Ես փոխում եմ ազգանունս

Ես փոխում եմ ազգանունս

  Հայհոյում եմ ես անխնա,
  Ազգանունս դնողներին,
  Հայհոյանքս անեծք դառնա,
  Գերդաստանս անպատվողին:

  Կա մի բլուր արևելքում,
  Նազարեթ են այն անվանում,
  Ազգանունս ինչքան լսում,
  Նվաստացած եմ ինձ զգում:

  Անշուք բլուր՝ տնազ սարի,
  Թզուկ՝ կողքին մեր սարերի,
  Որ իր քաշով ոսկի լինի,
  Սուրբ Մասիսի փոշին չարժի:

  Ինչ կապ ունեմ ես դրա հետ,
  Թէ չփոխեմ հենց այսուհետ,
  Կհամարեմ ինքս ինձ անգետ,
  Օտարամոլ, Մարդ անհեթեթ:
  
  Ապ ու պապերս Խոյեցի,
  Ես զտարյուն Հայաստանցի, 
  Ծնված ափին մայր Արաքսի,
  Հովանու տակ Արարատի:

  Թող կոչվեյի ես Խոյեցյան,
  Արարատյան կամ Մասիսյան,
  Թող Դվինյան կամ Արաքսյան,
  Արտաշատյան, Արագածյան:

  Թող կոչվեյի Անտաշքարյան,
  Թեկուզ լիներ ոչ սազական,
  Կմնայի կառչած դրան,
  Միայն լիներ այն հայկական:
 
             

              Ծրագիր է հետապնդել,
              Արմատներից փորձել կտրել,
              Ո՞վ է հարցն այդ կարգավորել,
              Երբ պետություն չենք ունեցել:
           
               Ոնց ծիրանի համն ու գույնը,
               Ամեն մարդու ազգությունը,
               Եվ անկասկած ինքնությունը
               Ազգանունն է ու անունը:

               Հոգ չէր լիներ վատ ազգանուն,
               Չէր համարվի անպատվություն,
               Եթե լիներ բացառություն,
               Բյուր լավի մոտ, մեկ թերություն:

               Տեսեք՝ թե կա մի Դարբինյան,
               Փոխարենը՝ տասը Նալբանդյան,
               Մի Հովիվյան, բյուր՝ Դալլաքյան,
               Էլ Խուրշուդյան, Աթարբեկյան:

               Տասնյակ հազար Նազարեթյան,
               Նազարբեկյան ու Նազարյան,
               Բեկնազարյան, Գյուլնազարյան,
               Աստված գիտե, թե էլ ինչյան:

               Հազարավոր Ջահանգիրյան,
               Բյուր Սաֆարյան, Հովհաննիսյան,
               Էլ Պողոսյան ու Պետրոսյան,
               Սարգսյան ու Սամուրգաշյան:

                           Չունենք ոչ մի Թագավորյան,
               Չեք գտնի գեթ մեկ Արքայան,
               Փոխարենը բյուր Սուլթանյան,
               Սրանից էլ խայտառակ բան:

               Հազարավոր Շահնազարյան,
               Էլ Շահվերդյան ու Շահինյան,
               Բյուր Շահբազյան ու Շահգելդյան
               Ճիշտ պատկերը մեր պատմության:

               Չունենք գեթ մեկ Հայաստանյան,
               Բայց կա հազար Իսրայելյան,
               Չկա գեթ մեկ Երևանյան,
               Հազարավոր Ստամբուլցյան:

               Մեկ Իշխանյան, տասը Խանոյան,
               Չունենք անգամ մեկ Աստվածյան,
               Տեսեք ինչքան Ալահվերդյան,
               Ուր ենք հասել, ապշելու բան:
 
               Էլ ինչով ենք հպարտանում,
               Քրիստոնյա մեզ անվանում,
               Սուլթան, ալահ, շահ ենք պաշտում,
               Նման ձևով ուր ենք գնում:

               Պաշտամունք է օտարների,
               Բայց պաշտամունք ամոթալի,
               Անպատվություն մեր անցյալի,
               Ինչու նաև ոչ ներկայի:

               Ինչու չկա մեկ Վագրյան,
               Կամ թե ասենք հենց Առյուծյան,
               Պատվավոր ու արքայական,
               Փոխարենը բյուր Ասլանյան:

               Մի Ծաղիկյան, հազար Գուլյան,
               Էլ Գուլանյան, Գյուլիբեկյան,
               Մի Սիրունյան, տասը Գյոզալյան,
               Էլ Քալաշյան, Կարագյոզյան:

                   Տեսեք խելոք ու զարգացած,
     Մաշկը սպիտակ, ոնց ցորեն հաց,
     Զտարյուն հայ, արժան նախնյաց,
     Աֆրիկյան է կոչվել հանկարծ:

     Ինչ ասել է Ամիրզադյան,
     Կամ թե ասենք հենց Չատոյան,
     Ոնց ճակատին դաջված խարան,
     Ներեք, բայց կա և Կզողլյան:

     Ինչքան էլ մեր լավը ասենք,
     Մեզ արիացի ազգ համարենք,
     Վիճակն այս ի՞նչ անվանենք,
     Թե աչքներս փակենք, լռենք:

     Երևույթն այս շատ է նման,
     Հարսնացուի մի աննման,
     Ում հարսնաշորն հարսանեկան
     Ունի անթիվ սև կարկատան:

                  Դիմազրկվել ենք կամավոր,
      Թողած չքնաղ մեր սարուձոր,
      Արքաներին արժանավոր,
      Դարձել ենք խիստ օտարամոլ:
           
      Ու հենց էսպես, բյուր, անհամար,
      Ազգանուններ մեզ անհարմար,
      Չես հասկանում ինչի՞ համար,
      Ինչ է, չունե՞նք բառեր հարմար:

       Բայց, փառք աստծո, դրանց կողքին,
       Ազգանուններ ունենք կարգին,
       Ջինջ, հայկական, մաքուր անգին,
       Պատիվ բերող կրող անձին:

       Ունենք Սարյան, Սասունյան,
       Արևշատյան ու Լուսինյան,
       Կա Արազյան ու Վահանյան
       Եվ Արամյան ու Ավագյան:

       Փառք դնողին, կա Բազեյան,
       Նաև Հայկյան ու Տիգրանյան,
       Անգամ Պապյան ու Արմենյան,
       Ազգանուններ խիստ պատվական:

       Դե, կարծես թե բավ է այսքան,
       Լցվեց բաժակն համբերության,
       Այսօրվանից ինձ անվարան,
       Անվանում եմ Գագիկ Հայկյան:

       Բան կա փոխման չէ ենթակա,
       Ոնց սրբություն, աստված վկա,
       Հայրանունն ու ծնողն է դա,
       Մինչ փոխելու բաներ շատ կա:

       Անկախություն է բաղձալի,
       Պահը հարմար, նպաստալի,
       Փորձենք մաքրել մեր անցյալի,
       Հետքերը սև, ամոթալի:

              Թող որ ոչ ոք չնեղանա,
              Ասելիքս ճիշտ հասկանա,
              Շատ բան կանցնի ու կգնա,
              Ազգանունը միշտ կմնա:
 
               Եթե ունենք հիշողություն,
               Ու ազգային հպարտություն,
               Չկա ոչ մի դժվարություն,
               Անհրաժեշտ է լոկ ցանկություն:

               Եկեք փոխենք մի անգամից,
               Ազգանուններ ընտրենք անբիծ,
               Սերունդները հենց վաղվանից,
               Գոհ կմնան անշուշտ մեզնից:

Գուսան Հայկազուն