ԱՐԵՎ ԵՎ ԽԱՉ

ԱՐԵՎ ԵՎ ԽԱՉ

Մի ամբողջ երկիր բռնկվեց հրով,

Բոցավառվեցին տաճարները վեհ,

Մի խումբ ռազմիկներ հրով ու սրով

Խաչ բարձրացրեցին սուրբ երկիրը մեր:

Բարձր սարերի սեգ գագաթներից

Գլորվեցին ցած արձանները սուրբ:

Ո՞վ էր դա տեսել, որ բարձունքներից

Աստվածներն իջնեն դեպ վիհերը մութ:

ՈՒ հետո հանկարծ մի սուտ մարգարե

Մի կերպ մագլցեց լեռան գագաթին

Եվ ձայնեց. «Հայե’ր, ձեր հոգին հրե

Դուք պիտի զոհեք իմ փայտե խաչին»:

ՈՒ մի հսկա գետ՝ սուրբ Արածանին,

Որ հուր էր առաջ, ջուր դարձավ հիմա,

Եվ սուտ մարգարեն՝ խաչը իր ձեռքին

Սկսեց շիջել երկրի հուրն անմար:

Մի ամբողջ երկիր վիհը նետեցին,

Մի ամբողջ աշխարհ կործանվեց սրով,

Խորը թաղեցին, ամուր ծածկեցին

Հենց Հայոց երկրի թանկարժեք քարով:

ՈՒ եթե առաջ վաղ առավոտյան

Բագինի ծուխն էր լեռների վրա,

Հայոց երկնքում՝ արև-կարկեհան,

Կապույտ եթերում ներբողներ անահ,

Հիմա սկսում է տարածվել տաղտուկ

Քրիստոնեական մի ժամերգության,

Կարմիր արևը էլ չունի երկունք,

Դարձել է համակ թախիծ, տխրության…

Թվում էր՝ մեռավ հեթանոս հոգին,

Թե հրեան հաղթեց աստվածներին մեր,

Բայց, ո’չ, նայեցեք կապույտ երկնքին

Եվ դուք կտեսնեք մի հսկա արև:

Լույս է պարգևում Հայոց աշխարհին

Հսկա արևը՝ բոց ու ոսկեթև.

Մի՞թե անխելք չեն, որ ցանկանում են

Լույս-Արեգակը խաչով կործանել…

Արամ Մեհյան