Դարերի վրեժը

 

Ծիծեռնակաբերդ

8-րդ դարի սկզբին արաբները խաբեությամբ հրավիրեցին և Նախիջևանի Խրամ գյուղի եկեղեցում ողջ-ողջ այրեցին մի քանի հարյուր հայ նախարարների ու զորականների:

 

5 դար հետո, հայոց իշխան Զաքարե Զաքարյանը գրավելով Արդաբիլը, հրամայեց այրել մզկիթը, որում պատսպարվել էին քաղաքի մեծամեծները, ասելով. «Իշխանքդ՝ փոխանակ իշխանացն հայոց, զոր այրեցին այլազգիք ի Նախջոււանի»:

Արդար Վրեժն Արդար էլ Պատիժ է…

Հավերժ փա՜ռք. վասն և ի փառս հայրենյաց նահատակված բոլոր հայորդիներին: Փա՜ռք և Նոր Ծնունդ՝ Հայոց Սերունդների մեջ…


«
Էլ ոչ մի լաց, էլ ոչ մի ողբ…», պայքար և արդար վրեժ, հայրենատիրություն:

Ահա’ մեր պատասխանը թուրք խուժանին ու երախտամոռ մարդկությանը:


1915թ. ապրիլի 24-ը այլևս պիտի դադարի զուտ Հայոց Մեծ Եղեռնի հիշատակի օր լինել և համայն հայության համար պիտի դառնա հիշատակի ու վրեժխնդրության օր: Այդ օրն ամեն հայ Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր այցելելու ճանապարհին պիտի մտորի ոչ միայն անմեղ զոհերի, այլև՝ նախնյաց արյան հատուցման և հայրենատիրության մասին:

Յուրաքանչյուր հայ, երկրագնդի որ հատվածում էլ գտնվի, պիտի հաշվետվություն տա ինքն իրեն. թե ի՞նչ է արել մեկ տարում Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչել տալու, Հայ Դատի լուծմանը նպաստելու, Հայաստանը հզորացնելու ուղղությամբ: Եվ եթե ամեն հայ այդ օրն իր տեղում որևէ գործողությամբ ահազանգ հնչեցնի, ապա մեր միլիոնների հասնող կամքը կլուծի բարդ ու անլուծելի թվացող բոլոր խնդիրները: Իսկ ապրիլի 24-ը կդառնա հիրավի Ոգեկոչման օր և ոչ պարապ այց՝ դեպի Ծիծեռնակաբերդ: Հայոց ցեղասպանության ճանաչումն ու դատապարտումը լոկ բարոյական խնդիր չէ, ինչպես դա փորձում են ներկայացնել շատերը: Դա նաև ու հատկապես իրավական-պահանջատիրական և բնական-տարածքային լուծումներ ակնկալող հիմնախնդիր է, որոնց ամբողջական կարգավորմամբ միայն կվերականգնվեն մեր որոշ հարևանների հետ փոխհարաբերությունները, և արդարացիորեն կլուծվի Հայկական հարցը:

Այլ լուծումներով, հայ-թուրքական հաշտեցման հանձնաժողովներով, ՆԱՏՕ-ի կազմում՝ թուրքերի-ազերիների հետ համատեղ զորավարժություններով, բարեկամության ու համագործակցության այլ տարաբնույթ կեղծ քայլերով ու կոչերով հնարավոր չէ «փոխհատուցել» (այս հաճախ գործածվող բառը մենք անընդունելի ենք համարում. միլիոնավոր զոհերին հետ չես բերի) կատարված ցեղասպանությունը, լուծում տալ Հայ Դատին, որի կարգավորումից է հիմնականում կախված մեր տարածաշրջանի կայունությունն ու համագործակցության հեռանկարը: ՀՀ իշխանությունները, մի շարք քաղաքական ուժեր պարբերաբար հայտարարում են, որ Հայաստանը ցեղասպանության ճանաչման հարցը բարձրացնելով պահանջատիրական խնդիր չի հետապնդում, և նման հարց իրավունք ունի հնչեցնել միմիայն սփյուռքը: Սա բացարձակ անհեթեթություն է, և կհանգեցնի մեր ազգի երկու հատվածների բևեռացմանը: Եթե այդ այրերը նման հայտարարություններն անում են իբր Հայաստանին «ճակատային գծից» հեռու պահելու համար, ապա դրանով ոչ մեկին, առավելապես թուրքերին հնարավոր չէ խաբել, իսկ ՀՀ հայությանը անհիմն բարոյական ու իրավական հարված է հասցվում՝ պաշտոնապես զրկելով հայրենիքում ապրողներին Հայ Դատի համար պայքարելու իրավունքից: Սա համահայկական հիմնախնդիր է: Իսկ եթե փորձ է արվում այն տեղափոխել ցեղասպանության հետևանքով առաջացած սփյուռք՝ անմեղ զոհերի ժառանգների իրավական հարթություն, ապա ի՞նչ է՝ ՀՀ-ում չկա՞ն այլևս Արևմտյան Հայաստանից գաղթածներ, նրանց ժառանգներ… և ո՞վ է իրավունք տվել բոլորի անունից՝ նրանց փոխարեն սին հայտարարություններ անել՝ այս կամ այն պետությանը սիրաշահելու համար: Հայրենիքի ու հայության հոգսը որևէ մեկի կամ մի խմբի մենաշնորհը չէ, որ ինչպես ուզեն, այնպես էլ լուծեն: Հայրենիքը հանրաքվեով չի տրվել, որ այդ կերպ էլ մասնատվի, Հայկական Լեռնաշխարհը մեր Արարչատուր Բնօրրանն է, և մեր բոլոր սերունդների սրբազան պարտքն է պահպանել նրա ամբողջական տարածքի վրա Հայկական պետության գոյությունն ու Հայության իրավունքները: Միայն այսպես կլուծվի մեր նախնյաց վրեժը:

