Վարդավառ է՝ Սիրո դիցուհու տոնը

Արորդյաց քրմերի տոնական ծեսից հետո, տաճարի բակում մի քանի ժամ ասմունքի, երգ ու պարի հանդես էր, ձոներգեր էին հնչում չքնաղ Աստղիկին ու զորեղ Վահագնին նվիրված: Եվ այս ամբողջ ընթացքում ոչ մի րոպե չդադարեց վարդավառյան «ջրոցին», որին մասնակցում էին մեծ ու մանուկ, տանտեր ու հյուր:

Արի հայերը փառաբանեցին Տիեզերքի Արարչին, Հայ Աստվածներին եւ առավելապես Աստղիկ Աստվածուհուն՝ ում էլ նվիրված է Վարդավառի գունագեղ տոնակատարությունը:

«Աստղիկն է Աստվածային Սերը Հայոց եւ Վարդավառն է Աստվածային Սիրո Տոնահանդեսը: Աստղիկն է Վարդավառ վարդեր ցանում հայոց սրտերին, վառում է նրանց սիրո արեւով, վարդջուր սրսկում աչքերին նրանց, սեր է ներշնչում, սեր է արարում հայոց սրտերում, որ սիրով ապրեն, որ սիրով սիրեն եւ նույն այդ սիրով գուրգուրեն իրար, մանուկը սիրով իր մորը գգվի, իր հոր արեւին փարվի նա սիրով, աղջիկները կույս գտնեն իրենց սրտի Վահագնին ու երջանկանան հարսնության քողով…» (հատված «Ուխտագիրք Արորդյաց»-ից (Ծագումնարան)):

Անի Մարության