Հաճախ են մարդիկ իրար հարցնում,
Որտեղի՞ց մարդը և ո՞ւր է գնում,
Ոմանք կապիկն են սկիզբ համարում
Ոմանք էլ ասում՝ աստծո արարում:

Թե որ կապիկից մարդ առաջանար,
Կապիկը ինքը, շատ կզարմանար,
Ասենք մարմինը մի քիչ նմանվեց,
Բա հոգին ինչպե՞ս խիստ ապականվեց:

Չէ՜, Մարդուն հաստատ աստված արարեց
Ու բարի ճամփա նա նրան մաղթեց,
Մարմինը տվեց նրան Երիվար,
Հողեղեն կյանքում դա շատ է հարմար:

Թե երիվարիդ դու ճիշտ խնամես,
Պահես միշտ մաքուր, չափով կերակրես,
Նա աշխույժ, Թեթև, քեզ կհասցնի
Նշված կայարան, սպասվող պահի:

Այդ կայարանի անունը մահ է,
Բոլորիս համար դա միայն պահ է,
Լքում ենք այնտեղ մենք երիվարը
Ու հիշում անցած մեր ճանապարհը:

Կասկածներն էստեղ միշտ փարատվում են
Նյութն ու մարմինը Էստեղ ատվում են
Գալիս է միակ խոր զղջման պահը
Սա է մեզ անհայտ մնացած մահը:

Սրանից հետո աստծո դատաստան,
Ապրած մեր կյանքի դիմաց պատասխան
Թե, որ համարվենք մենք դեռ պիտանի
Ողորմած Տերը թող, որ մեզ ների:

Սարգիս Հովիվյան

Շարունակել կարդալ →

Լսիր այս խոսքը, անգին բարեկամ,
Այսօրվա գործդ մի թողնիր վաղվան,
Թե ժամանակին անես ամեն բան,
Կյանքդ կհոսի հունով բնական:

Այս խոսքն իմաստուն ես չեմ հնարել,
Ձեզ նման ես էլ այն շատ եմ լսել,
Դարերի միջով այն մեզ է հասել,
Մենք էլ կրկնել, բայց չենք հասկացել:

Տվել եմք նրան աշխարհիկ բնույթ
Եվ գործն ու կյանքը սարքել ենք զուտ նյութ,
Ճանապարհն այս՝ դեպ խավար ու մութ
Մեզ դարձրել է անգետ, չար ու բութ:

Ինձ հասկանալու համար, բարեկա՛մ,
Եկ դիմենք քեզ հետ մտքին բանական
Եթե չես կարծում, որ նախնիներդ կապիկ են եղել
Ուրեմն քեզ էլ, մեր ամենազոր տերն է արարել:

Ուրեմն այսօր մաքրենք այն կեղտից
Որպես գլխավորը, բոլոր գործերից:
Շատ ուշ կլինի, մի պահեք վաղվան
Մահվան հաջորդն է աստծո դատաստան:

Սարգիս Հովիվյան

Շարունակել կարդալ →

ՋՐՀԵՂԵՂԻ ՄԱՍԻՆ ՀԱՅՈՑ ԱՌԱՍՊԵԼԸ

     Գիտենք, որ Գիլգամեշը, շումերական դյուցազնավեպի հերոսներից մեկը՝ հինգերորդ ՈՒրուկի առաջին հարստության տասներկու արքաներից, գնում էր «անմահների երկիրը» և «սուրբ օրենքների երկիրը»… Ովքեր էին այդ «անմահները» և որո՞նք էին այդ երկրի «սուրբ օրենքները»:
     Անմահներն էին Մանուն և իր հետ յոթ իմաստունները,     իսկ օրենքները Մանուի հեղինակած օրենքներն էին՝ արիների համար: Հայ արիները մուտք են գործել Հնդկաստան այդ օրենքներով: Նաև՝ առասպելով, որը ռուսերեն արձակ տեքստից չափածո թարգմանությամբ (բնագրում չափածո է) կներկայացվի ստորև: Հայ արիների այդ առասպելը Հնդկաստանում էական փոփոխության չի ենթարկվել, բացի նրանից, որ նրա նավը կանգ է առնում Հիմալայներում, մասնավորապես՝ Հիմավաթ սարի կատարին: Այստեղ նա ստեղծում կամ վերաստեղծում է կյանքը երկրի վրա… նաև մարդուն: Մանուն հայ արիների և հետո արդեն հնդիկների աստվածն է, ու վերաստեղծելով մարդուն, պետք է ստեղծեր ի’ր նման: Մինչդեռ գիտենք, որ հազարամյակներ շարունակ այդ լեռնաշղթայի բնակիչները մոնղոլոիդ են (Դալայլամայի և ուրիշ ժողովուրդներ): Իսկ հնդիկ ժողովրդի արիական շերտը եթե արմենոիդ չէ, ապա մոնղոլոիդ էլ չէ: Հայ արիները իրենց նախահայր աստծուն այլ ժողովուրդների մոտ էլ աստվածացնելու համար գնացել են փոխզիջման, որովհետև ՀԱՅԱՐԻ հզոր իմաստունների համար միևնույն չէ՞ր, թե որտեղ է վերաստեղծվել կյանքը, մանավանդ որ դա առասպել էր, իսկ հնդիկների համար Հիմավաթը սուրբ սար է համարվում: Իրականը գոյություն ունեցողը, օրենքներն էին, որոնցով պիտի ապրեին և’ արիները և’ հնդիկները:
       Այդ օրենքներից շատ շատերը գործել և գործում են մեր ազգի ներսում հիմա էլ, որոնցում պարզ դիտվում է մեր բարոյահոգեբանական կերպարը: Օրինակները՝ շա՛տ,  …քնածի վրա չհարձակվելը, թշնամի վիրավորներին օգնելը, ծեր ու մանուկի, կանանց վրա սուր չբարձրացնելը, հյուրընկալելն ու հյուրասիրվելը… էլի կան, շա՛տ-շա՛տ են: Մանուի այս և բազմաթիվ այլ օրենքներն են, մի ստվար օրենսգիրք, որով ապրել է Արմանու (արիման, արյաման (հնդիկներ), էրմանի, հերմանի, արմեն) ազգը: Հնդիկները նույնպես: Ինչու՞ միայն հնդիկները: Այդ օրենքներով ապրել ցանկացողներից մեկն էլ Գիլգամեշն էր, որ ձգտում էր իր ժողովրդի մեջ այդ օրենքներով անմահանալ: Կարելի է, իհարկե, ընդարձակվել, բայց այս մեկն էլ ասեմ. Հայոց բոլոր երեխաներին ասում են մանու-կներ՝ Մանուի որդիներ:
        Համոզված լինելով, որ ջրհեղեղի մասին բուն հայկական առասպելը Մանուինն է, համարձակորեն, իր բնական տեսքով (չափածո), զետեղում եմ Արամ՝ արքայից արքա վիպերգությանս մեջ, և Մանուին իջեցնում Արարատ սարի վրա:
    Խորին խոնարհումով շնորհակալություն եմ հայտնում հնդիկ ժողովրդին, հատկապես արիական շերտին, որ հազարամյակներ շարունակ պահել – պահպանել է Հայոց առասպելը:

Շարունակել կարդալ →

ՀԱՏՎԱԾ ԱՐԱՄ ԱՐՔԱՅԻՑ ԱՐՔԱ ՎԻՊԵՐԳՈՒԹՅՈՒՆԻՑ

- ՈՒսուցիչ, հաճախ մենք մեր մեծերից, իմաստուններից,
քրմերից նաև ազգ բառն ենք լսում.
Ո՜վ ամենագե’տ, ո՜վ դու’, հզորդ գիտունների մեջ,
մեկնի’ր խնդրում եմ, թե ի՞նչ է ազգը:
- Նախ կասեմ քեզ այն, ինչ տեսանելի, ըմբռնելի է
հասարակ աչքով ու գիտակցությամբ:
Բոլոր ծեսերի մանրամասնական ամբողջությունը,
ավանդույթները սուրբ ու սրբազան ու՝
կտակելը իր սերունդներին:
Սա ձև կթվա. հենց այդպես էլ կա. բայց ամեն մի ձև
իր խորը խորին խորհուրդը ունի,
Որ սովորական աչքով չեն տեսնում, բայց տեսանելի,
հասկանալի է գիտակցականի տեսողության մեջ:
Սրտի տրոփի ու արյան շարժի, ոգեղենի և, բանականության ամբողջություն է ազգ կոչվածը,
Գերխիտ ներուժ է, ինչպես որ սերմի նյութ ու ներուժի
մեկ միասնական ամբողջությունը:

