Այսրկովկասն ու Հայկական լեռնաշխարհը՝ միջազգային սարդոստայնում

Հայտնի է, որ հենց Կամենեւ-Ֆայերմանն էր ԽՍՀՄ հարավային սահմանների վրա մի ամբողջ շարք թուրքական վարչական միավորների ստեղծման նախաձեռնողը: Նա էր նաեւ 1920թ. Բաքվում Արեւելքի Ժողովուրդների Համագումարի կազմակերպիչը, որտեղ էլ ամրագրվեց Թուրքիայի եւ մահմեդական աշխարհի կարեւորությունը:

Տրոցկին (Բրոնշտեյն) ռազմահեղափոխական կոմիտեի նիստերի ժամանակ բազմիցս արտահայտվել է Կովկասում թուրք բնակչության իրավունքների ընդարձակման օգտին՝ ի հաշիվ մնացյալ ժողովուրդների՝ Թուրքիայի հետ դաշնակցային հարաբերությունների բարելավման նպատակով:

Միանգամայն անբացատրելի է մնում, թե ինչո՞ւ մուսավաթական բանակը զենքը ցած դրեց 11-րդ Կարմիր բանակի առջեւ, թե ինչպե՞ս գործնականում խաղաղ ճանապարհով խորհրդային իշխանություն հաստատվեց Ադրբեջանում եւ այդ «թուրքական» պետությանը կցվեցին հսկայական հողային տարածքներ՝ առանց դրանց բնակչության ազգային կազմի որեւէ նկատառման: 1918թ. սեպտեմբերին, Բրոնշտեյն-Տրոցկու ջանքերով Բաքվում ոչնչացվեց բոլշեւիկ-իդեալիստների (Շահումյան, Ջափարիձե, Կորգանով…) կառավարությունը եւ կազմակերպվեց սալոնիկյան կրիպտո(ծպտյալ)-մասոնական օթյակի շահերը ներկայացնող նոր կառավարություն, որը ղեկավարում էին կրիպտո-հրեաներ Խան Խոյսկին (Խաքան Մուլաեֆ), Խան Գոզինսկին (Պիրի Ափդեյ-բեյ Դավիթ), Խոսրով Սուլթանբեկը (Աբրահամ Ասաֆ), Աշուրովը (Էմանուել Լաշզեր Սողոմոն), Ռասուլովը (Ռուֆիմ Իսահակ Սալահ), Քերիմ Փաշաեւը (Իսահակ Ռեբ) եւ այլք:

Ստալինյան շտաբի ու մուսավաթական կուսակցության, Քեմալ Աթաթուրքի (սալոնիկցի կրիպտո-հրեա վաճառականի որդի), Խան Խոյսկու (Խաքամ Մուլաեֆ) եւ վրացական մենշեւիկյան կուսակցության (Լեւանտի լեռնային մասոնների 5-րդ օթյակը) միջեւ միջնորդի դերը կատարում էր Լեյբա Բերշկովիչը (նույն ինքը՝ Լավրենտի Բերիան (Բերման), ծխախոտի հրեա վաճառականի եւ մենգրելական գեղջկուհու տղան):

Ներկայումս ամբողջապես դեռ չպարզաբանված են մնում սալոնիկյան կրիպտո-հրեական մասոնական օթյակի (որ գործում էր «Իթթիհատ վե Թերաք» երիտթուրքական կուսակցության անվան տակ) եւ բոլշեւիկյան «Գոլուբոյ Դրակոն» մասոնական օթյակի ծրագրերը:

«Գոլուբոյ Դրակոն» մասոնական օթյակի անդամներ էին Տրոցկին, Ռադեկը, Բելլա Կունը, Բերիան, Մոլոտովը, Լիտվինովը, Կագանովիչը, Բրեժնեւը, Սուսլովը, Մալինովսկին, Գրոմիկոն, ակադեմիկոսներ Արբատովը, Ալեքսանդրովը, Պրիմակովը եւ այլք:

Վերոհիշյալ մասոնական օթյակները ձգտում էին Կալմիկիայի, Դաղստանի, Ադրբեջանի եւ Թալիշիստանի տարածքների վրա ստեղծել հրեական «Հազարետ-Իսրայելիտ» պետությունը: Այլացեղ բնակչության հուդայականացման առումով Ադրբեջանը պիտի դառնար փորձադաշտ՝ եվրոպական հրեության՝ «աշկենազի»-ների ղեկավարությամբ:

Ի միջի այլոց, Բրեժնեւի կինը՝ Դինա Պաուլուսովնան (Շիզոտեյ-Մարդակեւիչ), Ահարոն Սիմանովսկու փոքր եղբոր աղջիկն էր: Սիմանովսկին Ռասպուտինի քարտուղարն էր, իսկ սա, իր հերթին, Հրեական Համաշխարհային Գործակալության նախագահ Խայիմ Վայսմանի ամենամոտիկ ընկերը:

«Հազարետ-Իսրայելիտ-Ադրբեջան»-ի ստեղծման ծրագրերի միակ եւ ոչ այնքան հավաստի աղբյուրը Ստալինի կնոջ եղբոր՝ Մոզես (Մովսես) Ալիլուեւի հուշագրերն են՝ հրատարակված 1951թ. Հայֆա քաղաքում (Իսրայել):

Շիրվանի (Խորհրդային Ադրբեջանի) տարածքը միջազգային հրեա-մասոնական կազմակերպությունների կողմից հրեական պետության համար կենսական տարածք է համարվում հետեւյալ հիմունքներով: Ինչպես հայտնի է՝ պոլովցիների կողմից Խազարական թագավորության կործանումից հետո, այդ թագավորության թուրք-հուդայական բնակչությունը գրեթե ամբողջովին տեղափոխվեց Շիրվանի հարթավայրերը: Այդպիսով, հրեաները համարում են, որ Շիրվան տեղափոխված առաջին թուրքերի արյան մեջ Թալմուդի գաղափարներն են ներդրված… Հուդայականացման երկրորդ կարեւոր աղբյուրը թաթերն են՝ իբր իրանցիներ, սակայն իրականում արաբների հետնորդներ, ինչն ապացուցվում է դրանց սեմիտական դիմագծերով, որն էլ նպաստավոր հանգամանք է……

20-րդ դարի սկզբին թաթերը (կամ ինչպես ասում են՝ լեռնային հրեաները) Շիրվանի 5 գավառներում բնակչության 40-50%, իսկ Ապշերոնի թերակղզու 45 գյուղերում՝ 90% էին կազմում: Նշանակալից էր նրանց քանակը նաեւ Դաղստանի քաղաքներում: Հետեւաբար, ներկայիս ադրբեջանցիների 30%-ի նախահայրերը հնում հուդայականություն են դավանել:

1920թ. գարնան վերջում, սիոնական գաղափարախոս Թեոդոր Հերցլի կողմից Վիեննայում հրատարակվող սիոնիզմի պատգամախոս «Երիտասարդ Սիոն» թերթը գրել է, որ Կովկասում ստեղծվել է հրեական պետություն՝ Ադրբեջանը, որ կոչված է կլանել ու հրեականացնել ամբողջ տարածաշրջանը:

Յանկել Ստեյնիցի (թղթակից Լեհաստանի Կրակով քաղաքից) հոդվածում նշված է, որ Ադրբեջանի մահմեդական արտաքինը Թալմուդի եւ հրեական ոգու քաղաքականության քողարկման համար է: Ադրբեջանական կառավարության ղեկավար Նարիման Նարիմանովը լեռնային հրեա էր: Ստալինը նրան ոչնչացրեց Զինովեւի հետ բարեկամության ու քաղ.բյուրոյում իր դեմ դավադրությանը մասնակցելու համար:

Շիրվանի տարբերակն այնուհանդերձ հրեական պետություն ստեղծելու պահեստի տարբերակ էր, այն պարագայում, եթե «Բալֆուրի դեկլարացիայի» իրագործումը տապալվեր: Շիրվանի տարբերակը գրավիչ էր 3 պատճառներով.

1. Նշանակալից հրեական բնակչության եւ հրեական նախնիներից սերած բնակչության առկայությունը (մինչեւ մեկ միլիոն մարդ):

2. Ռազմավարական նպաստավոր դիրքը:

3. Վառելանյութի հարուստ պաշարները (Բաքու, Գրոզնի):

Երբ ակնհայտ դարձավ, որ «Բալֆուրի դեկլարացիայի» Պաղեստինի սիոնականացման մասն իրագործվեց, Շիրվանի տարբերակը դարձավ փորձնական: Այսինքն՝ ձեռնարկվեց հրեա-մասոնական ղեկավարությամբ եւ իրանա-արիական մշակույթի նշանակալից ազդեցության տակ գտնվող մի «թուրքական» պետության ստեղծումը:

Կիրովին Բաքվից վտարելուց հետո, ադրբեջանական կառավարությունը գլխավորեց Միր-Ջաֆար Բաղիրովը (Մեիր Ջեֆարիմ Բոգում), սալոնիկցի կրիպտո(ծպտյալ)-հրեա Տոբիաս Էլիաշ Բոգումի տղան: Ինքը՝ Տոբիաս Բոգումը, թուրքական հետախուզության սպա էր, քայքայիչ աշխատանք տանելու համար ուղարկված Անդրկովկաս: Մեիր Ջեֆարիմ Բոգում-Բագիրով-Բաղիրովն ամուսնացած էր Հրեական Համաշխարհային կոնգրեսի նախագահ Վայսմանի կնոջ՝ անգլիական պրոֆեսիոնալ հետախուզուհի Էլիզ Հենրիխի Սենյավսկու (Էսֆիր Գիրշովնա Սենկեւիչ) ազգականուհու հետ: Բոգում-Բաղիրովին իշխանությունից զրկելը մեծ հարված էր ադրբեջանական մասոնական հրեականությանը: Ադրբեջանական հրեականության ոսկեդարն սկսվեց 1970-ական թթ. վերջերին, երբ անողոք պայքար ծավալվեց 3 քաղաքական ցեղախմբերի՝ Նախիջեւանի, Գյանջայի եւ առավել հզոր ու հրեականացված Շուշիի ցեղախմբի միջեւ: Վերջինը մեծ ազդեցություն ուներ մտավորականության, մահմեդական հոգեւորականության եւ իրավազուրկ զանգվածների շրջաններում: Այս առնչությամբ հետաքրքիր է Իսրայելի Հայֆա քաղաքում իր ժամանակին ստեղծված «Բաքվի հրեաների կենտրոն»-ը՝ իր ռադիոկայանով, պարբերականով եւ Բաքվի ազգականների հետ կապի գրասենյակով (բյուրո): Այսպես. Ադրբեջանի բնակիչների բոլոր արտասահմանյան այցելությունների 55%-ը բաժին է ընկնում Իսրայելին: «Իսրայելի ձայն» ռադիոկայանը պարբերաբար հաղորդումներ էր տալիս Բաքվի հրեաների համար: Բաքվի հրեականության հաղթահանդեսը դարձավ Աբդուլ Ռահման Վեզիրովին (նույն ինքը՝ Աբբա Դավիթ Զիֆոն) Ադրբեջանի ԿԿ առաջին քարտուղար նշանակելը: Աբբա Դավիթ Զիֆոնը (Վեզիրով) մոր կողմից՝ Պֆալցհոլց, ամուսնացած է ԽՄԿԿ ԿԿ նախկին քարտուղար Լիգաչովի կնոջ (ուկրաինական հրեուհի) ազգականուհու հետ: Մինչեւ Էլչիբեյի ու Ալիեւների՝ Նախիջեւանի կլանի՝ Ադրբեջանի գահին բազմելը, զանազան տվյալների համաձայն, Ադրբեջանում մասոն կրիպտո-հրեաներ են եղել.

* 162 հիմնարկ-ձեռնարկությունների տնօրեններ,

* 38 բարձրագույն ուսումնական հաստատությունների եւ գիտահետազոտական ինստիտուտների տնօրեններ,

* 255 կուսակցական բարձր պաշտոնյաներ եւ հանրապետության ստեղծագործական միությունների նախագահներ,

* 11 շրջկոմի առաջին քարտուղարներ:

* Շուրջ 14 հազ. ուսուցիչներ, դասախոսներ, թղթակիցներ, թերթերի գլխավոր խմբագիրներ («Բակինսկի Ռաբոչի» «Վիշկա», «Մոլոդյոժ Ազերբայջանա» եւ այլն)**: Հանրապետության հեռուստատեսությունն ամբողջովին գտնվում էր մասոնների ձեռքում: Հրեա է ոչ անհայտ հայատյաց «պատմաբան» Զիա Բունիաթովը (Զիա Բունիմ), որին էլ Բաղիրով-Բոգումը 1954թ. ապրիլին հանձնարարեց պատմագիտորեն «ստեղծել» ադրբեջանցիների հուդա-սեմիտական ծագման տեսություն: Սակայն, Բաքվի հրեա-մասոնականության իսկական ղեկավարը Ադրբեջանի Կենտկոմի պետական-իրավական բաժնի պետ Դաշդամիրովն Էր (նույն ինքը՝ Կաշենսկի-Ժելեզնյակով):

Պատմությունը դեռ պետք է պարզաբանի Այսրկովկասում ազգային ընդհարումների սրման պատճառները:

Ինչպե՞ս են փորձում հրեականացնել նաեւ Հայաստանն ու Վրաստանը

Իսկ մենք բերենք մեկ պարզ օրինակ, որտեղ ակնհայտորեն երեւում է, թե ինչպես է փորձ արվում հրեականացնել նաեւ Հայաստանը: Հայկական Լեռնաշխարհը հրեականացնելու լուսաբանումը ժամանակին տրված էր նաեւ ռուս հեղինակ Նիկոլայ Ալեքսանդրովին, ով «Սոբեսեդնիկ» ամսաթերթի թիվ 12-ի մեջ գրում է. «Իսրայելի մեջ կան պրոֆեսորի գիտական աստիճանի հասած մարդիկ, որոնք փորձում են ապացուցել որ Արցախ-Ղարաբաղը հրեական հող է. ըստ նրանց՝ Մովսեսի առաջնորդությամբ հրեաները 40 տարի ոչ թե Սինայի անապատի մեջ են թափառել, այլ՝ Ղարաբաղի լեռների վրա: Այս չափազանց մեծ անհեթեթությունը ասված եւ օգտագործած է նաեւ 1985թ.-ին՝ Իսրայելի վարչապետ Մանահիմ Բեգինի կողմից, ով նաեւ աղմկել էր, թե իբր հայերն Արցախում հրեական ջարդ են արել (՞՞՞-հեղ.):

Սակայն, դառնանք Ադրբեջանին: 1989թ. Ադրբեջանի թուրք-մահմեդական կուսակցության ղեկավար Վահաբ Զադեն (ծագումով պարսիկ) «Գայգի» հասարակական կազմակերպության ժողովում ասաց. «Այժմ եւ միշտ խաղաղություն եւ համաձայնություն կլիներ Անդրկովկասի ժողովուրդների միջեւ, եթե չլիներ հրեական հզոր խմբավորումների գործունեությունը, որոնք վաղուց են գրավել իշխանությունն Ադրբեջանում եւ Վրաստանում, իսկ այժմ ձգտում են գրավել իշխանությունը Հայաստանում»:

Հետագայում Ադրբեջանի նախագահ Այազ Մութալիբովի օրոք դեռեւս ծաղկում էին կրիպտո սիոնա-մասոնական ուժերը, սակայն, նախագահներ Էլչիբեյի (թյուրքական ծագում) ու ավագ եւ կրտսեր Ալիեւների (քուրդ-թյուրքական ծագում) իշխանության ժամանակ առավել աշխուժացան համաթուրանական ուժերը, որոնց մի մասը, սակայն, առաջնորդվում է մասոնության սկզբունքներով……

«Հրեական հզոր խմբավորումների» աջակցությամբ է, որ մասոն Սորոսի «համաշխարհային փողերով» իշխանության վերնախավում է հայտնվել Միխայիլ Սահակաշվիլու կառավարությունը: Առնվազն տարօրինակ է, որ վրացական կառավարության անդամներն աշխատավարձ են ստանում Սորոսի հիմնադրամից… Իսկ վրաց ազգայնական Սահակաշվիլին ամերիկյան չափանիշներով դարձել է ժողովրդավարական առաջնորդ Կովկաս-Այսրկովկասում:

Ցավոք, հայությունն էլ չանսաց պարսիկ մտավորականի (իհարկե նաեւ այլոց) զգուշացմանը եւ 1990թ.-ից Հայաստանում գլուխ բարձրացին սիոնական գաղափարների հետեւորդ «հայերը» (ում կանայք կամ հարազատները ազգակցական կամ այլ կապեր ունեն մասոնական կրիպտո-հրեաների հետ), որոնց ջանքերով էլ մեր երկիրը խճճվեց Վահաբ Զադեի նշած «հրեական հզոր խմբավորումների» սարդոստայնում……

Բեյրութում հրատարակվող «Զարթոնք» թերթը դեռեւս 1989թ. 17-20 հունվարին ազդարարեց, որ «Հ. Գալստյանը «Ղարաբաղ» կոմիտեի բոլոր անդամների համար ամենամսյա աշխատավարձ է ստանում սիոնիզմի շրջանակներից՝ Հայաստանը Արեւմտյան Հայաստանի ճակատագրին հասցնելու համար»:

…Այժմ, Հայաստանը մի կերպ ձերբազատվել է սիոնական սարդոստայնից, բայց դեռ գտնվում է համաշխարհային գաղտնի կազմակերպությունների՝ տարաբնույթ մասոնական օթյակների ճիրաններում:

Միայն ազգայնական եւ իրավական, բնույթով ու էությամբ հայկական պետությունը հայությանը կպարգեւի իրապես անկախ Հայաստան եւ ՀՀ ազատ քաղաքացի լինելու իրավունք:

Արամ Ավետյան

** Պատմական փաստերը հիմնականում վերցված են Կոնստանտին Նիկոլաեւիչ Սերովի (Բաքվի նախկին բնակիչ, հանրապետության վաստակավոր բժիշկ) «Այժմ ձգտում են գրավել իշխանությունը Հայաստանում – 1989թ.» հոդվածից: