցեղի գենը կրում է իր մեջ – ինչը պարզապես գիտակցել է պետք…

Հայ Արիական Միաբանությունն իր շնորհավորանքներն է հղում համայն հայությանը՝ մեծանուն հայի՝ Գարեգին Նժդեհի ստեղծած Ցեղակրոն ուսմունքի, ինչպեսեւ՝ հունվարի 14-ի՝ Հայ ցեղակրոնի (Ցեղակրոնության) օրվա կապակցությամբ: Ցեղակրոն հայակուռ ուսմունքը ստեղծել է ազգային գաղափարախոս, պետական գործիչ, իմաստասեր եւ ռազմական զորավար Գարեգին Նժդեհը, եւ այդ հզոր ուսմունքն առայսօր համակարգված ու արդեն իսկ գործուն ազգային գաղափարախոսություն է, ինչը նաեւ բնույթով վերկուսակցական, վերդասակարգային ու վերկրոնական է:

Ցեղակրոն հայորդի – նշանակում է ցեղը կրող՝ հայի գենը կրող արորդի, հայկական արժեքային համակարգը կյանքի ուղենիշ դարձրած հայ:

Եվ հայի գենը կրող աշխարհասփյուռ ավելի քան 15 մլն. (եւ շուրջ այդքան էլ ծպտյալ) հայերին է ուղղված մեր համազգային շնորհավորանքը:

Արիադավան (հեթանոս), քրիստոնյա, մահմեդական (ծպտյալ) եւ այլադավան ու այլուրեք ապրող հայերը կարո՛ղ են եւ պե՛տք է համախմբվեն Ցեղակրոն գաղափարների շուրջ, ինչը թույլ կտա աշխարհի ավելի քան 200 երկրներում ազգայնորեն աշխուժացնել հայկական տարրն ու հայանպաստ գործունեությունը:

Ցեղակրոն հայը ապագա եւ ամբողջական Հայաստանի կերտողն ու տերն է լինելու, հայության համախմբողը, ուստի՝ հունվարի 1-ը եւ 14-ը պետք է դառնան աշխարհասփյուռ հայության ազգային տոները, ինչը պարբերաբար վեր կհառնի նաեւ հայի գենետիկ ու աստվածատուր զորություններն ամբողջ աշխարհում:

Փա՜ռք Ցեղակրոն հային, փա՜ռք Գարեգին Նժդեհին:

«Ապագա պատմաբանը Դիոգենեսի պես լապտեր վերցրած պետք է քրքրե մեր ներկա դարի պատմությունը, որ գտնե այն գաղափարական գործիչներին, որոնց գործը նմանվում է հին հեքիաթների դարու հերոսների գործունեությանը: Հայ ներկա իրականության մեջ ապագա անաչառ պատմաբանը շատ քչերին կգտնի, որոնց անունը արժանի կլինի հավերժացնելու… Անշուշտ ու անկասկած, դրանց թվում կլինի եւ Գարեգին Նժդեհի անունը…»: («Սյունիք», Գորիս 1920թ., թիվ 7)

Հայոց պատմության ալեծուփ օվկիանում, մեր նվիրական հերոսների շարքում, իբրեւ գաղափարական եւ կազմակերպական առաջնորդ, վեր է հառնում Գարեգին Նժդեհի կերպարը:

Նժդեհը մեր պատմության այն եզակի դեմքերից է, որի մեջ ներդաշնակորեն միաձուլվել են զինվորականն եւ մտածողը, ազգային բարոյախոսն ու քաղաքական գործիչը եւ որն իր` հիրավի պատմաստեղծ կյանքով, հաստատաբար դասվում է հայոց առաջնագույն մեծերի շարքը:

Նժդեհը (Գարեգին Տեր-Հարությունյան) ծնվել է 1886թ.-ի հունվարի 14-ին, Նախիջեւանի գավառի Կզնութ գյուղում: Մանուկ հասակում կորցրել է հորը (հայրը` Եղիշեն, գյուղի քահանան էր) եւ մնացել մոր` Տիրուհու խնամքին: Ընտանիքում եղել են 4 երեխա, ինքը փոքրն էր:

Սկզբնական կրթությունը ստացել է Նախիջեւան քաղաքի ռուսական դպրոցում, ապա` Թիֆլիսի ռուսական գիմնազիայում, որտեղ սովորելու ընթացքում էլ, 17 տարեկան հասակից, միացել է հայ ազատագրական շարժմանը: Այնուհետեւ անցել է Պետերբուրգ եւ երկու տարի տեղի համալսարանի իրավաբանական բաժնում սովորելով` լքել է համալսարանը ու ամբողջովին նվիրվել հայ հեղափոխության գործին` ցարիզմի ու սուլթանականության դեմ: 1906թ.-ին անցնում է Բուլղարիա, ուր Ռոստոմի աջակցությամբ եւ մակեդոնական ազատագրական շարժման ղեկավարների միջնորդությամբ ընդունվում է Սոֆիայի սպայական դպրոցը եւ, այն հաջողությամբ ավարտելով, 1907թ.-ին վերադառնում է Կովկաս:

1907-1908թթ. մտնում է Հ.Յ.Դ. շարքերը եւ իբրեւ կուսակցական նշանավոր գործիչ Սամսոն Թադևոսյանի օգնական, մասնակցում պարսկական հեղափոխական շարժմանը: Զենք ու ռազմամթերք տեղափոխելու համար Նժդեհը 1909թ.-ին վերադառնում է Կովկաս եւ ձերբակալվում ցարական իշխանությունների կողմից: Բանտերում` Ջուլֆայից մինչեւ Պետերբուրգ, մնացել է ավելի քան երեք տարի, ապա` անցել Բուլղարիա:

Շարունակել կարդալ →

Ա) Ցեղակրոն շարժման պատմությունը

1932թ.-ին Սոֆիայում լույս տեսնող «Խռովք» ամսագրում Գ. Նժդեհը, «Հոգեւոր նորոգության խնդիրներ» խորագրի ներքո լույս ընծայեց «Ցեղակրոնությունն իբրեւ հաղթանակի զորույթ» հիմնադրութային հոդվածը (Նժդեհի մի բանախոսության սղագրումն է սա), ուր մասնավորապես կարդում ենք. «Եթե ցայսօր մեր ժողովուրդը հարվածներ է միայն ստանում եւ ողբերգորեն՝ անկարող է հակահարվածել, դրա պատճառն այն է, որ նա չի ապրում ցեղորեն… Ցեղակրոնությո՛ւն – ահա՛ համադարմանը, առանց որի հայությունը կմնա մարդկության քաղաքականապես ամենատնանկ մասը»:

Նժդեհը գալիս էր ավետելու ցեղահայտնության ժամը` սկզբնավորելով Համահայկականության տեսությունը:

1933թ.-ի ամռանը, Նժդեհը, Հ.Յ.Դ. 12-րդ Ընդհանուր ժողովի որոշումով մեկնեց ԱՄՆ, ուր նախաձեռնեց Ցեղակրոն Ուխտերը, որոնց «Ծրագիր-Կանոնագրում» կազմակերպության ստեղծման նպատակն ամրագրված է. «Ստեղծել ցեղակրոն սերունդ մը, որուն անդամները ապրին եւ գործեն որպես ցեղի հպատակն ու մարտիկը, ուր որ էլ լինեն եւ ընկերային ինչ դիրք էլ ունենան…»:

Մինչեւ Նժդեհի ԱՄՆ գալը, այնտեղ գործում էին մի շարք երիտասարդական միություններ՝ «Հայորդիք», «Որդիք Հայաստանեայց» եւ այլն: Իրարից անջատ գործող այս միությունները համախմբելու եւ մեկ հայտարարի բերելու դժվարին գործը ստանձնեց Նժդեհը՝ ծավալելով Ցեղակրոն շարժումը, որի գաղափարախոսությունը շարադրեց 1933թ. վերջին, Բոստոնի «Հայրենիք» օրաթերթում՝ «Ցեղային արթնություն» խորագիրը կրող հոդվածաշարով:

Ի՞նչ հանգամանքներով էր թելադրված շարժման անհրաժեշտությունը:

Դա մի ժամանակաշրջան էր, երբ գաղթահայության մեջ տիրող պարտվողական հոգեվիճակը, ներքին ճակատում մոլեգնող միջկուսակցական պառակտիչ կռիվները եւ դրանց միացած օտար այլասերիչ միջավայրը մղել էին դրսի հայությանն իր նվաստ վիճակին հնազանդորեն համակերպվելու` սպառնալով դարասկզբի մեր պարտությունը վերջնական դարձնել: Սրանց ավելացել էր նաեւ հիվանդագին կրոնականությունը, հայկական գաղթօջախներում գործում էին մի շարք ապազգային աղանդներ, որոնք քարոզում էին հրաժարում Հայրենիքի գաղափարից, հեռացում ազգային-հասարակական կյանքից եւ նվիրում «երկնային հայրենիքին»:

Ստեղծված մթնոլորտն անխուսափելիորեն պիտի բերեր գաղթաշխարհի շուրջ մեկ միլիոն հայության փոշիացմանը, իսկ ավելի ճիշտ՝ ինքնասպանությանը: Պետք էր կանխել այն:

Շարժման անհրաժեշտությունը թելադրված էր նաեւ թուրքերի կողմից տարվող հակահայկական քարոզչությամբ: Դրա համար թուրքերն օգտագործում էին եվրոպացի ծախու հասարակական գործիչների, որոնք հայերին ներկայացնում էին աշխարհին որպես անհայրենասեր, անարի ու անմարտունակ, անիշխանական ու բարոյականությունից զուրկ թալանչիներ: Հարկավոր էր հակաքարոզչությամբ ու իրական քայլերով ցրել հայության մասին ստեղծվող թյուր պատկերացումները:

«Կար Ցեղակրոն շարժման անհրաժեշտությունն ընդգծող մի կարևորագույն հանգամանք եւս. դա մեր հին սերնդի քաղաքական տեղատվությունն էր Թուրքիայի նկատմամբ: Մեր հին կուսակցությունները սկսել էին լքել Հայկական հարցըն ու համակերպվել այն մտքի հետ, որ պետք է հրաժարվել Թուրքիայում մնացած հայկական տարածքներից ու մերձենալ թուրքերի հետ: Այդ ուրացումը երիտասարդ սերնդի աչքում մեզ կդարձներ արհամարհելի ժողովուրդ», – գրում է Նժդեհը: Անհրաժեշտ էր անհայրենիք գաղթահայության մեջ բորբոքել հայրենատիրության գաղափարը, նրան «հոգեւոր ու քաղաքական անտուն-անտիրությունից փրկելով` դարձնել հայրենատեր»:

Միաժամանակ, շարժումը նպատակ ուներ հոգեւոր հուսալի պատվար ստեղծել բոլշևիկյան բարոյազուրկ քարոզչության դեմ, որ բացիլի պես տարածվում էր հայ գաղթօջախներում:

Այս վիճակից դուրս գալու մեկ ելք կար՝ հոգեւոր-բարոյական վերանորոգումը, որն էլ հնարավոր էր միայն սեփական (ցեղային) արժեքների ու ձգտումների վերարծարծման եւ դրանք վերապրելու ճանապարհով:

Շարունակել կարդալ →

1956թ. հունվարի 13-ին, Հայկ Ասատրյանը վախճանվում է սրտի կաթվածից: Մահվան պահին, երկինք նայելով, երեք անգամ բացականչում է. «Ա՜խ, Հայաստա՜ն…»:

…Մեռնել, բայց չտեսնել Հայրենիքը պարտւած: Յաղթանակից կեանքի բարոյական կանոն յօրինել, պարտութիւնը ստեղծագործաբար ողբերգել եւ դրանից` մեծագործումի նոր ոյժ եւ խանդ երկնել: 
Այդպէս չէ՞ր երբեմն հայը: 
Ասում ենք` այդպէս էր, ուզում ենք էլի՛ այդպէս լինի եւ քարոզում ենք տարօնականութիւն: 
Մեր առաջ, սակայն փռւած է հոգեւոր վերջալոյսի մի պատկեր: Վերջալոյսին` քնի կարօտից յօրանջում են ստւերները: Մեծ ստւերը` գիշերը, արդէն մայրն է քնաբեր առաքինութիւնների: Ստւերները յօրանջում են – «հին հայը վաղուց է մեռած»: 
«Ոգին մահ չունի»,- ասում ենք մենք:

…Շրջապատուած ոչ-արիական եւ հակաքրիստոնէական թշնամիներով` հայ ազգին վիճակուեց մենակութեան ողբերգութիւնը, որից, սակայն, նա կարողացաւ դիւցազնական ստեղծել: Յաւէտ վտանգուած` այս ժողովուրդը ցուցահանեց մեծագործումի ոգի, իր ճակատագրի, նպատակի եւ պատմութեան իմաստը տեսնելով Ե. դարի հռչակաւոր պատմագիր Մովսէս Խորենացու հետեւեալ խօսքում – «Թէպէտ եւ եմք ածու փոքր եւ թուով յոյժ ընդ փոքու սահմանեալ սակայն բազում գործք արիութեան գտանին գործեալ եւ ի մերում աշխարհիս»…
Հայկ Ասատրյան

Հայկ Ասատրյան (կենսագրական ակնարկ)

«Իբրեւ գիտության և տեսական խղճմտանքի մարդ՝ (դոկտ. Հայկ Ասատրյանը) իր խոսքը ծառայեցրել է ճշմարտության, իսկ փրկարար ճշմարտությունը՝ իր անիրավված ժողովրդին» (Գարեգին Նժդեհ):

