Զինյալ մարգարեն

Զինյալ մարգարեն
(Գարեգին Նժդեհի հիշատակին)

 Մենք ուրացյալ նրա հավատամքը խորին
 Եվ կուրացյալ սրտի մշուշներում պատիր,
 Որպես ամբողջ մի հեղգ, որ մատնել էր սրբին,
 Վտարեցինք նրան մեր ոգեղեն երթից:

       Եվ սին հույսի կարմիր առագաստը պարզած,
 Առանց նրա ելանք նավարկության մի նոր,
 Եվ խեղդեցինք մեր իսկ հայրենիքում «ազատ»,
 Յոթնապատիկ անդեմ, մեղավոր ու մոլոր:
 
 Եվ մոռացյալ ցեղի դավանանքը խորին,
 Հանուն չեղյալ գոյի սպանեցինք զմեզ,
 Եվ զառանցանք է արդ ցեղակրոն ոգին,
 Եվ ուղեղի ցավ է Հայրենիքը մեր մեծ:

 Բայց սրբազան լույսից նահատակաց մերոց,
 Երբ դավերի ցանցում մենք մնացինք լքյալ,
 Երբ խլում են մեզնից մեր անցյալն ու ներկան
 Բարձրանում է նորից մեր մարգարեն զինյալ:

 Մոտենում է խոցյալ, խորհրդավոր, խորին,
 Որպես ցեղի զինվոր, որպես Հայր ու Որդի,
 Եվ օրհնելով փառքը- Արյունի ու Սրի,
 Մեզ տանում է մի նոր ցեղակրոն ուխտի:
  
Վազգեն Արամանի (Դաղբաշյան)