Իսկ արդար վրեժն ընդունվում է նաև այսօրվա «քաղաքակիրթ» աշխարհի կողմից, ուստի կարիք չկա, որ մեր իշխանավորներն ու նրանց որոշ ընդդիմադիրներ ավելի քաղաքակիրթ երևան: Երբ ԱՄՆ-ի իշխանությունները հակաահաբեկչական գործողությունների դիմեցին, հատկապես նշեցին, որ դրանք վրիժառուական քայլեր են, և յուրաքանչյուր ահաբեկչական գործողո
ւթյուն այսուհետ կպատժվի վրեժխնդրությամբ: Այս ձևով է վարվում նաև Իսրայելի կառավարությունը, որ պաղեստինյան ցանկացած ռմբահարում ներկայացնում է որպես վրիժառուական քայլ: Հարց է ծագում, իսկ ինչու՞ են մեր ժողովրդավար իշխանավորները այս հարցում հետ մնում այդքան ձգտելի ու պաշտելի Արևմուտքից և հաճախ վառ օրինակ, փարոս ծառայող Իսրայելից… Մեզ համար պատասխանը պարզից էլ պարզ է, սակայն, այստեղ այդ խնդրին հասկանալի պատճառներով չենք անդրադառնա: Այո’, այլևս պետք է դադարել Հռոմի պապից ավելի կաթոլիկ երևալը, կեղծ ժողովրդավար ու միաժամանակ ազգային հորջորջվելը և հայամետության քողի ներքո մերթ Արևմուտքին, մերթ էլ Ռուսաստանին սիրաշահելը: Քծնողական ու ստրկաբարո կեցվածքը ոչ մի արդյունքի չի հանգեցնելու, եթե նոր վնասներ ու կորուստներ չբերի…

Հայոց Արյունն ու Տարածքները շահարկման առարկա չեն: Եթե մեր թշնամիներն ու օտարներն են դա անում, հասկանում ես թույնի պատճառը, սակայն, երբ այդ հարցը հայերն են շահարկում՝ իբր քաղաքականություն անելով, ապա դրա միակ որակավորումը դավաճանությունն է:

Վրե’ժ և Հայրենատիրությո’ւն: Սա’ պետք է լինի բոլոր հայ սերունդների կարգախոսը, մինչև հիմնավորապես լուծվի Հայ Դատը: Եվ սա կլինի ցեղասպանության զոհերի միակ «փոխհատուցումը», որը կլինի նաև միլիոնավոր զոհերի ոգեկոչը…

Հ.Գ. – Հայը հազարամյակներ շարունակ ապավեն է եղել այլազգերին և ինքն էլ ազատ ու հզոր է եղել: Սակայն, դավադրաբար ապավինեց օտարին ու կոտորվեց անգթաբար: Հետևանքը՝ միլիոնավոր զոհեր և պատմական Հայրենիքի մեծ մասի կորուստ… Եթե այսօր էլ Հայը շարունակի ապավինել այլոց, ինչպես այժմ, ապա նորեն կենթարկվի ցեղասպանության (սև կամ սպիտակ՝ միևնույնն է) ու կկորցնի Հայրենիքի վերջին բեկորը… Ուստի. Վրե՛ժ և Հայրենատիրությու՛ն, ահա’ ներկայիս Հայի պայքարի և հաղթության ուղին:

Հայերի ցեղասպանության ծրագրման համար պատասխանատու են մասոն-սիոնիստ հրեաները, կազմակերպման ու իրականացման համար՝ թուրքերը, մասնակցության համար՝ քրդերը: Հայոց Մեծ Եղեռնը որպես քաղաքական շահ օգտագործել են՝ Իսրայելը, Մեծ Բրիտանիան, Գերմանիան, Ֆրանսիան, ԱՄՆ-ն և Ռուսաստանը, ուստի այս «քաղաքակիրթ» պետությունները դեռ պատասխան են տալու Հայ Ազգին… Թուրքիան և թուրքերը (նաև՝ ազերիները) որպես մարդկության չարորակ ուռուցք, պիտի իսպառ վերանան, մյուսները՝ իրենց արյամբ պատժվեն…


Արմեն Ավետիսկան

Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ

Այս գրառումը հրապարակվել է Հ.Ա.Մ., Հայտարարություններ խորագրում։ Էջանշեք մշտական հղումը։