Մեր դարի 30-ական թվականների Հայկական ցեղային շարժման գաղափարական գործիչների մեջ, իր հզոր իմացականությամբ և վառ արտահայտված անհատականությամբ առանձնանում է Հայկ Ասատրյանը, «Նժդեհի գլխավոր՝ գուցե եւ միակ խորհրդատուն», որին Կարո Գեւորգյանը բնորոշում է՝ «գիտական մտապաշարով հարուստ եւ իր փիլիսոփայատիպ խառնվածքով հանրածանոթ…»:

Հայկ Ասատրյանը ծնվել է 1900թ. փետրվարի 5-ին, Ալաշկերտի գավառի Երից գյուղում: Արմատները Տարոնից են: 8 տարեկանում կորցնում է հորը (հայրը՝ Կիրակոսը, գյուղապետն էր), եւ քրոջ ու եղբոր հետ մնում է մոր խնամքին:

Նախնական կրթությունը ստացել է տեղի վարժարանում, որն ավարտելուց հետո մտնում է Հ.Յ.Դ. աշակերտական միության շարքերը: Այնուհետև, ուսումը շարունակում է Երևանի թեմական դպրոցում: Հայաստանի Հանրապետության օրերին, Հայկ Ասատրյանը՝ որպես պատգամավոր աշակերտական կազմակերպությունից, մասնակցում է Հ.Յ.Դ. 9-րդ Ընդհանուր ժողովին: 1918-1919 թվականներին, նրա խմբագրությամբ, Երեւանում լույս է տեսնում Հ.Յ.Դ. աշակերտական միության օրգան «Շանթ» թերթը:

Շարունակել կարդալ →

«Մենք տեսանք գաղութի բարոյական զարհուրանքը, հայրենազուրկ մարդու հոգու չարչարանքով դիմեցինք մեր հայերու աստվածների խորհուրդին եւ գտանք տարոնականությունը»:

ՑԵՂԸ ԵՎ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ՝ ՏԱՐՈՆԱԿԱՆ ԱՇԽԱՐՀԱՅԵՑՈՂՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՔ

Տարոնական աշխարհայեցողության էաբանական խորքը Ցեղն է՝ տեսակը, որը կենսաբանական (բնական) ըմբռնում է եւ ո՛չ պատմական ինչպես ազգությունը, կամ ընկերային՝ ինչպես ժողովուրդը: Ցեղի՝ (տեսակի) հավերժացումը Տարոնականության սահմանած ընդհանուր գերնպատակն է, իսկ Ցեղի կենսաբանական որակները՝ Արյունը եւ Ոգին, որոնք ժառանգականության օրենքով շարունակելի են, կազմում են Տարոնական կենսահայեցողության շաղախը: Ցեղը արյան (նյութի) եւ ոգու՝ մարմնականի ու հոգեկանի բնական ներդաշնակությունն է, եւ Տարոնականությունը ցեղի մարմնական ու հոգեկան հատկանիշների (արյան ու ոգու) փոխադարձ ազդեցությունն ընդունում է որպես բնածին ճշմարտություն: «Որոշ որակի արյունը կարող է միայն ծնունդ տալ որոշ որակի ոգու: Ոգու եւ ոգու միջեւ այնքա՛ն տարբերություն կա, որքան՝ արյունի եւ արյունի: Տարբեր են ո՛չ միայն սպիտակների եւ դեղինների մարմնական հատկանիշները, այլեւ՝ նրանց հոգեգծությունը»,- պարզաբանում է Հայկ Ասատրյանը: Այսպիսով, Տարոնականությունը հաստատում է ցեղի ոգու (որով պայմանավորված են նրա հոգեկան հատկանիշները) եւ արյան (որը պայմանավորված է ցեղի մարմնական գծերը) փոխադարձ կապը, դրանց անկրկնելիությունը, ինքնատիպությունը:

Որպես «Աստծո կամքի արտահայտություն», ցե՛ղն է, որ ապահովում է բնական կապը մարդու եւ աստվածայինի՝ անցավորի եւ հավիտենականության միջև: Այլ խոսքով, անհատն անցավոր է, իսկ տեսակը՝ ենթակա մշտնջենացման, եւ մարդը հաղորդակցվում է հավիտենականի հետ՝ Աստծո կամոք արարված իր տեսակը (ցեղը) հավերժացնելու ճանապարհով:

Ըստ Տարոնականության, տեսակը ո՛չ թե Աստծուց կանխորոշված է հավերժելու, այլ ենթակա է ինչպես հավիտենացման, այնպես էլ վերացման՝ կախված գոյության կռվում նրա կենսունակությունից եւ Աստծո հետ կենդանի կապից: Այստեղ տեղին է բերել Նժդեհի արտահայտած անհանգստությունը ճակատագրապաշտական ծուլության վերաբերյալ, որով համակվածները կարծում են, թե Հայ տեսակը երբեւէ վերանալ չի կարող. «Ես հարցնում եմ այնպես, ինչպես ո՛չ ոք դեռ չի հարցրել. ո՞ւր ենք գնում: Մեզ համար տեղ կա՞ պատմության մեջ… Գիտե՞ մեկը, որ եթե դադարենք գոյություն ունենալե՝ տիեզերաշենքի մեջ մի հատիկ հյուլե իսկ պիտի չշարժվի»:

Այսպիսով, Տարոնականության մեջ առկա է Աստվածահաղորդության խորհուդը: Աստվածահաղորդություն – դա ըզգացումն է մեր մեջ գործող բացարձակ Ուժի՝ պատմակերտ Ոգու, առանց որի ճանաչման կարելի չէ հասկանալ պատմությունը, քանզի պատմությունը սոսկ դեպքերի արձանագրություն չէ, այլ՝ Ոգու հայտնություն:

«Ազգային ոգի – ահա՛ գերագույն հերոսը, միա՛կը, մեր պատմության անիվը դարձնող, մեր հավաքական ճակատագիրը վարող հերոսը:

Շարունակել կարդալ →

Շնորհավորում ենք`

– Ազգի հայ-արիադավան (հեթանոս) – ցեղակրոն հատվածին` հունվարի 1-ի` Գարեգին Նժդեհի ծննդյան օրվա եւ հունվարի 14-ի` Ցեղակրոնի (Ցեղակրոնության (ազգային գաղափարախոսություն)) օրվա կապակցությամբ` մաղթելով երջանկություն եւ հաւողություններ, համբերություն եւ քաջություն, անձնական, ազգային  ու պետական խնդիրները հաղթանակներով լուծելու կամք ու կարողություն:
Մաղթում ենք հայ-արիական հաստատուն ճանապարհ` հայահավաքի եւ հողահավաքի սրբազան գործում:

– Նաեւ շնորհավորում ենք հայ քրիստոնյաների նոր տարին-2016 թվականը` ամանորը` մաղթելով երջանկություն ու հաջողություններ` անձնական կյանքում եւ ի նպաստ ազգի զորացման:

Փա՜ռք Հայ Աստվածներին, Նախնյաց Ոգիներին եւ Տիեզերքի Արարչին:

Հայ Արիական Միաբանություն եւ Հայ Ազգայնականների Համախմբում

Ձմեռային Արեւադարձին՝ դեկտեմբերի 22-ի լույս 23-ի գիշերը, հայ արիներն ու հեթանոս հայերը նշեցին Հայոց արդարադատության Աստված Միհրի վերածնունդը:
Այդ օրը Արեւագալն է նաեւ, ու Միհր Աստվածը այս բնական կարգի վերահաստատումով պաշտվել է նաեւ որպես լույսի ու ջերմության Աստված (Արեգակ-Աստված):
Հայ Տեսակի Արարման տոնից հետո հայ արիները Ձմեռային Արեւադարձի օրը փառաբանում են Հայոց Աստծուն՝ Տիեզերական արդարության եւ իրավունքի վերահաստատման ակնկալիքով, Հայ Տեսակի առաքելության վերաիմաստավորման համար՝ Երկիր մոլորակում եւ բոլոր Տիեզեաաշխարհներում:
Հայ արիներն ու հեթանոս ազգայնականներն այս անգամ ծիսական արարողությունը կազմակերպեցին 4 վայրերում՝ սահմանակից Արեւմտյան Հայաստանի, Նախիջեւանի եւ Ջավախքի տարածքներին, ինչպես նաեւ Արցախում՝ բռնազավթված Շահումյանի շրջանին հարակից տարածքում… Այնուհետեւ միասնական ծիսական եւ տոնական արարողություն է կազմակերպվել քաղաքամայր Երեւանում:
Ավարտական եւ միասնական ծեսին մասնակցել են նաեւ Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանը, Հոգեւոր հանձնախմբի եւ Թաքնագիտական կենտրոնի ներկայացուցիչները, նաեւ ՀԱՄ սփյուռքյան կառույցներից ժամանած արորդիներ եւ համախմբված հայ ազգայնականների կառույցի պատասխանատուներ:

Հայ Արիական Միաբանության լրատվական կենտրոն
23.12.2015թ.