Շարունակել կարդալ →

ԴՈՒՔ ԷԼ ԱՐԹՆԱՑԵՔ

Իմ աստվածնե՜րը… իմ աստվածները
Սովորեցնում էին ինձ հողը սիրել,
Իմաստ որոնել նրա գոյի մեջ,
Ու հողով ապրող բույս ու ծաղկի հետ
Նուրբ ու կիրթ լինել,
Նրանց հետ ապրել,
Նրանց մեջ լինել,
Նրանց իմաստով իմաստավորվել,
Այսինքն լինել
Այս մեծ բնությանն արժանի բեկոր.
Իր տեղն ունենալ այս մոլորակում
Ու նաև տեղով իմաստավորվել
Եվ տեղի համար ուրիշի դուռը
Երբեք չթակել
Չխնդրել, ոչ էլ պահանջել սրով:
Պարզապես այս հին աշխարհի վրա
Իր տեղն ունենալ,
Ի վերուստ տրված այդ իրավունքով:
Նույն իրավունքով պահել պահպանել
Բանականությամբ ու նաև կամքով
Ու եթե պետք է, նաև սուր հանել
Սուրբ հող պահողի սուրբ իրավունքով,
Եվ որովհետև ինձ կրթողները աստվածներ էին.
Նուրբն ու հզորը իմ ժառանգների մեջ էին դնում,
Լոկ նրա համար, երբ իրենք նիրհեն,
Պատահական սերմ չընկնի իմ հողին,
Որ օտարներն այդ հողը չտիրեն
Ու հողով չանեն հող արարողին.
Քարը հող դարձնող կամքը չմեռնի,
Կապույտ արյունը չդառնա կարմիր,
Որ ամեն, ամեն այգաբացի հետ
Նենգության մութը լինի ցանուցիր,
Որ ամեն-ամեն այգաբացի հետ
Մութը գիշերվա մարդուց դուրս ելնի
Ու մաքուր ապրի մարդը լույսի հետ,
Իր օրը ապրի:
Ու այս խորհուրդը մեծ էր ավելի
Քան ծնկի բերել մարդուն մեղքի հետ,
Այն էլ չգործած.
Ո՜վ իմ աստվածներ, արթնացե՛ք նիրհից
Ինձ ծնկի բերած գաղափարն ահա
Փոշով փակել է լույսը աչքերիս,
Գիշեր է բերել աշխարհիս վրա.
Ձեր ինձ նվիրած լույսի պատրանքն է
Միայն մնացել
Ու հավատալու, ձեզ հավատալու
Ինձ տրված կամքն է
Բանականության իր ձևերի մեջ
Միայն ինձ հասել.
Ոտքի եմ կանգնել,
Դուք էլ արթնացե՛ք, -
Արթնացե՛ք իմ մեջ…

ՄԱՆՈՒ՝ Ռոբերտ Մանուկյան

Շարունակել կարդալ →

Մանուի օրենքները
գլուխ II

Այժմ իմացեք դհարման, որը որ սկիզբն է խրախուսում,
 որին հետևում են գիտունները,
Բարեգործները և նրանք, ովքեր ազատ են կրքից,
 ատելությունից:
Ցանկությունները չեն խրախուսվում1, բայց այս
 աշխարհում չեն բացակայում ցանկությունները,
Որովհետև այդ ցանկությունների վրա է հիմնած
 ուսումնասիրումը Վեդաների ու Վեդայական   
բոլոր ծեսերի կատարումները:
Ցանկությունը իր արմատն ունի պատկերացումներում
 օգուտի, շահի, զոհաբերության ծագումն էլ ունի
 պատկերացումն օգուտի մասին
Ուխտն ու դհարման նախատեսում են ժուժկալություն2,
 բոլորն համարվում են ծնունդ օգուտի պատկերացումից:
Ոչինչ չես տեսնի դու այս աշխարհում, որ կատարվել է
 օգուտի, շահի բացակայությամբ.
Չէ՞ որ ամենը, ինչ մարդն անում է, անում է ցանկության
 թելադրությամբ:

Շարունակել կարդալ →

ՄԱՆՈՒԻ ՕՐԵՆՔՆԵՐԸ
Գլուխ I
(50-119 շլոկներ)

Ահա այս ամենը և ինձ կերտելով, նա, ում զորությունը
 անչափելի է, անհասանելի,
Սուզվեց ինքն իր մեջ35, շատ-շատ անգամներ իր միջից
 մղելով ժամանակը՝ ժամանակով36:
Երբ ինքն, աստվածայինն, արթուն է լինում, աշխարհը
 գտնվում է իր շարժման մեջ,
Իսկ երբ քնած է իր խաղաղ քնով, ամբողջ աշխարհն է
 քնած լինում:
Երբ նա քնած է իր խաղաղ քնի անդորր վիճակում,
 մարմնով օժտված էակներն ամեն,
Որ գործունյա են իրենց բնությամբ,հրաժարվում են իրենց
 գործերից և թուլանում է գիտակցությունը:
Եվ երբ որ նրանք, միաժամանակ, խորասուզվում են
 Գերմեծ Ոգու մեջ,
Ապա նա, հոգին բյուր էակների խաղաղ հանգչում է իր իսկ
 կատարյալ հանդարտության մեջ:
Անհասանելի Մեծ Ինքնագոյին նվիրված բոլոր-բոլոր
 ծեսերի, կանխագրերի6 իմաստն իսկական»
Իսկ նա, որ տիրում է անչափելի հզորությանը, մե˜ծ հոգու
 տերը, լսելով հարցը,
Հարկավոր կարգով հարգանք մատուցեց բոլոր
 այն երեք իմաստուններին, ահա այսպիսի
 պատասխան տվեց. «Թող լինի լսված»:  
Անիմանալի, չորոշակված, բանականությանը
 անհասանելի, անճանաչելի
Աշխարհն այս ամբողջ սուզված էր կարծես
 ինչ-որ երազում և մութ էր շուրջը7:

Շարունակել կարդալ →

Մանուի օրենքները
I գլուխ , 1-50 շլոկներ և մեկնություններ,
գումարած թարգմանչի «էքսկուրսները»

Գլուխ 1

Անչափելի շողքով ու փայլով օժտված մեծ
       Բրահմոյին խոր խոնարհվելով,
Կշարադրեմ տարբեր օրենքներ, որոնք Մանուն1
       է հեղինակել:
Մանուին2, որ նստած էր ինքնախորասույզ
       միայնության մեջ,
Մոտեցան գերմեծ իմաստուններն3ու խոնարհ
       հարգանքով ասացին նրան.
«Ով աստվածային, բարեհաճիր ճիշտ ու
       հարկավոր կարգով մեզ ներկայացնել այն  օրենքները,4
Որ վերաբերում են չորսը դասերին, նաև այն
       շերտին, որ բաղկացած է խառնածիններից5:
Որովհետև դու, ով մեծ Տիրակալ, մեկն ես, որ
գիտես անիմանալի, անտեսանելի,
Անհասանելի Մեծ Ինքնագոյին նվիրված բոլոր,
       բոլոր ծեսերի, կարգագրերի6 իմաստն իսկական»:

Շարունակել կարդալ →

ՏՐՆԴԵԶ          
Մ ի հ ր   Ա ս տ ծ ո   Տ ո ն ը
(հատված Արամ արքայից արքա
վիպերգությունից)

Միհրի տաճարի հրապարակում ցրտենի ծառի ճյուղերն են
       դարսած աջ ու ահյակով, տասնչորս
       ոտնաչափ շուրջ ու բարձրությամբ
Եվ հենց այդ ծառի ճյուղերի առատ զոհաբերությամբ
       սրբազան կրակը պիտի այրվի,
Պիտի բարձրանան բոցերը նրա ու հասնեն
       Միհրի կացարաններին, թարմ ուժ
       հաղորդեն,
Որ նոր զորությամբ ու հզորությամբ մի գարուն
       բացվի, ծաղկառա˜տ գարուն…
Ձմեռն է ժպտում և անամպ ու ջինջ արևոտ օր է
       պարգևում գարնան…
Հնչում է զուռնան, թմբուկն է թնդում, արձագանքվելով
       Արմանու երկրի սար ու ձորերում
Եվ ալիքվելով տիեզերքն ի վեր, գնում ճեմում է
       աստղածին աստղանց արահետներում,
Երբ ետ է գալիս, դառնում է շուրջպար, որի դոփ-դոփից
       գետինն է ցնցվում, երկինք ու գետին
       ցնցվում են ասես,
Կարծես դոփելով արահետներ են բացում նոր գարնան,
       ծաղկառատ գարնան գալուստի համար…
Պահի մեջ հանկարծ նվագն է լռում, պարն է դադարում
       ու խորհրդավոր մի լռություն է իջնում
       աշխարհին, հրապարակին:

Շարունակել կարդալ →

Ցեղը Արիական

Դու’ ես մեր Աստված – ո՜վ Հա’յր Արա,

Դու’ արարեցիր աշխարհն արար,

Սուրբ և Արդար է Անունդ Բարի,

Որն հոգով կրում են սերունդներն Արի…

Թող որ աշխարհն Արարատյան,

Շողա Քո լույսով Տիեզերական,

Եվ Ցեղը Քո Հայ-Արիական,

Լինի միշտ զորեղ ու հերոսական:

Հայ-Արին Արև՝ հուրը Վահագնի,

Ձախ թևին դրած Խաչ-Պատերազմին,

Աջ բռունցքի մեջ՝ Թուր-Կեծակին,

Ու ինքն էլ հեծած Քուռկիկ-Ջալալին…

Սնվում է նա ուժից հավերժական,

Աստվածային ու Տիեզերական,

Այսպես ապրել ենք ու միշտ պիտի ապրենք,

Որ նորեն ազգովի մենք բարգավաճենք:

Ուժի դեմ՝ ուժ, սակայն արդար,

Թշնամու դեմ՝ ամուր պատնեշ,

Աստվածները մեզ պահապան,

Արիական հոգով ապրենք,

որ ազգովի ՎԵՐԱՀԱՌՆԵՆՔ…

Յուրիկ Մանասյան

Շարունակել կարդալ →

Ամպրոպը ճայթեց հայոց երկնքում,

Եթե քնած եք, արթնացեք քաջե’ր,

Վահագնի սուրը ձեզ է սպասում,

Ձեզ են սպասում բազմաթիվ ջահեր:

Ասում եք՝ ո՞ւր է սուրը Վահագնի,

Ո՞Ւր են ջահերը մեր ազատության,

Մի՞թե կարող ենք դարավոր քնից

Մաքրել պատերը հինավուրց մեր տան:

Այո’, կարո’ղ եք, – պայթեց երկինքը,

Քաջերը շատ են, հերոսները՝ քիչ,

Հայրենի հողում ամեն մանկիկը

Պիտի արձակի հերոսակա’ն ճիչ…

* * *

Լեռան գագաթին, ուր բարդիները

Մի աստվածային շվաք են ստեղծում

Տաճար էր կանգնած: Տարեց քրմերը

Ամեն առավոտ աղոթք էին երգում:

Տաճարը տոնն էր Հայ Աստվածների,

Նրանք այնտեղ էին հանգիստը առնում,

Կապտորակ, ծավի երկինքը բարի

Քաղցր աչքով էր տաճարին նայում:

Բայց եկան օրեր՝ ահեղ, ահարկու,

Տաճարն ավերվեց հրով ու սրով,

Քրմերը մեռան կատաղի կռվում,

Կորավ երկնքի հեզ ժպիտը մով:

Լեռան գագաթին, ուր տաճարն էր սեգ

Տնկվեց «զորավոր» փայտակուռ մի խաչ,

Լեռների վրա տարածվեց մի մեգ

ՈՒ մարդիկ հագան սևագույն վեղար:

Իսկ հետո ամբողջ տարիներ անցան,

Իսպառ ավիրվեց հնի շենքը մեր

ՈՒ փայտե խաչը մի մատուռ դարձավ

Եվ ապրեց դարեր, ահավոր դարեր:

Մարդիկ կարծեցին, թե՝ վերջ, մահացան

Հայ աստվածները գոյության կռվում,

Իր երկրից քշված ու մերժված հրեան

Մի նոր դրախտ է մեր երկրում կերտում:

Բայց երկնակարկառ մեր սեգ լեռներում

ՈՒ մշուշապատ կիրճերում մեր մութ

Գաղտնի ծվարած լույս-մեհյաններում

Դեռ բոցկլտում է սրբազան մի հուր:

* * *

Լեռան գագաթին, տաճարի տեղում

Այժմ ավերակ մատուռն է կանգնած:

Շուրջը խավար է անլույս գիշերում,

Շուրջը ամայի ամեն ինչ թոշնած:

Բայց ամեն տարի, տարին մի անգամ,

Երբ Հայոց երկրում գարունն է բացվում,

Մատուռի շուրջը տոն է մոգական.

Հայ Աստվածները երկիր են իջնում:

Խորանի վրա հրեա Աստծու

Նորից խարույկ է բոցկլտում պայծառ

Մատուռի քարե պատերը անձուկ

Անհետանում են բացերում անծայր:

Տաճար է դառնում մատուռն ավերակ,

Շուրջպար են բռնում Աստվածները հին,

Մի քանի վայրկյան դառնում են կրակ

Անգամ սրտերը լուռ շիրիմների:

Վայրկյաններ տևեց նրանց պարը: Վերջ:

ՈՒ անհետացան աստվածները հին,

Բայց հրի կարոտ մեր սրտերի մեջ

Միշտ բոցկլտում է կրակը անգին…

Արամ Մեհյան

Շարունակել կարդալ →

ԱՐԵՎ ԵՎ ԽԱՉ

Մի ամբողջ երկիր բռնկվեց հրով,

Բոցավառվեցին տաճարները վեհ,

Մի խումբ ռազմիկներ հրով ու սրով

Խաչ բարձրացրեցին սուրբ երկիրը մեր:

Բարձր սարերի սեգ գագաթներից

Գլորվեցին ցած արձանները սուրբ:

Ո՞վ էր դա տեսել, որ բարձունքներից

Աստվածներն իջնեն դեպ վիհերը մութ:

ՈՒ հետո հանկարծ մի սուտ մարգարե

Մի կերպ մագլցեց լեռան գագաթին

Եվ ձայնեց. «Հայե’ր, ձեր հոգին հրե

Դուք պիտի զոհեք իմ փայտե խաչին»:

ՈՒ մի հսկա գետ՝ սուրբ Արածանին,

Որ հուր էր առաջ, ջուր դարձավ հիմա,

Եվ սուտ մարգարեն՝ խաչը իր ձեռքին

Սկսեց շիջել երկրի հուրն անմար:

Մի ամբողջ երկիր վիհը նետեցին,

Մի ամբողջ աշխարհ կործանվեց սրով,

Խորը թաղեցին, ամուր ծածկեցին

Հենց Հայոց երկրի թանկարժեք քարով:

ՈՒ եթե առաջ վաղ առավոտյան

Բագինի ծուխն էր լեռների վրա,

Հայոց երկնքում՝ արև-կարկեհան,

Կապույտ եթերում ներբողներ անահ,

Հիմա սկսում է տարածվել տաղտուկ

Քրիստոնեական մի ժամերգության,

Կարմիր արևը էլ չունի երկունք,

Դարձել է համակ թախիծ, տխրության…

Թվում էր՝ մեռավ հեթանոս հոգին,

Թե հրեան հաղթեց աստվածներին մեր,

Բայց, ո’չ, նայեցեք կապույտ երկնքին

Եվ դուք կտեսնեք մի հսկա արև:

Լույս է պարգևում Հայոց աշխարհին

Հսկա արևը՝ բոց ու ոսկեթև.

Մի՞թե անխելք չեն, որ ցանկանում են

Լույս-Արեգակը խաչով կործանել…

Արամ Մեհյան

Շարունակել կարդալ →

ՆԺԴԵՀԻՆ

Շատ էր բզկտվել ժողովուրդը մեր,

Ապրել էր դարեր ոսոխների մեջ,

Մեզ մի ոգի էր հարկավոր անմեռ,

Մեզ հարկավոր էր մի կրակ անշեջ:

ՈՒ օրհասական այդ դժվար պահին

Հայ Աստծո որդին մեր երկիր իջավ՝

Իր հետ բերելով հեթանոս ոգին,

Անմար կրակներ ու մի պայծառ ջահ:

Անունը նրա Նժդեհ էր: Օ˜, ո’չ,

Ո’չ աստանդական մի պանդուխտ տկար,

Նա շատ էր հզոր, մի խոլ մարտագոչ՝

ՈՒղղված գայլերին՝ վայրի, ապիկար:

Կապույտ երկնքից նա իր հետ բերեց

Սրեր, վահաններ, մարտիկներ անմահ,

Թույլ ժողովրդին նա ուժ պարգևեց,

Որպես սրբազան, անըստգյուտ ընծա:

Այդ ուժից բացի, իր ժողովրդին

Նա հզոր կյանքի գաղափար տվեց,

Նրանից գիտենք, որ թշնամու դին

Միայն կարող է մեզ հզոր դարձնել:

Երկնքից եկավ ու երկինք գնաց,

Համբարձվեց, կանգնեց Վահագնի կողքին,

Նրա մեհյանում միշտ պիտի ծխա

Պարտվա’ծ, անարգվա’ծ մեր թշնամու դին:

Արամ Մեհյան

Շարունակել կարդալ →

Հայոց գրերի գիւտի 1600 ամեակին

«ՁՕՆ ԳՐԻՆ ՀԱՅՐԵՆԵԱՑ»

Զօրոյթ ոգու,

Խրախճանք հոգու,

Հարստութիւն անհատնում՝

Էութիւնն ես դու հայ մարդու,

Հայ տեսակի սահմանում:

Խորհուրդ խորին,

Գաղտնիք վերին,

Անմեկնելի առեղծուած,

Դու յայտնութիւն Սուրբ Մեսրոպի

Մեզ ի վերուստ ես տրուած:

Լեզու ոսկի,

Թռիչք մտքի,

Հայապրումի խինդ ու բոց,

Արարումի խոյանք խօսքի,

Հայակրթման թէժ դարբնոց:

Հայաբոյր բառք,

Հայեցի բարք,

Աստուածային դու շնորհ,

Հայապահպան հզօր պատուար,

Իմաստութիւն հին ու նոր:

Հինաւուրց փառք,

Վստահ գալիք,

Հայ հանճարի ապացոյց,

Հայահաւաք յուսոյ տանիք,

Յաւերժութեան ուղեցոյց:

Յա՛ր զօրացիր,

Մեզ զօրացրու՝

Անպարտ ենք մենք միայն քեզ հետ:

Հայ մանկանցը հայ մարդ դարձրու,

Որ ազգն հայկեան ապրի յաւէտ:

Մեր համոզմունք, մեր հաւատամք,

Ամենազօր յաղթական կամք:

Վալերի Միրզոյան

Շարունակել կարդալ →

Արարչական Հայ Արիներ

Խավարի միջից մի լույս երևաց ու փայլատակեց,

Խավարը պայթեց… ցնծագին ոգով դուրս ելան միջից

Հայ Արիները զենք ու զրահով, արիական ոգով պանծալի,

ՈՒ ռազմի դաշտը դարձրին դժողք թշնամու համար:

Իսկ ռազմի դաշտից քիչ հեռու կանգնած, վեհաշուք տեսքով

Նայում էր սարը մեր Արարչական. Հայ Արիներին,

Իր մեծ զորությամբ, Վահագնի բազկով, սարն ուժ էր տալիս

Եվ իր անթաքույց ժպիտը հառում նրանց դեմքերին:

Պայքարն ահեղ էր, մարտ էր շատ դաժան, մահացու կռիվ…

Հողն արիական դարձել էր անհաշտ կռվի մենաստան,

Միայն Հայր Արան էր հանգիստ նայում այդ մենամարտին

Եվ աստվածային իր ուժով օծում Հայ Արիներին:

Հայ Արիները այս կռվում տարան դժվար հաղթանակ,

Հողն արիական չպղծվեց թույնով՝ թշնամու անարգ.

Եվ Արարատում փառահեղորեն տոնվեց հաղթանակ,

…Հայր Արան օրհնեց ու մեզ պատգամեց հարատև ընթացք:

Հովհաննես Մինասյան

Շարունակել կարդալ →