Թերթում եմ ես ստվար գիրքս

Նվիրում եմ Հայոց Մեծ Եղեռնի  բյուրավոր մազապուրծ տառապյալ որբերին, որոնցից մեկն էլ հայրս էր՝ Սենո Մխիթարի Բալայանը (հորս մանկությունը վեպից)

Թերթում եմ ես ստվար գիրքս՝
Անապաստան որբերիդ,
Ծառս է լինում վերնագիրը,
Քո  մանկության օրերի:

Իմ դեմ կանգնած սուրբ Լեռները,
Լուռ նայում են անցորդին,
Այն կողմ մնաց սարսռաբեր
Կյանքեր հնձող գերանդին…

- Ո՞ւմ էիր պետք Դու այն պահին,
Ո՞վ կլիներ Քեզ սատար,
Ո՞վ իր ձեռքը Քեզ կմեկներ՝
Դառնար որբիդ փրկարար:

Մենակ Դու չես, հազարներ են,
Թափառական անտերունչ,
Որ Քեզ նման որբացել են,
Սիրտը խոցված լուռ ու մունջ:

Որբանոցի պատերի տակ,
Մերկ ու սովից հալածված,
Մեռնում էին խեղճ, անգիտակ,
Բյուր մանուկներ որբացած:

Մխո պապիս Մեղրագետի
Ափի ծառից կախեցին,
Հինգ որդոցը Քոլոսիկի
Մարագներում այրեցին…

Մեծ Հոպոյիս կապկպված
Ո՞ւր են տարել, չգիտեմ,
Անվերադարձ հետքը կորած,
Թե ի՞նչ եղավ, ո՞վ գիտե…

Եվ շատերին շարան-շարան,
 Թե ո՞ւր տարան, չգիտեմ,
Միայն գիտեմ, որ որբացան,
Հորս նման մանուկներ…

Մահվան արնոտ գերանդին էլ,
Որ գործում էր ամենուր,
Ա՜խ, հնձում էր ծեր ու մանուկ,
Հղի կանանց մենավոր…

Դավիթ Սեն Բալայան