Կանտորա զակրիտա, վսե ուշլի նա ֆրոնտ

Հրապարակվել է Հեղինակ` ՀԱՄ

Կանտորա զակրիտա, վսե ուշլի նա ֆրոնտ


Թերեւս այս անգամ խախտենք գրելու մեր ոճն ու զսպվածությունը եւ առաջին անգամ շպրտենք. «Տո դե գրողի ծո՛ցը գնացեք, այ անթասիբներ»: Ու որ ամենացավալին է, դա կշպրտենք հենց մեր՝ բոլորի՛ս ու յուրաքանչյուրի՛ս հասցեին: (Ինչքան էլ զայրացած ենք, բացառություններին, այնուամենայնիվ, կտարանջատենք:)

Բանն այն է, որ «ԱրմենՏել» ընկերությունը՝ ի դեմս գլխավոր տնօրեն Օլեգ Բլիզնյուկի, արդեն որերորդ անգամ միջոցառումներին է ներկայանում առանց թարգմանչի: Վերջերս էլ Հայաստանի մանկական պատկերասրահում երեխաներին հավաքել ու նվերներ էր բաժանում… դարձյալ առանց թարգմանչի: Նա դրա կարիքն ամենեւին չունի: Պատճառների մասին խոսելու հարկ չկա. միեւնույնն է, փթանոց գլուխները ոչ օրենք հարգել գիտեն, ոչ պատիվ ունեն:

Ի դեպ, Բլիզնյուկին նկատի չունենք, այլ մերոնցից բոլոր նրանց, ովքեր պետության համար կարեւոր մի փաստաթղթի՝ «Լեզվի մասին» ՀՀ օրենքի պահանջները չհարգելով, հենց իրենք են արտոնում բլիզնյուկներին՝ մեզնից շատերին «ստիպելով» Հայաստանում չխոսել մեր պետական լեզվով: Ընդ որում, պետական հիմնարկներում, պետական միջոցառումների ժամանակ:

Հանուն արդարության ասենք, որ ցայսօր, նույն այդ պետական հիմնարկներից, մեր դիտարկմամբ, մասամբ տարբերվել է միայն տնտեսական մրցակցության պաշտպանության պետական հանձնաժողովը: Բլիզնյուկի հետ ռուսերեն չի առնչվել (գոնե նիստերի ընթացքում) հանձնաժողովի նախագահ Աշոտ Շահնազարյանը:

Հիմա մի հարց ենք ուղղում մեր պետական այրերին. այդ ի՞նչն է ստիպում ձեզնից շատերին ստորանալ (ստորացնելով նաեւ մեր լեզուն) ու խոսել ռուսերեն, անգլերեն կամ այլ լեզվով՝ խախտելով ՀՀ սահմանադրության կարեւոր սկզբունքներից մեկը ու դրանով խաղալով ազգի արժանապատվության հետ: Կլինի անձը պետության նախագահ, թե հասարակ «չինովնիկ», ի պաշտոնե (եթե ազգային թասիբ ու պետական մտածելակերպ ունի) պարտավոր է խոսել հայերեն: Թող օտարները մտածեն թարգմանիչ պահելու եւ մեզ հետ հարաբերվելու մասին:

Այդ ո՞ր մի երկրում են մեր պետական այրերի հետ հայերեն խոսում: Եթե իմանան էլ, ապա, միեւնույնն է, չեն խոսի, պետությունը, ազգը հարգել գիտեն: Չհարգելով մեր լեզուն՝ օտարը սկսում է չհարգել մեր շատ այլ արժեքներ, իսկ սրան կամա, թե ակամա նպաստում ենք մենք: Ի՞նչ եք կարծում, դրանով զարգացվածության աստիճան ե՞նք ցույց տալիս:

Բնա’վ:

Հակառակը՝ գավառական քաղքենու եւ ուզվորի դերակատարում է դա…

Օտարատառ ու օտարահաճ ցուցանակներն ու գովազդներն էլ իրենց հերթին են օտարացրել մեր երկիրը: Ուրախանում ենք, երբ հայատառ մի մեծ ցուցանակ ենք նկատում:

Սա էլ մեր պետական լեզվի առավել բացահայտ արհամարանքի դրսեւորում է, երբ ոչ ոք այնպես չի պատժվում, որ մտքովն անգամ չանցնի հանրությանն ապազգային թույն ներարկել…

Ի՞նչ է մտածում լեզվի տեսչությունը, որի պետի կարգավիճակը մի բաժնի վարիչի կարգավիճակի հասցրին օրենքով: Հետաքրքիր է՝ Լավրենտի Միրզոյանը հանրապետությունու՞մ է, եթե այո, ապա գուցե իր տեղու՞մ չէ…

Իսկ որտե՞ղ են մեր «ամենակարող» օրինապահներն ու ազգային անվտանգության պահապանները:

Այսօր կա՞ մի օրենքի պահապան, որը Հայաստանում է, թե՞ փակված են բոլոր «կանտորաները»…

«Լուսանցք»


Այս գրառումը հրապարակվել է Հ.Ա.Մ., Հոդվածներ խորագրում։ Էջանշեք մշտական հղումը։