Հարցազրույց Ա. Ավետիսյանի հետ

- Պրն. Ավետիսյան հայկական զլմ-ներում լուրջ բանավեճ է ծավալվել սիոնիստա-մասոնական թեմաների, ծրագրված դավադրությունների շուրջ, բայց Դուք որեւէ կերպ չեք արձագանքում: Ինչու՞, չէ՞ որ ժամանակին մեղադրվեցիք ու դատապարտվեցիք հենց այդ թեմաներն արծարծելու համար:

- Այսօր արձագանքելու պատճառ չեմ տեսնում: Գոնե առայժմ: Ինչ պետք է՝ ժամանակին ասել եմ: Ներկայումս շատերն էլ հենց այդ ասածներից են օգտվում՝ առանց մեջբերման: Դե՜ ոնց մեջբերեն, եթե դրա համար ինձ դատել են: Ամեն դեպքում ուրախ եմ, որ պետական մակարդակով վերջապես հասկացան, թե ինչ վտանգներ է առաջադրում սիոնիստա-մասոնական նենգ ու կործանարար քաղաքականությունը: Պարզապես զարմանում եմ, որ ունենալով հսկայական հնարավորություններ, ինչքան անկազմակերպ է ծավալվել պայքարն այդ մութ ուժերի դեմ: Չեմ ուզում ասել, թե ժամանակին ով ինչպես էր մտածում այս հարցի մասին, սակայն, եթե ուզում են հաղթել Հայոց աշխարհը շրջափակած չարին, ապա պիտի նախ եւ առաջ իրապես ճանաչեն նրան ու ճանաչել տան մեր հանրությանը: Մենք հենց դա էինք անում, քանզի առանց հանրային լուրջ աջակցության հնարավոր չէ նրանց դեմն առնել: Ա՜յ նրանք կարողանում են հանրությանը «սեփականացնել», քանզի մերոնց լա՜վ են ճանաչում, գիտեն եւ՛ թույլ եւ՛ ուժեղ կողմերը ու շատ լավ գործածում են դրանք:

- Այդ դեպքում գուցե առաջարկե՞ք Ձեր օգնությունը եւ հանրությանն ավելի տեղեկացնեք վտանգների ու, ինչպես նշեցիք, մութ ուժերի մասին:

- Ինձ տարբեր ձեւերով հասկացրել են, որ խոսեմ, սակայն երբեք պատվերով չեմ խոսել ու չեմ պատրաստվում խոսել… Պատրաստ եմ իմ իմացությունը եւ գործունեությունը տրամադրել արտաքին ու ներքին բազմագլուխ այս թշնամու դեմ պայքարին, բայց վստահ չեմ, որ հետո նույն դիմողներն ինձ, մեղմ ասած, կպաշտպանեն, չեմ հավատում նրանց անկեղծությանը, հատկապես, որ երբեք ուղղակի չեն դիմում: Մեր պաշտոնյաների մեծ մասի մոտ ինչպես իրենց կյանքն ու աշխատանքն է խաղ, այնպես էլ՝ ազգինն ու պետությանը… նրանք երբեք տղամարդավարի ու հայավարի, դեմ առ դեմ չեն խոսում հետդ, չեն առաջարկում համագործակցել հանուն երկրի (երեւի իրենց պատվից վե՞ր են համարում), իսկ միջնորդավորված խեղկատակություններին, որի ժամանակ էլ դավադրություններ են մոգոնվում, ես չեմ հավատում:

- Այսինքն, եթե իշխանությունները ուղղակի դիմեն՝ կօժանդակե՞ք:

- Եթե համոզվեմ, որ դա ժամանակավոր բնույթ չի կրելու եւ զուտ իշխանության մնալու պայքար չէ, կամ՝ գոնե միայն այդպիսի պայքար չէ…

- Բայց չէ՞ որ, Ձեր ասած՝ հանուն ազգի, Դուք էլ կարող էիք դիմել…

- Դիմելուց պիտի վստահ լինես, որ մյուս կողմն էլ նույն մղումներն ունի: Ես վստահ չեմ, քանզի երբեք չենք զրուցել այս իշխանության պատասխանատուների հետ: Հետո՝ ով կարիք է ունենում, նա էլ դիմում է: Ուրեմն առ այսօր մեկ մեկու կարիք չենք ունեցել կամ չենք վստահել:

- Իսկ ի՞նչ ավարտ կունենա այս ուղղությամբ ծավալված իշխանություն-ընդդիմություն պայքարը:

- Դժվարանում եմ ասել, ամեն ինչ կախված է պայքարողների վճռականությունից: ՀՀ այսպես կոչված հրեական համայնքի ղեկավար Ռիմա Վարժապետյանը օրերս «Երկիր-մեդիա»-ով տված հարցազրույցում նշեց, որ ընդդիմության հայտնի հանրահավաքում, երբ մի շարք երկրների դրոշների հետ ծածանվել է նաեւ Իսրայելի պետական դրոշը, ինքը տարօրինակ բան չի տեսնում, դա տվյալ մարդու ցանկությունն է համարում: Սակայն, եթե հանրահավաքին ծածանվում են Վրաստանի կամ Ուկրաինայի դրոշները, ապա դա խորհրդանշում է ԱՊՀ երկրների համատեղ պայքար (որոնցում արդեն գունավոր հեղափոխություններ են կատարվել), Եվրոպական երկրների դրոշների առկայությունը եվրոպական արժեքներին եւ համագործակցությանն ապավինելու կամք է նախանշում: Սակայն Իսրայելի դրոշը որեւէ կերպ հանրահավաքի տրամաբանության մեջ «չի տեղավորվում»: Իսկ եթե տեղավորենք, ապա հասկանալի է, թե ինչ մեկնաբանություններ կտրվեն… Նույն հարցազրույցում հրեական համայնքի ղեկավարը հստակ նշեց, թե իրենք չենք բողոքել համաշխարհային հրեական կառույցներին կամ տարբեր երկրների իշխանություններին, փա՜ռք աստծո, ՀՀ-ում կան կառույցներ, որոնք դա անում են (՞՞՞): Հետո անթաքույց հրճվանքով նշում է, թե հրեաներն աշխարհում որտեղ էլ ապրեն, բողոքելու տեղ ունեն, ինչն իբր նաեւ հայերին է ցանկանում, բայց այնուամենայնիվ, չի մոռանում մեզ զգուշացնել, թե՝ հասկացեք ում հետ եք «քյալլա» տալիս: Նույնն ավելի դիվանագիտորեն ԱՄՆ-ի պետքարտուղարի տեղակալ Դեյվիդ Կրամերը եւ հրեական համայնքի ներկայացուցիչներն արեցին ՀՀ-ում՝ զգուշացնելով մեր իշխանություններին ու զլմ-ներին՝ հասկացնելով թե ում հետ գործ ունեն: Հիմա խոսքը իշխանություններինն է: Նրանց կամքից է կախված՝ ով կհաղթի այս հարցում: Մենք դեռ 2003թ.-ից (սիոնիստա-մասոնական ագրեսիայի մասին մեր 1-ին ասուլիսում) բացահայտ ասել էինք այս ամենի մասին, նաեւ անուններ էինք տվել, պատմա-քաղաքական փաստեր ներկայացրել, բայց……

- Երբ սոցքարտերի ներդրման կարգի դեմ էիք պայքարում, էլի շատերը Ձեզ մեղադրում էին, թե ամեն ինչ մութ ուժերի հետ եք կապում, հետո հանկարծ «գտան», որ օտարի առաջարկած օրենքը իրոք թերություններ ու վտանգներ ունի: Հիմա նույնիսկ այդ համակարգն են ավելորդ համարում:

- Այո՛, փողեր մսխելու խնդիր ունեին, մսխեցին ու «հիշեցին», որ ազգային կուսակցությունների անդամներ են… Հետաքրքիր է, որ մեր քրիստոնյա եղբայրները այդ պայքարի մասին հիշելիս միայն քրիստոնյաների, մեկ-մեկ էլ շփոթում, եկեղեցու չեղած (հակառակը՝ եկեղեցին կաթողիկոսի գլխավորությամբ ընդունեց այդ համակարգը) պայքարն են մատնանշում՝ առանց մեզ մեջբերելու: Այդ քրիստոնյաներից շատերը հին ու նոր (իբր բարեփոխված) սոցքարտեր ստացան, իսկ մենք առ այսօր չենք ստացել… Նույնն է աղանդների դեմ պայքարում: Քրիստոնյաների քրիստոնեաբար պայքարին մենք զուգադրում ենք անզիջում մեր պայքարը օտարի կողմից ներդրված այս կրոնական կառույցների դեմ, սակայն երբ հարց է ծագում աղանդների ու հայ-արիների միջեւ, ապա նրանք նախընտրում են իրենց կրոնի աղանդավորական հավատացյալներին, քանզի մի ջրից են խմում… եւ իրականում նույնն են:

- Մեր զլմ-ներում փորձեցին շահարկել նաեւ Ձեզ «հոգեհարազատ» մեկ այլ թեմա եւս՝ համասեռականներինը: Սրա՞ն ինչու չեք արձագանքում:

- Չեմ թաքցնում՝ այս մասին էլ ինձ խոսք ու զրույց հասցրեցին… Այն, ինչ ասացի սիոնիստա-մասոնական չարիքի առնչությամբ, նույնն էլ կասեմ այս հարցի մասին: Ժամանակին շա՜տ բան է ասվել-գրվել, իսկ ի՞նչ ենք տեսնում հիմա, ովքե՞ր են իշխանական բուրգում ամրապնդվում… Ու՞մ հավատամ ու աջակցեմ կամ ու՞մ հետ համագործակցեմ: Եթե ես ՀՀ իշխանություններին առաջարկեմ համագործակցել այս հարցում՝ ապա ինքս ծիծաղելի վիճակում կհայտնվեմ: Մոռացե՞լ եք քանի նախարարությունների շուրջ եւ ի՞նչ անուններ ու մականուններ արձանագրեցին զլմ-ները:

- Պրն. Ավետիսյան, իսկ ի՞նչ կասեք Սերժ Սարգսյանի՝ Հայաստան-Թուրքիա ֆուտբոլային հանդիպումը դիտելու համար Աբդուլլահ Գյուլին Երեւան հրավիրելու, նաեւ հայ-թուրքական պատմաբանների (Հայոց ցեղասպանությունն ուսումնասիրող) հանձնաժողովին վերստին անդրադառնալու առաջարկների մասին:

- Եթե ՀՀ նախագահը փորձում է վարել ինքնուրույն քաղաքականություն, օտար միջնորդություններից զերծ, ապա դա ողջունելի է: Այսինքն՝ եթե նա կարողանա Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ ուղղակի բանակցությունների հասնել, իրոք մեծ քայլ արած կլինի: Հատկապես վերջերս ՌԴ-ում ցուցաբերած ոչ լավ վերաբերմունքի համատեքստում այս քայլն ընկալելի է: Սրանով Սերժ Սարգսյանը նաեւ ընդդիմության արտաքին ուղղությամբ պայմանավորված գործունեությունն է սահմանափակում: Այսինքն՝ ԱՄՆ իշխանություններին հասկացնում է, որ ինքը պատրաստ է հայ-թուրքական (հասկանալ նաեւ հայ-ադրբեջանական) հարաբերությունների բարելավմանը եւ կարիք չկա գունավոր հեղափոխության: Եվրոպական ուղղության (ԵԽԽՎ խորհրդարանական վեհաժողովի) համեմատաբար մեղմ վերաբերմունքն էլ է հավաստում այս տեսակետը: Դրա համար են ընդդիմադիր ղեկավարները զայրանում Եվրոպայի վրա: ՀՀ նախագահը դժվարին քաղաքական ուղի է ընտրել: Բայց կարող է եւ հաջող ավարտել այն, եթե կադրային քաղաքականությունում չսխալվի, կադրերի տեսքն ու գործն էլ հանրությանը պիտի հավատ ներշնչի: Այս ամենը հասկանալի է, սակայն հայ-թուրքական հիշյալ հանձնաժողովին անդրադառնալու հարկ բնավ չկար, այդ հանգամանքը թուլացնում է մեր արտաքին քաղաքականության դիրքերը: Եթե ԱՄՆ-ում է Հայոց ցեղասպանության ճանաչման եւ դատապարտման հարցը հասել է ամենաբարձր մակարդակի, Եվրախորհուրդն էլ վաղուց է այն ճանաչել, ուրեմն մենք ցեղասպանության հարցը որեւէ կերպ, ամենաչնչին ձեւով անգամ կասկածի տակ դնելու քայլ պիտի չանենք, հատկապես՝ ի դեմս ՀՀ նախագահի:

Նարե Մշեցյան