Վերջերս հերթական անգամ նշվեց «Երեւանի օրեր» տոնակատարությունը: Լավ, թե վատ՝ նշվեց, հոբելյանն էլ պատկառելի էր՝ մեր մայրաքաղաքի 2790 ամյակն էր: Հիշեցնենք, որ սա նախկինում «Էրեբունի-Երեւան» տոնն էր, որի «Էրեբունի» մասը տարիներ առաջ «պատմական» որոշումով հանվեց: Ըստ երեւույթին, հին պատմության հետ այլեւս չառնչվելու խնդիր ունեին Երեւանի քաղաքապետարանում (եւ ոչ միայն այդտեղ):

ՀՀ կառավարության «հավակնոտ» ծրագրերի ինքնարժեքն են

Տեղական ինքնակառավարման մարմինների հերթական ընտրությունները քաղաքամայր Երեւանի թաղերում եւ հանրապետության մարզերում եկան հավաստելու, որ տեղական ինքնակառավարում ասածը Հայաստանում ոմանք հասկացել ու հասկանում են իրենք իրենց համար տարածքներ ստեղծելն ու ինքնակառավարելը: Իսկ ավելի պարզ՝ ամեն մի մականունավոր կամ դեռեւս անմականուն գործարար կամ պետական պաշտոնյա, տեղական ինքնակառավարում ասելով հասկանում է, որ անհրաժեշտ է ունենալ (իմա՝ սեփականացնել) մի որեւիցե մարզ, քաղաք կամ գյուղ (դե գոնե թաղամասիկ), որը հենարան կդառնա իր տնտեսական շահերը քաղաքական հարթությունում պաշտպանելու համար:

ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հերթական անգամ մասնակցեց ԱՊՀ երկրների նախագահների խորհրդի նիստին: Այս անգամ այն կայացավ Ղրղզստանի մայրաքաղաք Բիշքեկում:

Սրան զուգահեռ, ՀՀ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն էլ մեծ պատվիրակությամբ աշխատանքային այցով եղավ ԱՄՆ-ում:

Վենեսուելայի նախագահ Ուգո Չավեսն ինչպես նախկինում, այս անգամ էլ աչքի ընկավ իր յուրօրինակ տեսակետով: Նա կոչ է արել լատինամերիկյան երկրներին՝ այլեւս չտոնել «Ամերիկայի հայտնագործման օր»-ը, որը շաբաթներ առաջ նշվել է ամբողջ Հարավային Ամերիկայում եւ Իսպանիայում, որտեղ այդ տոնը կոչվում է «Իսպանական ազգի օր»: Ուգո Չավեսի կարծիքով, Քրիստափոր Կոլոմբոսը 1492թ. առաջին անգամ ոտք դնելով Բահամյան Գուանախանի կղզի (ներկայում՝ Սան-Սալվադոր) առաջինն է գլխավորել գաղութարարների ներխուժումը:

Մենք գաղթական էինք մեր երկրում

Այնպես եղավ, որ արեւելահայությանը բաժին ընկավ այն առաքելությունը, որ ինքը պիտի դառնա այն առանցքը, որի շուրջը կհավաքվի ամբողջ հայությունը, եւ այդպիսով կհզորանա Հայք-Հայաստանը:

Այդ գործընթացն սկսվել էր դեռ անցյալ դարի կեսերից, երբ սկսվեց հայերի ներգաղթը: Թվում էր, թե իրականանում է համայն հայության իղձը՝ վերամիավորումը հայրենիքում (բուն հայրենիքի մի հատվածում): Բայց ո՛չ հայաստանցիները, ո՛չ էլ ներգաղթածները իրապես պատրաստ չէին դրան: Կար հայրենասիրական պոռթկում, բայց՝ միայն այդքանը…

(ԳԱՂՏՆԻ ՆԱԽԱԳԻԾ)

Շատերն են հավատում, թե Ամերիկայում ղեկավարելու համար Դեմոկրատական և Հանրապետական կուսակցություններից բացի գոյություն ունի մեկ այլ, առավել բարձր մակարդակի կազմակերպված ուժ, որը ձևավորում է Միացյալ Նահանգների ռազմավարական ծրագրերը, ուղղությունը և ճակատագիրը: Դա մոտավորապես երեք հազար անդամ ունեցող մի կազմակերպություն է, որ հայտնի է «Արտաքին Հարաբերությունների Խորհուրդ» (The Council on Foreign Relations) անունով: Այն նվազագույնս է ներկայացվում հանրությանը, ինչն էլ հասարակ ամերիկացու ապատեղեկացվածության պատճառն է: Այն ստեղծվել է 1921թ. հուլիսի 29-ին մի խումբ «մտավորականների» կողմից, որոնք կարծում էին, թե կա ազգություններից զուրկ համաշխարհային կառավարության, իշխանության կարիք:    

Իսրայելի վարչապետի պաշտոնից հրաժարվելուց հետո Էհուդ Օլմերթի միտքը հանկարծ պայծառացել է: Նա պաշտոնաթողությունից կարճ ժամանակ անց հայտարարել է, թե «հանուն Պաղեստինի եւ Սիրիայի հետ երկարատեւ ու կայուն խաղաղության, Իսրայելը վաղ թե ուշ հարկադրված կլինի ազատել բոլոր վիճելի տարածքները, այդ թվում՝ Արեւելյան Երուսաղեմն ու Գոլանի բարձունքները»: Սա Իսրայելի պատմությունում աննախադեպ, եզակի դեպք է, երբ նախկին կամ գործող որեւէ բարձրաստիճան պաշտոնյա արաբա-իսրայելական հակամարտության մասին նման ոչ ավանդական տեսակետ է արտահայտում:

Նոր հազարամյակի դառը ճշմարտություններից մեկն էլ այն է, որ լրատվական-տեղեկատվական պատերազմները ներկա գլոբալ-աշխարհաքաղաքական իրադրության բաղկացուցիչ մասն են: Հիմա հակամարտող ուժերը (ազգեր, կրոններ, պետություններ, դասակարգեր եւ այլն) բացի ռազմականից, գաղափարականից, ընդհարվում են հաճախ տեղեկատվական հարթությունում: Տեղեկատվական զենքերը մեծ չափով կիրառվում են թե ռազմական խոշոր, թե սահմանափակ տարածաշրջանային հակամարտություններում: