ՆԺԴԵՀԻՆ

ՆԺԴԵՀԻՆ

Շատ էր բզկտվել ժողովուրդը մեր,

Ապրել էր դարեր ոսոխների մեջ,

Մեզ մի ոգի էր հարկավոր անմեռ,

Մեզ հարկավոր էր մի կրակ անշեջ:

ՈՒ օրհասական այդ դժվար պահին

Հայ Աստծո որդին մեր երկիր իջավ՝

Իր հետ բերելով հեթանոս ոգին,

Անմար կրակներ ու մի պայծառ ջահ:

Անունը նրա Նժդեհ էր: Օ˜, ո’չ,

Ո’չ աստանդական մի պանդուխտ տկար,

Նա շատ էր հզոր, մի խոլ մարտագոչ՝

ՈՒղղված գայլերին՝ վայրի, ապիկար:

Կապույտ երկնքից նա իր հետ բերեց

Սրեր, վահաններ, մարտիկներ անմահ,

Թույլ ժողովրդին նա ուժ պարգևեց,

Որպես սրբազան, անըստգյուտ ընծա:

Այդ ուժից բացի, իր ժողովրդին

Նա հզոր կյանքի գաղափար տվեց,

Նրանից գիտենք, որ թշնամու դին

Միայն կարող է մեզ հզոր դարձնել:

Երկնքից եկավ ու երկինք գնաց,

Համբարձվեց, կանգնեց Վահագնի կողքին,

Նրա մեհյանում միշտ պիտի ծխա

Պարտվա’ծ, անարգվա’ծ մեր թշնամու դին:

Արամ Մեհյան