Հրանտ Դինքի սպանությունը պարզապես օրինաչափություն է և ոչ թե օրինաչափությունից շեղում, ինչպես ոմանք ներկայացրին և շարունակում են ներկայացնել: Հետաքրքրական է այն, որ առերևույթ հայտնաբերված մարդասպանը` տասնյոթը տարեկան ինչ-որ մի լամուկ, փաստորեն կազմավորվել է հենց այն տարիներին, երբ Թուրքիայի Եվրամիության անդամակցության թեկնածությունը հաստատվել էր: Սա մի անգամ ևս հաստատում է, որ թուրքը չի փոխվում, թուրքը մնում է թուրք, եվրոպացի՞ լինի, թե ասիացի, մուսուլմանությո՞ւն խաղա, թե արևմտամետություն… Դա կարելի է հասկանալ, եթե գիտենք էթնոհոգեբանության տարրական սկզբունքները: Այստեղ նոր հեծանիվ հայտնաբերելու կարիքը չկա. թուրքը սկզբից ունեցել է,- Շահան Նաթալիի արտահայտությամբ,- հայությանը և Հայաստանին վերացնելու պետական և ազգային հստակ ծրագիր (որը ուժի մեջ մնում է նաև այսօր), իսկ մենք չունենք այդ ծրագրի հավանականությունը գիտակցելու տարրական մոտեցում: Եվ դրա արդյունքներն են լինում իրար հաջորդող ջարդերը` Արևմտահայաստանի, Ստամբուլի և այլ վայրերի 1894-96 թթ. կոտորածները, Կիլիկիայի և Հալեպի վիլայեթի հայկական բնակավայրերի 1909-ի սպանդը, Մեծ եղեռնը, Արևելահայաստանում կատարվածները 1918-21 թվականներին, 1918-ի սեպտեմբերի Բաքուն, 1920-ի գարնան Շուշին, 1988-ի փետրվարյան Սումգայիթն ու նոյեմբերյան Կիրովաբադը, նորից Բաքուն 1990-ի հունվարին, «Ադրբեջանի ազգային հերոսի» սարքած Բուդապեշտյան կացնահարումը…: Ո՞ր մեկը թվենք: Եվ այս մեկն էլ` նորից Ստամբուլը: