Պաղեստինի ներկայիս վիճակը մի շարք անարդարությունների, օրինախախտումների, միջազգային իրավունքի սկզբունքների ու կանոնների խախտման ու ագրեսիայի, ՄԱԿ-ի բանաձեւերի անտեսման, բնական ու մարդկային իրավունքների ու իրական ազատությունների ոտնահարման արդյունք է:

Իրականում հրեաների հարձակումը Պաղեստինի վրա սկսվել է 1881թ.: Պաղեստինի բնակչության թիվը արտագաղթողների առաջին մեծ հոսքից առաջ կազմել է կես միլիոն, մուսուլմանները կազմում էին մեծամասնություն, իսկ երկրորդ տեղում էին քրիստոնյաները: Իսկ հրեաների թիվը ավելի քան 20 հազար է եղել:

վասն Ողջակիզման բացառիկության

Շուշիի ազատագրմանը մի առանձնահատուկ մոտեցմամբ են վերաբերում եւ’ ազատամարտիկները, եւ’ ռազմագետները, եւ’ քաղաքական վերլուծաբանները:

Այո’, պատմական Հայաստանի պատմա-մշակութային կենտրոնի ազատագրումը նաեւ բեկումնային նշանակություն ունեցավ արցախյան ազատամարտում: Իհարկե, էլի կարեւորագույն ճակատամարտեր եղան այդ ընթացքում, որի մասնակիցները ոչ մի բանով չեն զիջում Շուշին ազատագրողների փառքին արժանանալու համար, սակայն, Շուշին «կորցնելու» հանգամանքն իսկապես լրջորեն սասանեց ադրբեջանցիների կամքը եւ փոխեց ամբողջ պատերազմի ընթացքը:

Ի՞նչ հետեւանքների կարող է դա հանգեցնել

Հայոց մեծ եղեռնի ընթացքում, երբ հայությունը համատարած ջարդեր ու զանգվածային գաղթ տեսավ, կորցնելով հայրենիքի զգալի մասը, մենք ունեցանք հայոց սփյուռք՝ աշխարհասփյուռ հայեր: Հայ գաղթականները պատսպարվեցին այլ երկրներում՝ դառնալով փախստականներ, տվյալ երկրներում ձեռք բերելով որոշակի կարգավիճակ եւ գոյատեւելու հնարավորություններ……

ՀՀ անկախացման առաջին օրերից արդեն մեր ժողովուրդը ստիպված էր դիմագրավել մեկ այլ գաղթի՝ բռնի տեղահանվածների մի մեծ հոսքի՝ Ադրբեջանից (նաեւ պատմական հայկական հողերից) բռնագաղթած շուրջ 400 հազար հայերի՝ դեպի ՀՀ մազապուրծ փախուստին:

Օրերս ոստիկանության պետի առաջին տեղակալ Արարատ Մահտեսյանը տեղեկացրեց, որ մեր երկրում ներդրվելու են կենսաչափական տվյալներով անձնագրեր եւ քարտեր: Ի՞նչ են դրանք: Նախ առօրյա օգտագործման անձնագրեր այլեւս չեն լինի, դրանք քաղաքացուն կտրվեն միայն արտերկիր մեկնելիս: Իսկ երկրի ներսում գործածելու համար, ներկայիս անձնագրերի փոխարեն կլինեն քարտերը:

Ապրիլ 24. Վրեժ եւ Հայրենատիրություն.
Սա է փոխխհատուցումը անմեղ զոհերի

Մենք պարբերաբար անդրադառնալով Հայոց ցեղասպանությանը, դրա միջազգայնորեն ճանաչմանն ու դատապարտմանն ուղղված համայն հայության ջանքերին՝ այնուամենայնիվ նշում ենք, որ ցեղասպանության զոհերի հիշատակը հավերժացնելուն, ոգեկոչելուն զուգահեռ, ապրիլի 24-ը հայերիս համար պիտի դառնա ազգային վրեժի ու հայրենատիրության օր:
Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի պահպանման եւ հարցի միջազգայնացման համար անուրանալի է արդար վրիժառությամբ առաջնորդված տասնյակ հայորդիների նահատակությունը…
Ցեղասպանության միայն բարոյական ճանաչումն ու դատապարտումը պահանջողները պարզապես թույլի, սփոփանքի կարիք զգացողի հոգեբանություն ունեն, ովքեր թշնամու ներողության (իմա՝ ներողամտության) խոսքին են սպասում, որով փորձում են ձերբազատվել մորթվողի բարդույթից: Սա նմաններին հիմնովին բավարարում է:
Ուժեղի համար ցեղասպանության նահատակների միակ փոխհատուցումը պահանջատիրությունն է՝ հայրենատիրությունը: Այս տեսակը նման է իր այն նախնյաց, ովքեր զենքը ձեռքին ինքնապաշտպանվելով նահատակվեցին եւ ոչ թե հանձնվեցին առանց դիմադրության…
Այնժամ, երբ ցեղասպանվածների ժառանգները կվերատիրեն իրենց պապերի հողերն ու ընդմիշտ կապրեն, կարարեն այնտեղ, այդժամ ցեղասպանության զոհերի փոխհատուցումը կլինի լիովին ու վերջնական:

«Հայ-Արիներ»

Завтра – 24 апреля – День памяти жертв Геноцида армян, первого геноцида XX века, который был организован и планомерно и хладнокровно осуществлен младотурецким правительством в различных районах входившей в состав Османской империи исторической Западной Армении. 24 апреля 1915 г. были арестованы и впоследствии убиты более 800 представителей армянской интеллигенции. За этим последовали массовая резня и депортация армян в Западной Армении, приведшие к варварскому убийству более 1,5 миллионов из 2.100. 000 армян, проживавших на территории Западной Армении.

Удар, нанесенный армянскому народу младотурецким режимом весной-летом 1915 года, оказался беспрецедентным по своей разрушительности. Именно поэтому рассеянные сегодня по всему миру армяне отмечают 24-е апреля, как День поминовения жертв геноцида. В Армении в этот день десятки тысяч людей совершают восхождение к Мемориалу геноцида на холме Цицернакаберд в Ереване, в армянских церквах во всех странах мира проводятся траурные службы.

Հարցազրույց Հայ Արիական Միաբանության առաջնորդ

Արմեն Ավետիսյանի հետ

- Հայ Արիական Միաբանությունը չմասնակցեց ՀՀ նախագահի ընտրությանը, իսկ հետընտրական գործընթացներում կարծես թե չեզոք դիրք գրավեց: Արդյո՞ք հիմա էլ, երբ անցել է բավականաչափ ժամանակ, համարում եք, որ ճիշտ եք վարվել:

- Նախ՝ սկսեմ այն բանից, որ համամիտ չեմ հարցադրումների ձեւակերպման հետ: ՀՀ նախագահի թեկնածու չառաջադրելը կամ առաջադրված որեւէ թեկնածուի չպաշտպանելը ամենեւին չի նշանակում, որ մենք չենք մասնակցել ՀՀ նախագահի ընտրությանը: ՀԱՄ-ը մի քանի ազգայնական ուժերի հետ պաշտոնապես հայտնել է իր դիրքորոշումը, բացատրելով, թե ինչու ոչ մի թեկնածու չի համապատասխանում արմատական հայ ազգայնականության պահանջներին, իսկ մեր կազմակերպությունների հազարավոր անդամներն ու համակիրները մասնակցել են քվեարկությանը եւ որեւէ մի թեկնածուի ձայն չեն տվել: Այսինքն՝ մենք չենք հրաժարվել ընտրությանը մասնակցելուց, եւ պաշտպանել ենք եւ’ մեր ընտրելու իրավունքը, եւ’ հիմնավորված դիրքորոշումը: Կասեմ ավելին՝ մենք չպաշտպանելով ոչ մի նախագահի թեկնածուի, ավելի հստակ դիրքորոշումով (այդ թվում՝ հրապարակայնորեն) ենք մասնակցել ՀՀ նախագահի ընտրությանը, քան այս կամ այն թեկնածուին մի քանի «հերթապահ» նախադասությամբ պաշտպանողները կամ շահախնդրորեն ու ստիպողաբար «կողմնորոշված» կուսակցությունները: Ինչ մնում է չեզոք հետընտրական դիրքորոշմանը, դրա հետ էլ համաձայն չեմ, ՀԱՄ-ը մի շարք հայտարարություններով ու ոչ պաշտոնական հանդիպումներով ցուցաբերել է սկզբունքային դիրքորոշում, շատ հստակ հասկացնելով, որ երկու հակամարտող կողմերում էլ մեր ժողովրդի հատվածներն են, որ բողոքող մարդկանց շատ պահանջներ արդարացի են ու հրատապ լուծում են պահանջում, որ իշխանության եւ ընդդիմության ղեկավարները նաեւ հայտնի գերտերությունների ու որոշ մութ ուժերի շահերն են մեր երկրում խաչաձեւում, որ պետք է անհապաղ բանակցել… ու մենք մեր պատրաստակամությունն էինք հայտնել միջնորդական առաքելությամբ հանդես գալու համար՝ դեռ մինչեւ մարտի 1-ի դեպքերը, նաեւ՝ դրանից հետո: Մենք շատերի նման բերաններս ջուր չառանք, նախընտրական ու հետընտրական «բիզնես» չարեցինք կամ էլ չվազեցինք այս կամ այն թվացյալ ուժեղի կողմը: Եվ կրկնում եմ, ունեցանք հստակ դիրքորոշում: Նաեւ ընտրական ու հետընտրական գործընթացներին տվեցինք քաղաքական ու բարոյական գնահատական: Սա ամենեւին չեզոքություն չէ: Ուստի, հիմա էլ, վստահ եմ հետո էլ, ես համոզված եմ լինելու մեր կեցվածքի ու դիրքորոշումների՝ ազգայնական տեսանկյունից ճիշտ լինելում:

Եթե ընդունենք, որ «սիրիր թշնամուդ» քարոզը բխում է քարոզչի, այսպես կոչված «մարդասիրական» նկատառումներից, ապա ստիպված կլինենք ընդունել նաեւ, որ քարոզիչը, մեղմ ասած, տկարամիտ է կամ ստրկամիտ, հետեւաբար` նույնն են նրա տասներկու աշակերտ-առաքյալները: Միգուցե սխալվու՞մ ենք:
Ըստ իս, անկասկած սխալվում ենք: Դիմենք տասներկուսից մեկին` Պողոս առաքյալին, որը Եհովայի ձեռնարկումներին անհամեմատ ավելի է տեղյակ, քան մենք: Ընթերցենք «Պողոսի առաջին թուղթը առ Կորնթացիս»:
«Աստված ընտրեց աշխարհի հիմարներին, տկարներին ընտրեց աստված, եւ աշխարհի աննշաններին ու անարգներին եւ ոչնչություններին ընտրեց աստված, որպեսզի վերացնի նշանակալին, որպեսզի ոչ մի մարմին չպարծենա…»:

2008թ. մարտի 16-ին լրացավ մեր թերթի միամյակը:
Առաջին թողարկումը թվագրվել էր` 2007թ. մարտի 16-23:
«Լուսանցք»-ը մեկ տարվա ընթացքում տպագրվեց 50 անգամ եւ այս կարճ ժամանակահատվածում գտավ իր մշտական ընթերցողներին:
Մենք մեր անդրանիկ թողարկումում նշել էինք, որ գալիս ենք լրացնելու ՀՀ մամուլի մեծ ընտանիքում թերեւս միակ բաց մնացած տեղը` ազգայնական ոլորտը (խոսքը զանգվածային լրատվամիջոցների մասին է): Հաճախ այս ոլորտը քաղաքական ու լրատվական դաշտում միտումնավոր լուսանցքային են համարում եւ «Լուսանցք»-ն եկավ ապացուցելու, որ դա այդպես չէ ու ազգայնականներն իրենք կարող են լուսանցքում դիտարկել այլոց…
Զարմանալի մե~ծ լռություն պահպանեցին «եղբայր եւ քույր» զլմները այս մեկ տարվա ընթացքում, իհարկե եղան մասնակի բացառություններ` շնորհավորողներ ու հղում անողներ: Սակայն մեր երկրի անկախ մամուլը` իշխանական թե ընդդիմադիր, լռեց ու չհանդուրժեց մեր գոյությունը, ազգայնական մտքի ազատորեն արծարծումը…