Գոտևորենք Արագածը

Գոտևորենք Արագածը

Բնական հողում չորացող ծառին

Թե որ ջուր տվիր և խնամեցիր,

Շուտ կդալարի, խոր արմատ կտա,

Պերճաշուք ծաղիկ, շռայլ բերք-բարիք.

Նույնն էլ՝ մարդու հետ:

Չի հանգչում Ոգին և ոչ մի Հայի.

Այստեղ, Սփյուռքում, թե բանտախցում,

Գերի է ընկնում «ես»-ին կամ պահին,

Նիրհում, խամրում է, հետո՝ անթեղվում:

Անհատի հոգին պետք է սնուցվի

Ու մղվի Գենին, իր արյան կանչին,

Որ արթուն մնա և բոցավառվի

Հինավուրց ՀԱՅ-ի Արիական Ոգին:

Որպես սնուցման օրինակ մի վառ՝

Գոտևորումն է Արագած լեռան,

Որպես մեծ խորհուրդ Տիեզերական,

Խորհուրդ հաղթության և անկախության:

Ելնե՛նք միասին, ելնե՛նք, Հայորդի՛ք,

Գրկե՛նք ջերմորեն ու երկինք հանենք

Դարերը ճեղքած իմաստածառին՝

Որպես վառ փարոս Հայության Գոյի:

Որ համախմբվե՛նք, որ միասնանա՛նք,

Որ գոտեպնդվենք ու ոգեկոչվենք,

Մեր ձեռքսեղմումով ներարկե՛նք միմյանց

Ոգեղեն ներուժը համայն հայության:

Ի տես աշխարհի, ի լուր բոլորի,

ի աչքալուսանք գերի Մասիսի,

Վասն Հայ ազգի և Հայրենիքի

Մենք բա’րձր ձայնենք:

Որ, այո՛, մենք կա՛նք, ու դեռ պիտի գանք,

Մենք պիտի՛ հաղթենք ու բարգավաճենք,

Ապրե՛նք, արարե՛նք հպարտ, անկոտրում,

Մեր Սուրբ Հայկական Բարձրավանդակում:

***

Մասիսները՝ եղբայր ավագ,

Հայ լեռները՝ սատար բանակ,

Քառագագաթ լեռն Արագած,

Արա, Հատիս ու Աժդահակ:

Գրիգոր Մնացականյան