ՀԱԲ-ի հիմնադրման 13-րդ տարեդարձին
Փառքն է վկա
Պատեհ ժամը պահանջատեր
Ֆիդայիներ պիտի ծներ,
Եվ հառնեցին քաջ ու քանքար,
Ով մտել էր Ագռավաքար:
Գոռ սավառնեց ազգի ոգին,
Սարսուռ բերեց թուրքի ձագին,
Որ հեղել էր հայի արյուն
Նոր որջ դարձած Սումգայիթում:
Իսկ Երասխում ձագը թուրքի,
Ալլահ ոռնաց. «Ե՛կ, մեզ փրկի»…
Բայց մուլատը՝ մի նոր Հիտլեր,
Մատ թափ տվեց՝ զինաթափե՛լ:
Մեր արքան էլ, դիմակ հագած,
Նազարի պես գահին բազմած,
Դավ-ստերի տուտը բացեց,
Արծիվներիս բույնը քանդեց:
Մինչդեռ ոգին, թե կամենար,
Արքային էլ լավ դաս կտար,
Բայց ո՞նց հայի արյուն հեղեր,
Ինքն էլ ազգին նոր ցա՞վ բերեր:
Եվ նա մնաց խիղճը ազգի,
Ամեն մեկը մի ֆիդայի.
Մարտի դաշտում գտան իրար,
Նորից դարձան ուժ՝ փրկարար:
Արցախում էլ վանկարկեցին՝
Նոր մատաղն ենք մեր հող, ջրին:
Եվ ամենուր հերոսացան,
Տուն դառնալով՝ ինչե՜ր տեսան…
Հաղթանակ էր, ուռա՜, ուռա՜,
Արքան փչեց էլի զուռնա.
«Իմ տղերքը՝ մեր նոր ոգին,
Ազգի բանակ ստեղծեցին…»:
Ե՞րբ կմարի հեքիաթը այդ,
Քարը գլխիդ, ո՜վ անտեր մա՛րդ,
Ո՞վ չգիտե, ո՞վ կժխտի,
Որ ՀԱԲ ոգին՝ ուժը ազգի,
Եղել է, կա ու կմնա,
Նրա փառքը հավերժ վկա…
Իլյա Արցախեցի
Loading ...
Armenian